تجارت بر سر مهاجران در مسیر بالقان

برعلاوه شرکت قطار، برخی تاجران دیگر و تاکسی ران ها نیز پول خوبی از بابت پناهجویان بدست می آورند. اما از آنجاییکه شمار پناهجویان در زمستان نسبت به خزان گذشته کمتر است، منازعاتی در تجارت بر سر مهاجرین رخ می دهد، اولتر از همه میان تاکسی ران ها و شرکت قطار آهن.

برای حدود ۱۰۰۰ پناهجو در اردوگاه اولیۀ ثبت نام در گفگیلیا در مرز یونان با مقدونیه، در همین آخر هفتۀ میلادی، به جز از آوازخوانی و بازی فوتبال مصروفیت دیگری نمانده بود. دلیل آن این بود که تاکسی ران ها بار دیگر خط آهنی را‌ که معمولاً پناهجویان از طریق آن به سمت صربستان می روند، مسدود کرده بودند. آنها سهم خود را از تجارت بالای پناهجویان تقاضا می کردند.

یک تاکسی ران گفت: "ما در اینجا می مانیم تا زمانی که حق خود را دریافت کنیم. اگر لازم باشد خانواده های خود را نیز به اینجا می آوریم. ما در اینجا می مانیم تا زمانی که وزیر، شهردار و افراد پولیس بیایند و به ما بگویند که سرنوشت ما چه می شود. وقتی ما اعتراض می کنیم، هر یک به ما می گوید، من مسئول نیستم شما به جای غلط مراجعه کردیده اید. حالا ما به جای درست مراجعه کردیم، به روی خطوط آهن."

در تابستان و خزان گذشته، که همه روزه چندین هزار پناهجو به مقدونیه می آمدند، تاکسی ران ها نیز عواید خوبی از این بابت داشتند. اما از زمانی که این رقم به روزانه ۲ هزار تا ۳ هزار پناهجوی تازه وارد کاهش یافته است، همۀ این پناهجویان از کمپ های بسته مستقیماً به قطار آهن انتقال داده می شوند، زیرا شرکت دولتی قطار آهن با هر پناهجو پول نقد کمایی می کند. قیمت تکت قطار تا مرز صربستان برای هر نفر ۲۵ یورو است.

مرزیهه سمایلوویچ از سازمان خیریۀ مقدونیه می گوید که هر نفر، بدون درنظرداشت سن و سال، باید این قیمت را بپردازد. او می افزاید: "این کار شرکت راه آهن مرا ناراحت می سازد. اخیراً من پناهجویان را تا قطار آهن همراهی کردم. چون چادر داشتم، پولیس به من توجه نکرد. در آنجا با چشمان خودم دیدم که آنها از اطفال خورد سال، چه سه ساله چه پنج ساله، قیمت کامل تکت را می گرفتند."

پیش از آغاز بحران پناهجویان راه آهن دولتی با ورشکستگی روبرو بود. در مسیر گفگیلیا در جنوب مقدونیه تا روستای تابانوفسه در شمال این کشور در مرز با صربستان تنها مسافران انگشت شماری در قطار ها دیده می شدند. اما از زمانی که مقدونیه به عنوان کشور ترانزیتی در "مسیر بالقان" قرار گرفت، روزمره هزاران نفر با این قطار ها سفر می کنند. گفته می شود که از تابستان تا خزان گذشته شرکت راه آهن مقدونیه در این مسیر روزانه به طور اوسط حدود ۱۰۰ هزار یورو درآمد داشته است. افزون بر آن قیمت تکت ها همواره افزایش می یابد. در حالی که در اوایل قیمت تکت به گونۀ معمول برای هر مسافر ۷ یورو بود، اندکی نگذشت که این قیمت به ۱۰ یورو و در این میان حالا به ۲۵ یورو بلند رفته است. این مسأله خشم مرزیهه سمایلوویچ را برانگیخته است. او می گوید که "حرص قطار آهن مقدونیه نگران کننده است. قطارها بیشتر از گنجایش شان مسافر می گیرند و هیچ کسی آن را کنترول نمی کند".

در حالیکه در قطار ها دیگر جای پا نمی باشد، تاکسی ران ها با دلخوردگی در کنار کمپ های مهاجرین انتظار می کشند. ۲۵ یورو از هر مسافر تا سرحد صربستان برای راننده های که معمولاً ۱۰۰ تا ۱۵۰ یورو در یک ماه درآمد دارند، عاید خوبی است. به خصوص بسیاری از این راننده ها مینی بس خریده اند تا شمار بیشتر مهاجران را انتقال داده بتوانند. اما این تنها تاکسی ران ها نیستند که در این تجارت سهمی برای خود می خواهند.

در ایستگاه وسطی که قطارهای حامل پناهجویان توقف می کنند، باشندگان تجارت پیشۀ محلی فوراً خود را به پنجره های قطار نزدیک می سازند و کارت های تیلفون موبایل، سگرت، نوشابه و مواد غذایی به آنها می فروشند، البته با بهای پنج برابر بیشتر از حد معمول.

یک پناهجوی سوریایی به نام لیین می گوید: "هر چیزی را که بخواهی بخری، بسیار زیاد قیمت است، حتی غذا. چند دانه کچالو پنج یورو قیمت دارد. وقتی به آلمان می رسیم دیگر هیچ پولی در جیب ما نمی ماند."

اعتراض تاکسی ران های خشمگین در گفگیلیا در پایان هفتۀ میلادی در هرصورت بی ثمر نماند. پس از آنکه آنها چند ساعتی خط آهن را مسدود کردند، اجازه یافتند شماری از پناهجویان را انتقال بدهند. همان بود که خطوط آهن را دوباره به روی قطارها باز کردند. اما چنین اعتراض ها یقیناً تکرار خواهند شد، زیرا در تمام مسیر بالقان، که مقدونیه نیز شامل آن است، موج پناهجویان برای برخی تجارت خوبی به همراه دارد.