ایتلاف کم تاثیر در مورد بحران سوریه

تقریباً ده سال پیش دو سیاستمدار دیگری در کاخ سفید در برابر خبرنگاران قرار داشتند. تونی بلیر نخست وزیر آنزمان بریتانیا و جورج واکر بوش رئیس جمهور آنوقت ایالات متحدۀ امریکا میخواستند رویداد های جهان را مسیر دیگری بدهند و آگاهانه یک مداخلۀ نظامی در عراق را اعلام کردند. قرار بود این مداخله بسیار کوتاه مدت و موفقیت بار باشد، اما دریغا که جنگ در عراق 9 سال طول کشید و این کشور تا هنوز هم از پیامد های آن رنج میبرد.

اوباما و کامرون در نشست خبری روز دوشنبه، 13 می، با هم به اصطلاح کمی "رسمی تر" بودند. حتی شوخی های همیشگی شان به عنوان دو دوست سیاسی و شخصی، اینبار بی مزه جلوه میکرد. در این نشست خبری بسیار زود فهمیده شد که هردو سیاستمدار طرفدار راه حل معضلۀ سوریه از طریق مذاکره اند. آنها گفتند که یک نشست سران با روسیه میتواند سودمند باشد.

هیتر کانلی از مرکز تحقیقات استراتیژیک بین المللی (سی اس آی اس) در واشنگتن دلیل این خویشتن داری امریکا و بریتانیا را جنگ های دوامداری میداند که بیشتر از یک دهه ادامه دارند. این خانم میگوید: "واضح است که منظور عراق است، اما اگر صادقانه بگویم، افغانستان نیز است. هردو کشور (امریکا و بریتانیا) پس از دوازده سال جنگ در این کشور خسته شده اند". او می افزاید منازعات قومی و مذهبی، استفاده از سلاح کیمیایی، موجودیت یک دیکتاتور ظالم و کشته شدن تخمیناً 80 هزار انسان در سوریه، در موضعگیری این دو قدرت جهان نمیتواند تأثیری داشته باشد. نماینده گان ارشد متحدان ایالات متحدۀ امریکا و بریتانیا هیچ علامتی برای مذاکره نشان نداده اند؛ ساحۀ منع پرواز بر فراز سوریه ایجاد نشده است؛ تسلیح اپوزیسیون صورت نگرفته است؛ و یک حمله بر تأسیسات دافع هوای سوریه، چنانیکه برخی از سیاستمداران در واشنگتن تقاضای آن را دارند، به هیچ صورت قابل تصور نیست.

نبود مهمترین طرف های با نفوذ

اوباما و کامرون هنوز هم طرفدار حمایت از جانب ولادیمیر پوتین رئیس جمهور روسیه اند. هردو سیاستمدار آنقدر نام پوتین را تکرار میکنند تا واضح شود که واشنگتن به نبود کسی مواجه است که بتواند در وضعیت سوریه اثر گذار باشد.

کامرون میگوید که دیدار اش با ولادیمیر پوتین به روز جمعه در ماسکو بسیار سازنده بوده است. اوباما همزمان اعتراف میکند که هنوز هم سوءاعتماد زیادی میان روسیه و برخی از کشور های "گروه هشت" وجود دارد و او مذاکرات موفقیت آمیزی را نیز نمیتواند تضمین کند.

هرچند امید برای حل معضلۀ سوریه طور دیگریست، اما این مسأله به ویژه برای دیوید کامرون میتواند ارزش سیاسی داشته باشد. به باور برخی از کارشناسان برای نخست وزیر بریتانیا، که در داخل کشور خود با تقاضای روز افزون برای بیرون شدن فوری از اتحادیۀ اروپا روبرو است، بهتر است مسایل مربوط به سیاست خارجی کشور را به جلو بکشاند تا به این ترتیب مسایل سیاست داخلی را با آن بپوشاند.