بلال، جوان معلولی که مربی سکیت شد

دو تیم معلولان در جمنازیوم صلیب سرخ کابل مصروف ولچر بسکتبال هستند. هردو تیم تلاش دارند تا توپ بیشتری در اختیار داشته باشند و امتیازات بیشتری به دست آورند. صدای ولچرها و هیاهوی بازیکنان در فضا می‌پیچد و هر دو تیم در پی کنترول توپ و میدان هستند.

بازیکنان این مسابقه همه معلولانی‌اند که در نتیجه پولیو و یا انفجار ماین پاهای شان را از دست داده‌اند. بلال اما پر انر‌ژی‌تر از دیگران حرکت می‌کند و کنترول بیشتری بر میدان دارد.

رنج کودکی

بلال می‌گوید در طفولیت همیشه رنج می‌برد که چرا نمی‌تواند مانند سایر کودکان بازی کند: «همیشه جگرخون بودم، وقتی دیگران را می‌دیدم که ورزش می‌کنند و درس می‌خوانند. در مکتب مایوس‌تر بودم به خصوص وقتی می‌دیدم همه می‌دوند و ورزش می‌کنند.»

این جوان معلول اما گوشه نشین نشد و در جستجوی مراکز و نهادهایی برامد که برای معلولان زمینه ورزش را فراهم می‌کنند. او از طریق دوستانش به موسسه اسکیتستان راه پیدا کرد. ورزش اسکیت برای معلولان کار ساده‌ای نیست اما بلال توانست در همان روزهای اول موفقیت‌هایی به دست آورد. او گفت: «روز اول ثبت نام کردند، اما اجازه ورزش ندادند، در هفته دوم به ورزش اسکیت شروع کردم، بسیار شوق و علاقه داشتم.»

مربی اسکیت

بلال نخستین قدم‌های موفقیت را در اسکیتستان برداشت. شوق، علاقه و پشتکار این جوان با گذشت هر روز راه‌های موفقیت را برایش هموار می‌کرد؛ زیرا او با و جود معلولیت، مهارت‌های عالی را در اسکیت بازی از خود نشان داد. مسئولان این موسسه وقتی موفقیت‌های بلال را دیدند تصمیم گرفتند که او را به عنوان مربی استخدام کنند.

در حال حاضر این معلول توانا مربی چندین دختر و پسری است که در اسکیتستان مصروف آموزش‌های اسکیت هستند. همچنین بلال یگانه اسکیتر معلول در افغانستان است: «من اولین افغان معلول اسکیتر هستم. در بسیاری از جاها نمایش داده‌ام. ما اسکیتر معلول دیگری در افغانستان نداریم.»

بلال در موسسه اسکیتستان معلم کودکان خیابانی است و برنامه «برگشت به مکتب» را برای کودکان بی‌سرپرست به پیش می‌برد. در نتیجه تلاش‌های این جوان معلول، ده‌ها کودک محروم، سواد آموخته و وارد مکتب‌ها شده‌اند.

دست بالا در بسکتبال

بلال تنها به ورزش اسکیت بسنده نکرد. او تلاش کرد تا وارد ورزش باسکیتبال معلولان شود. او حالا عضو تیم ملی ولچر بسکتبال است و بارها توانسته برای تیمش افتخار خلق کند.

یک ماه پیش تیم ویلچر بسکتبال به جاپان رفت و توانست در میان دوازده کشوری که در مسابقات آسیایی شرکت کرده بودند، دست‌های خوبی به دست آورد. تلاش‌های بلال برای بلند بردن مهارت‌های تیم ولچر بسکتبال سبب شد که پرچم افغانستان در جاپان به اهتزاز دراید و این تیم صاحب مدال شود.

این جوان مدال‌های زیادی از مسابقات داخلی نیز به دست آورده‌است: «آرزویم این که بود که مدال بگیرم، همان بود که بهترین بازیکن بسکتبال در سال 2015 در افغانستان شدم و مدال گرفتم.»

معلولیت ناتوانی نیست

وقتی بلال یک ساله شد پدر و مادرش متوجه شدند که او راه رفته نمی‌تواند. تلاش‌ها برای عملیات و تداوی پای او به نتیجه نرسید و داکتر معالج برای پدر و مادرش گفتند که این پسر به دلیل ابتلا به ویروس پولیو، از یک پا فلج است.

رنج‌هایی که بلال به دلیل معلولیتش می‌کشید او را وادار کرد تا برایش هدف تعیین کند و برای رسیدن به آن، همه تلاش‌هایش را به خرج دهد. هدف او ورزش بود و حالا توانسته از این راه به موفقیت‌هایی دست یابد: «اگر ورزش نمی‌کردم شاید همیشه رنج می‌کشیدم چون هیچ کاری نمی‌توانستم انجام دهم. حالا که ورزش کرده‌ام فکر می‌کنم خوشبخت‌ترین انسان در جهان هستم.»

معلول هدفمند

دوستان بلال از توانایی‌های منحصر به فرد او سخن می‌گویند. محمد عیسی یک تن از دوستان از حس انسان دوستی و کمک به دیگران بلال می‌گوید: «هدف بسیار مهم است. وقتی یک انسان هدف داشته باشد می‌تواند تمام موانع را عبور کند تا به هدفش برسد. بلال یکی از انسان‌های با هدف است و هدفش قهرمان شدن است و همیشه می‌خواهد به دیگران کمک کند.»

صابر سلطانی یکی از هم تیمی‌های بلال می‌گوید صمیمیت و پشتکار او در بین همه نمونه است: «در هر رشته ای که بوده تلاش کرده تا خودرا به درجات عالی برساند. من همیشه متوجه او هستم و می‌بینم که چقدر کوشش می‌کند.»

بلال از حکومت و همه تاجران می‌خواهد تا مراکز ورزشی را برای معلولان حمایت کند. زیرا این مراکز نقش بسیار مهمی در تقویت روحیه و خودکفایی معلولان می‌شوند.

مراجعه به صفحه قهرمانان محلی