زنان ورزشکار افغان در حمایت از زنان هموطن شان رکاب می زنند

وقتی که فریبا هاشمی با صدای آهسته راجع به وطن اش افغانستان صحبت می کند، چهره اش حالت جدی به خود می گیرد. این زن ورزشکار بایسکل ران به خبرگزاری آلمان «دی پی ای» گفت: «من آرزو دارم که پیش خانواده ام باشم. رویای این را در سر دارم که در کشورم بایسکل رانی کنم. زندگی دور از وطن بسیار دشوار است». 

او می خواهد با رکاب زدن در جام جهانی بایسکل رانی در گلاسگو، پیامی به زنان سرکوب شده در افغانستان بفرستد.

هاشمی که به تازگی ۲۰ ساله شده است، در آگست ۲۰۲۱ پس از تصرف قدرت توسط طالبان به ایتالیا فرار کرد تا بتواند برای تحقق رویایش تلاش کند. رویای یک زندگی عادی بدون تجربه سرکوب و فشار و پیشرفت در ورزش بایسکل سواری حرفه ای.

این دختر جوان افزود، این (شرکت من در جام جهانی بایسکل رانی) یک لحظه افتخارآمیز برای همه زنان وطن من خواهد بود که اجازه ندارند به دانشگاه یا مکتب بروند. من می خواهم به همه آن هایی که هیچگاه تسلیم نمی شوند، امیدواری بدهم». هیچگاه تسلیم نشدن شعار او است.

بیشتر بخوانید: زنانی که در کابل مخفیانه به ورزش ادامه می‌دهند

تجهیزات و وسایل تیم افغانستان زیاد حرفه ای به نظر نمی آید. آن ها برای شرکت در دور مختلط در آخرین لحظات به محل مسابقه رسیدند، در طول مسابقه مشکلات تخنیکی داشتند و بعد زهرا رضایی، همکارش نیز از بایسکل به زمین افتاد و زانویش زخمی شد. این که آن ها در این جام جهانی به آخرین جایگاه دست یافتند، زیاد مهم نبود.

جیمز هی، مربی آن ها گفت: «وقتی که آن ها از خط پایان عبور کردند، بغض در گلویم گیر مانده بود. آن ها موفق شدند. این نه تنها یک پیام ورزشی بلکه یک پیام سیاسی نیز هست.».  هی در لندن یک شرکت کوچک بایسکل دارد و اصولا نوجوانان را آموزش می دهد.

اما وقتی که در ماه اکتوبر کار با هفت زن پناهجوی جوان را آغاز کرد، می خواست به آنها کمک کند. هی گفت: «من اصلا نمی دانستم که در چه مسیری حرکت می کنیم». او افزود: «من نمی دانستم که آن ها از نظر احساسی، روحی و یا فیزیکی در وضعیتی هستند. در باران لندن هیچ کس به ذهنش نمی رسد که بایسکل سواری کند. آن ها بسیار فروتن و همزمان احساساتی هستند. وقتی که آدم می شنود، چه در وطن شان می گذرد و اوضاع برای خانواده های شان چقدر خطرناک است، می تواند برخی اوقات احساسات آدمی را به شدت برانگیزد.»

آلبوم عکس از آرشیف

فریبا هاشمی و یولدوز، خواهر بزرگترش که او هم در مسابقات گلاسگو شرکت دارد، در یک خانواده محافظه کار در شمال افغانستان در نزدیکی مرز با ترکمنستان بزرگ شده اند.

آن ها در وطن شان نخست بدون اطلاع والدین شان بایسکل سواری می کردند و به این منظور از همسایه شان یک بایسکل قرض کرده بودند. این دو خواهر برای این که شناخته نشوند، از چادر و عینک های دودی استفاده می کردند.

بیشتر بخوانید: مبارزه با فشارهای روانی؛ باشگاهی برای زنان افغان در پاکستان

فریبا هاشمی به فرستنده «بی بی سی» گفت: «من احساس می کردم که می توانم پرواز کنم». او سعی می کرد که برخوردهای نامناسب برخی از هموطنانش را نادیده بگیرد.

در نهایت والدینش علاقه دو خواهر به این ورزش را قبول کردند. آن ها درجات موفقیت را به سرعت طی می کردند و به تیم ملی راه یافتند تا این که با بازگشت طالبان همه چیز تغییر کرد.

ملیشه های طالبان حقوق زنان را شدیدا محدود کرده و انجام هرگونه ورزش را برای آن ها ممنوع اعلام کردند.

در نهایت این دو خواهر مجبور شدند کشور را ترک کنند. آن ها از طریق الساندرا کاپیلوتو، قهرمان سابق بایسکل سواری در جاده توانستند در ایتالیا مقیم شوند.

زهرا رضایی نیز در ایتالیا زندگی می کند. او می گوید: «دلم برای وطنم تنگ شده است. اما خوش هستم از این که توانستم افغانستان را ترک کنم». رضایی افزود: «می خواهم کمک کنم که دنیا از زنان افغان حمایت کند. می خواهم صدای آن ها باشم».

اینستاگرام دویچه وله دری را دنبال کنید

آن ها به این خاطر رکاب می زنند، فرقی نمی کند که شرایط چقدر برای شان دشوار باشد.

هی که در نهایت خودش مسئول پرداخت همه هزینه ها است، افزود: «ما یک مربی، یک روانشناس و یک بایسکل ساز داریم. امکانات مان واقعا ابتدایی است.»

بیشتر بخوانید: هشدار کمیته بین‌المللی المپیک به طالبان در مورد ورزش زنان

او افزود، امدادگر طبی این تیم داکتر دندان است و آن ها از طریق واتساپ و رسانه های اجتماعی دیگر با یکدیگر ارتباط برقرار می کنند. هی گفت: «این یک دنیای دیگر است».

به گفته او، اتحادیه جهانی بایسکل سواری «UCI» در تمویل تیم سهم می گیرد و این اتحادیه بود که سال گذشته در سویس جام ملی قهرمانی زنان را سازمان دهی کرد. در آن زمان فریبا هاشمی برنده این مسابقات شد.

یوتیوب دویچه وله دری را ببینید

هی افزود: «ما ... در جستجوی پول نیستیم، بلکه به دنبال اندکی حمایت هستیم». او گفت، آن چه که ما به آن دست یافته ایم، بسیار با اهمیت است و برپایه آن می شود، به تلاش و پیشرفت ادامه داد. این پایان راه نیست.

هاشمی پیامی هم دارد که طالبان نیز از جمله مخاطبان آن هستند: «ما باید به انسانیت احترام بگذاریم. همه باید در صلح با یکدیگر زندگی کنند».

او می خواهد این پیام را سال آینده در طی بازی های المپیک در پاریس نیز اعلام کند.

Me, pa (dpa)