بازماندگان قربانیان محفل سوگواری برگزار کردند

شام روز گذشته صدها تن از بازماندگان قربانیان با تجمع در قصر دارالامان، هزاران شمع را برای سوگواری از قربانیان روشن کردند.

صدای گریه و ناله صدها بازماندگان قربانیان سکوت شب را در قصر دارالامان می شکست. عزاداران در تاریکی شب با روشن کردن شمع، به یاد این قربانیان ماتم گرفتند، اشک ریختند و برای همیشه با آن ها وداع گفتند.

یکی از درد یتیمی می گفت و دیگری برای عزیزانش فریاد می زد که بدون غسل و کفن، زنده به گور شده اند. سوگواران عکس های قربانیان شان را در برابر شمع ها قرار دادند، به یاد آن ها اشک ریختند و به انتظار چندین ساله پایان دادند.

زنان، کودکان و کهن سالانی که به محفل سوگواری آمده بودند همه درد مشترک داشتند: "عزاداری برای قربانیان گمنام".

«احساس کردم مرا زنده زیر خاک کردند»

مهناز رستمی یکی از بازماندگانی است که پنج عضو خانواده اش در لیست 5000 نفری منتشر شده است. او عکس های پدر و چهار برادرش را که توسط "اگسا" یا سازمان استخبارات رژیم کمونیستی سابق به قتل رسیده اند، به قصر دارالامان آورد، برای آن ها شمع روشن کرد و برای همیشه با آن ها وداع کرد.

او در حالی که اشک در چشمانش حلقه زده بود از لحظه ای گفت که نام پدر و چهار برادرش را در این لیست پیدا کرد: «وقتی برایم گفتند که نام پدر و چهار برادرت در لیست است، فکر کردم که آب جوش برسرم افتاد و جنازه هر پنج را پیش رویم دیدم. وقتی خانه آمدم هیچ خود را نتوانستم کنترول کنم. از 10 بجه شب تا چهار بجه صبح گریه کردم و با یک صدا گریه کردم».

این بازمانده قربانیان به یاد دارد که در سال 1358 ساعت 12:40 شب، سربازان با قنداق تفنگ دروازه خانه را کوبید و زمانی که پدرش دروازه باز کرد، او و چهار برادرش را بازداشت کردند و با خود بردند.

مهناز از سختی ها و دشواری هایی می گوید که پس از زندانی شدن پدر و برادرانش دچار شد. او می گوید پس از این حادثه اعضای خانواده پنج روز محاصره بودند و اجازه بیرون رفتن نداشتند.

به گفته مهناز از آن روز بود که خانواده اش با غم هم آغوش شد: «سراسر زندگی ما غم بود، روزهایی بود که نان خوردن یادمان می رفت. ساعت 4 بعد از ظهر مادرم می گفت نان تیار کنید که چاشت است».

این خانواده پس از بازداشت پدر و برادران، با فقر شدیدی روبرو شده است. مهناز می گوید برای این که نانی برای خوردن پیدا کند مجبور شد تا خود به شهر براید و کار کند: «چون غریب بودیم چیزی نداشتیم، روزهایی بود که من خودم کراچی کش کرده ام. این هیچ وقت از یادم نمی رود».

اگسا از شیوه های مختلف برای اعدام زندانیان استفاده کرده است. با آن که در این مورد هنوز تحقیقی صورت نگرفته اما داستان های وحشتناکی در باره شیوه های اعدام وجود دارد.

مهناز قصه هایی درباره اعدام قربیانیان شنیده است. او می گوید پدرش را در "خاک نظامی" دفن کرده اند: «وقتی برادرم گفت خاک نظامی زنده زیر خاک کردن است، من بسیار تکان خوردم، من احساس کردم که من در زیر زمین هستم و در حالت جان کندن هستم».

خواست بازماندگان

سوگواران این حادثه با نشر قطعنامه ای خواستار مجازات عاملانی شدند که این تعداد را بدون محاکمه کشته اند. در قطعنامه که توسط پرستو یاری خوانده شد، آمده است: «لیست بقیه افراد ناپدید شده در سال های 1357 و 1358 و سه دهه اخیر با ارایه تفصیلات لازم در مورد زمان دستگیری، صدور حکم، اجرا و محل اعدام در اسرع وقت در دسترس همگان قرار گیرد».

این قطعنامه تاکید کرده که از برنامه عدالت انتقالی که توسط کمیسیون مستقل حقوق بشر ترتیب شده، حمایت شود.

قطعنامه خواستار جلوگیری از نامزد شدن افرادی در انتخابات شده که در قضایای سه دهه اخیر افغانستان به جنایت جنگی متهم هستند. بازماندگان قربانیان همچنین خواستار جلوگیری از تقرر این افراد در پست های کلیدی دولتی شده اند.

در قطعنامه آمده است که حکومت در منطقه پولیگون پلچرخی که گمان می رود بیشتر قربانیان در آن جا اعدام شده اند، آرام گاه نمادین بسازد.

در همین حال شماری از نهادهای مدنی و احزاب سیاسی یک روز پیش از برگزاری فاتحه سراسری، تظاهراتی در شهر کابل به راه انداختند و خواستار محاکمه افرادی شدند که در کشتار این 5000 تن دست دارند.

تظاهر کنندگان بر عکس های رهبران حزب خلق چلیپا کشیده بودند و بازماندگان خواستار محاکمه عاملان این کشتار شدند.