سازمان های کمکی: در افغانستان می مانیم

پس از آنکه طالبان در سال 2001 از قدرت برکنار شدند، پروژه های متفاوت راه اندازی شدند که از تهیه آب آشامیدنی گرفته تا پارک های اسکیت بورد را شامل می شدند.

اکنون بسیاری افغان ها ترس دارند که مبادا با پایان ماموریت نظامی ناتو در سال آینده، همه این موسسات کمکی به استثنای شماری از آنها، از افغانستان بیرون روند و دست آوردهای شکننده 12 سال گذشته را در معرض خطر قرار دهند.

نور محمد، یک مرد ریش سفید از ولایت کاپیسای افغانستان می گوید: «یک سال پیش سربازان خارجی این جا را ترک گفتند. خوش بختنانه "ان جی او"ها یا سازمان های غیرحکومتی تا حال باقی مانده اند. ما تا هنوز آب آشامیدنی نداریم و آبیاری زمین های ما مشکل بزرگی است. بنابراین ما هنوز به کمک نیاز داریم».

از جمله سازمان های کمکی ای که در کاپیسا باقی مانده اند، یکی هم "ام آر سی اِی" می باشد که یک سازمان فرانسوی است. این سازمان که در سال 1985 تاسیس شده است، در چندین ولایت برنامه های صحی را پیش می برد. مثلا این سازمان در قریه دروازگی این ولایت دواهای ضد برونشیت توزیع می کند.

والری دوشر، رئیس این موسسه صحی می گوید با آن که بعد از سرنگونی طالبان، سال 2013 مرگبارترین سال برای کارمندان موسسات کمکی بوده است، این سازمان کمکی مصمم است تا به کمک هایش به برخی از آسیب پذیرترین مردم این کشور ادامه دهد.

در سال 2013 بیش از 30 کارمند موسسات کمکی کشته شدند که شامل 6 کارمند سازمان کمکی "اکتید" می باشند که در ماه گذشته هنگام اجرای وظیفه در یک پروژه انکشاف دهات در ولایت شمالی فاریاب کشته شدند.

والری می گوید: «مشکلات یک علت ندارند، ما با چالش های متعددی رو به رو می باشیم. و همین تنوع چالش هاست که رسیدگی به آنها را دشوار می سازد. اگر واقعاً جنگجویان بخواهند بر ما حمله کنند، آن ها فردا صبح می توانند این کار انجام دهند. زیرا آن ها می دانند که ما در کجا هستیم».

افزایش خشونت ها

در سال 2013 مجموعاً 164 حمله علیه سازمان های غیردولتی یا "ان جی او"ها در سطح جهانی صورت گرفته است که از این جمله 79 مورد آن در افغانستان اتفاق افتاده است. این نشان می دهد که افغانستان حتا در مقایسه با سودان جنوبی، سوریه و سومالیا نیز خطرناک تر می باشد.

قتل، اختطاف، غارت گری و جنگ جاری برخی از این خطرات متعدد می باشند و کارشناسان معتقد اند که خشونت ها به دور از چشم جامعه بین المللی افزایش می یابند.

گریم سمیت، از گروه بین المللی بحران می گوید: «در جایی که نیروهای خارجی بیرون رفته اند، در بسیاری مناطق امسال به تناسب سال گذشته جنگ ها شدیدتر بوده اند».

او می افزاید: «این مطلبی نیست که این روزها مردم اطراف و نواحی کابل می خواهند تصدیق اش کنند، بلکه نظامیان ناتو نیز می توانند ارقامی را جمع آوری کنند که خراب شدن اوضاع را تایید می کند». به گفته این تحلیلگر، «به نظر نمی رسد که شورشگری بطی تر شده باشد».

عزیز الرحمان تواب، معاون والی کاپیسا تاکید می کند که طالبان مناطقی را به تصرف خود درنیاورده اند، اما او موجودیت ساحات جنگی را مثلاً در ولسوالی تگاب، تایید می کند که از یک سال به این سو بعد از خروج نیروهای ناتو، جنگ ها شدت کسب کرده اند.

او می گوید: «در آنجا جنگ های شدیدی جریان دارد. نیروهای فرانسوی از حمایت هوایی چشمگیری برای انجام دادن عملیات برخوردار بودند. نیروهای افغانستان فاقد هلیکوپتر می باشند که این کمبودی، آزادی عمل بیشتری به طالبان می دهد».

تاخیر در تامین امنیت

یک خطر بزرگ دیگر ناکامی افغانستان و ایالات متحده امریکا در امضای یک موافقتنامه امنیتی می باشد که به نیروهای امریکایی اجازه اقامت در افغانستان را برای بعد از سال 2014 می دهد. هر اندازه که امضای این موافقتنامه به تاخیر افتد، همان قدر کاهش منابع تمویل کننده را شدت می بخشد.

در ماهی که گذشت مقام های ناتو و ایالات متحده امریکا به حادمد کرزی رئیس جمهور افغانستان هشدار دادند که به زودی موافقتنامه امنیتی دوجانبه را امضا کند، در غیر آن، میلیون ها دالر کمک های انکشافی متوقف خواهد شد.

کرزی می خواهد که امضای این موافقتنامه را به بعد از انتخابات ماه حمل محول کند. این امر سردرگمی موسسات کمکی را برای برنامه ریزی آینده شان بیشتر می سازد.

انتخابات سال 2009 که در آن کرزی برنده شد، یک تکان شدید در اعتماد جامعه بین المللی در افغانستان به وجود آورد. زیرا این انتخابات با خشونت ها و تقلبات گسترده همراه بود.

کشورهای پول دهنده به افغانستان در کنفرانس توکیو در سال 2012 وعده 16 میلیارد دالر کمک ملکی به افغانستان تا سال 2015 را نمودند، اما مشروط به این که با فساد مبارزه شود، حاکمیت قانون تحکیم یابد و حقوق زنان بهتر گردد.

نصف این پول که به حکومت افغانستان پرداخته می شود، ترس از فقدان شفافیت را افزایش داده و کارمندان مستقل از مقامات دولتی را به تهدید مواجه ساخته است.

سید هاشم بصیرت، مسوول رابط حکومت افغانستان با سازمان های غیردولتی می گوید: «هرگاه مشکلاتی در انتخابات پیش بیاید، شمار سازمان های غیردولتی بشردوستانه و منابع مالی آنها بیشتر از این کاهش می یابند».

هم کمیته بین المللی صلیب سرخ و هم سازمان بین المللی مهاجران در سال 2013 هدف حملات بزرگ افراد مسلح و بمب گذاران انتحاری قرار گرفتند، با این هم طالبان می گویند که گروه های کمکی را هدف حملات شان قرار نمی دهند.

کم شدن پروژه های سازمان های غیردولتی بعد از سال 2014 خطر سقوط اقتصادی و برگشت به افراط گرایی و بی ثباتی دوران طالبان را به وجود می آورد.

اما موسسه "اکبر" که نهادی متشکل از 120 سازمان غیرحکومتی فعال در افغانستان می باشد، می گوید که اعضایش به این مسائل بی اعتنا می مانند. ژوستینه پیکمل، رئیس "اکبر" می گوید که «ما اینجا هستیم.... ما واقعاً نمی رویم».