زنان پناهجو در معرض خشونت های جنسی در اروپا

نسرین، یک پناهجوی 20 ساله از سوریه که حدود یک ماه پیش به شهر بُن آلمان رسیده، یکی از معدود زنانی است که درباره تجربیات سفر دشوار و طولانی اش به اروپا حاضر به صحبت با خبرنگاران می باشد.

خانواده نسرین از ترکیه به یونان رفتند و از طریق مرز مقدونیه وارد هنگری شدند. سفر آن ها از آن جا به شهر مونشن آلمان ادامه یافت و در نهایت با قطارهای ویژه به شهر بُن انتقال داده شدند.

نسرین گفت که دشوارترین بخش سفر برای او زمانی بود که چند روز در یک زندان هنگری با صدها تن از پناهجویان دیگر – اغلب مرد – گیر مانده بود.

مهاجرت از خطرناکترین کشورهای جهان

بیشتر آوارگانی که به اروپا می آیند از جنگ داخلی سوریه فرار کرده اند. این کشور در گزارش جهانی درباره شکاف میان مردان و زنان که در سال 2014 نشر شد، از میان 142 کشور در رده 139 قرار دارد.

اما این تنها پناهجویان سوریایی نیستند که به مقصد اروپا به راه می افتند، بلکه زنانی از عراق، افغانستان، سومالیا و چند کشور افریقایی و خاورمیانه نیز در حال فرار به اروپا هستند. این کشورها از جمله خطرناک ترین مکان ها در جهان برای زنان به شمار می آیند.

"جنبش جهانی برای حقوق بشر" در یک اطلاعیه گفته است: «ثبت جنایات جنسی به خصوص در مورد سوریه دشوار است».

این سازمان می افزاید: «قربانیان معمولا هیچ تمایلی به صحبت درباره چنین تجربیاتشان ندارند. داغ ننگ و فشارهای فرهنگی، اجتماعی و مذهبی آن ها را از این کار بازمی دارد».

نسرین به دویچه وله گفت: «من نمی توانم با یک مرد دست بدهم و نمی توانم در مقابل یک مرد دراز بکشم. خیلی برای ما سخت است». او می افزاید که جامعه سوریه خیلی محافظه کار است.

او در جواب این سوال که آیا در طول سفر با پناهجویان مرد و در مکان های سربسته تجربیات بدی داشته است، گفت: «در جامعه عربی، ...اگر من با یک مرد صحبت نکنم و به او علامتی ندهم، او مزاحم من نمی شود». نسرین در حالی که از ارائه جزییات بیشتر خودداری کرد، گفت: «اما ما به چشم خود خیلی چیزها دیده ایم».

امنیت زنان در اقامتگاه های پناهجویان

در اقامتگاه پناهجویان در شهر بُن، نسرین مجبور است تشناب مشترکی را با "دست کم 100 پناهجو" به شمول مردان استفاده کند، که این وضعیت باعث مزاحمت و ناراحتی و مشکلات بالقوه برای نسرین و دیگر مهاجران زن شده است.

طبق اطلاعات یک سلسله از سازمان های رفاه اجتماعی که نگرانی هایشان را در یک نامه سرگشاده اظهار کرده اند، فضاهای محدود در اقامتگاه ها، تشناب ها و اتاق هایی که نمی توان از داخل قفل کرد، باعث ایجاد ناامنی برای زنان و کودکان شده است.

این گروه می نویسد: «زنان می گویند که به آن ها و همچنین اطفال تجاوز شده است و یا این که آن ها در معرض حملات جنسی قرار دارند». تضمین امنیت این زنان بسیار مهم است. چون بیشتر آن ها قربانی خشونت، اختطاف و تجاوز جنسی هستند.

این گروه می گوید که مکان های ویژه برای حفظ امنیت زنان پناهجو وجود ندارد و قانونی هم نیست که جلوی سواستفاده و بدرفتاری با آن ها را بگیرد. در ادامه این نامه سرگشاده آمده است که اگر راه حلی برای این وضعیت پیدا نشود، ممکن است است که زنان دوباره در معرض ضربات روحی قرار گیرند.

این گروه متشکل از سازمان های رفاه و خیریه توصیه می کنند که برای مردان و زنان سرپناه های جداگانه ایجاد شود و مردان به مکان های محل زندگی زنان دسترسی نداشته باشند. آن ها خواهان این هستند که زنان به کمک و ترجمان دسترسی داشته باشند تا مسئولان از مشکلات آن ها به درستی آگاه شوند.

در حال حاضر، نسرین چشم انتظار کسب اجازه برای اجاره خانه و رفتن به مکتب است. او می گوید که ما تا آن زمان «باید بر مشکلات غلبه کنیم و روزگارمان را بگذرانیم».