حملات در آلمان برای آوارگان چه پیامدهایی دارد؟

سه تن از مهاجمان این حملات مهاجر بوده اند. برخی از پناهجویان اکنون از دشمنی و رفتار غیردوستانه مردم آلمان هراس دارند.

بشار کسو در روزهای گذشته خبرها درباره حملات را دقیقا دنبال کرده است. این پناهجوی سوریایی گفت: «من در تمام شب (اخبار) خوانده ام». او یک سال پیش به عنوان آواره به شهر راوِنسبورگ آمده است که در نزدیکی دریاچه کُنستانس قرار دارد.

کاسو می خواست بداند که در شهرهای انسباخ، مونشن، رویتلینگن و وورتسبورگ چه رخ داده است؟ مهاجمان چه کسانی بوده اند، اهل کجا بوده اند و مرتکب چه جنایاتی شده اند؟

کاسو گفت: «من دراین باره زیاد فکر کردم – وحشتناک است». به گفته او بسیاری از مهاجران در گذشته از دقیقا همینگونه اعمال خشونت آمیز و پیامدهای آن هراس داشته اند.

در عرض یک هفته چهار عمل خشونت آمیز جنوب آلمان را تکان داد: به تاریخ ۱۸ جولای در وورتسبورگ یک نوجوان ۱۷ ساله با تبر و چاقو به جان مسافران یک قطار محلی افتاد و پنج تن را به شدت زخمی کرد.

سه روز بعد، یک جوان ۱۸ ساله در مونشن با اسلحه نُه تن را کشت و سپس خودکشی کرد. به تاریخ ۲۴ جولای یک جوان ۲۱ ساله در رویتلینگن دوست دخترش را در سرک با چاقو به قتل رساند.

در همان شب، یک جوان ۲۷ ساله در انسباخ خود را در برابر یک محل برگزاری کانسرت منفجر کرد و ۱۵ تن را زخمی نمود.

سه تن از این مردان به عنوان مهاجر به آلمان آمده بودند و اکنون برخی از پناهجویان از این هراس دارند که همه آوارگان مورد سوظن قرار بگیرند.

مَگی شاوَر، خانم روانشناس از شهر کُنستانس می گوید که نگاه به آوارگان به عنوان یک گروه بزرگ و یک دست کار اشتباهی است. به گفته او آوارگان خود را به عنوان افرادی مستقل می بینند و نه به حیث بخشی از یک گروه بزرگ.

این خانم روانشناس می گوید که چندی پیش با یک عراقی درباره اتفاقاتی که در بایرن رخ داده، گفتگو کرده است. به گفته او، هنگامی که این مهاجر شنید که مهاجم در انسباخ سوریایی است، خاطرش جمع شد.

آیا بشار کاسو از این هراس دارد که دشمنی و رفتار غیردوستانه با پناهجویان افزایش یابد و مردم همه آوارگان را به چشم انسان هایی خطرناک ببینند؟ این مرد ۵۳ ساله در جواب این سوال مدتی به فکر فرو می رود و سپس می گوید که جنایتکاران مربوط به یک مذهب و یا یک ملیت مشخص نیستند. به گفته او اگر در یک جعبه سیب، یکی خراب شود، مردم فقط متوجه همان سیب خراب می شوند و تعداد زیاد سیب های خوب را در کنار آن نمی بینند.

این سوریایی و طراح گرافیک می گوید که تا به حال با واکنش منفی روبرو نشده است. اما او دوستانی دارد که در روزهای گذشته زیاد از خانه بیرون نرفته اند: «آن ها می ترسند که مردم با سوظن به آن ها بنگرند».

کاسو به آوارگان دیگر توصیه می کند که بیشتر مواظب رفتارشان باشند: «این خیلی مهم است، ما اکنون در یک کشور دیگر و با یک فرهنگ متفاوت هستیم».

«من به آن ها می گویم: از همیشه بهتر باشید، لبخند بزنید، به انسان ها کمک کنید، به جاهایی نروید که باعث بدنامی تان شود».

مگی شاور، خانم روانشناس و متخصص درمان ضربات روانی می گوید که اتفاقاتی مانند آن چه که در بایرن و رویتلینگن رخ داده، ممکن فشار روانی بر آوارگان را افزایش دهد.

او می گوید، انسان هایی که ضربات روانی را تجربه کرده اند و از پیامدهای آن رنج می برند، پیوسته از اتفاق های ناخوشایند در هراس هستند. اگر آن ها تصاویر این حملات را ببینند، به طور مثال خون زیاد و یا انسان هایی که نقش زمین شده اند، ممکن است که احساسات ترس و ناامنی در آن ها افزایش پیدا کند.

کاسو حدود یک سال پیش از طریق استانبول به ایالت بادن وورتمبرگ آلمان آمد. همسر و سه دخترش هنوز در استانبول هستند و او نمی داند که آیا می تواند آن ها را به آلمان بیاورد یا نه.

او می گوید که در نخستین روزها و هفته ها در آلمان نمی خواسته با کسی صحبت کند، نه درباره جنگ، نه درباره شهر زادگاهش دمشق، و نه راجع به سختی های فرار و نگرانی به خاطر خانواده اش: «من اصلا نمی خواستم احساس کنم». مدتی طول کشیده تا کاسو توانسته با تجربیات و احساساتش روبرو شود: «آواره بودن مانند این است که در حال پرواز باشی و ندانی کجا می توانی فرود بیایی».