گفتگو با نماینده ویژه امریکا در مورد کنفرانس لندن

دویچه وله: کنفرانس پیش روی کشورهای تمویل کننده افغانستان دوازدهمین کنفرانس بین المللی بعد از نخستین نشست در سال 2001 در شهر بن آلمان است و علایم از افغانستان پیش از این کنفرانس امیدوارکننده نیستند. رئیس جمهور اشرف غنی نه تنها وعده خود به تشکیل کابینه در ظرف 45 روز را عملی نتوانسته است، بلکه وضعیت امنیتی حتی در کابل بدتر شده است. چرا فکر می‌کنید این کنفرانس نسبت به نشست‌های قبلی تاثیر دوامدار و مثبتی بر افغانستان می‌تواند داشته باشد؟

فیلدمن: بگذارید بگویم که این کنفرانس در واقع کنفرانس کشورهای کمک کننده نیست. و این کنفرانس به دلیل آنچه شما یاد آور شدید مهم است. این کنفرانس در یک زمان مهم برگزار می‌شود که حکومت وحدت ملی قبلاً گام‌های اساسی برای تقویت حاکمیت قانون و مناسبات افغانستان با کشورهای همسایه اش برداشته است. من با این گفته ها که شروع نوید بخش وجود نداشته است، کاملاً مخالفم. فکر می کنیم آنچه از حکومت وحدت ملی در دو ماه اخیر دیده ایم، کاملاً مثبت است، با توجه به این واقعیت که این حکومت در گام نخست موافقتنامه وضعیت نیروها با ناتو و موافقتنامه دوجانبه امنیتی با ایالات متحده امریکا را امضا کرد، سپس فعالانه برای تایید این موافقتنامه ها در هر دو مجلس پارلمان کار کرد و آن را توشیح کرد. گام هایی که در مبارزه با فساد برداشته به شمول بازگشایی پرونده کابل بانک و در نظر داشتن مقرری ها شایسته سالارانه در بخش خدمات ملکی و دیگر اقدام ها تا فعالیت های منطقه ای به صورت کل از طریق سفر به چین و آسیای شرقی و میانه و منطقه خلیج و مهمتر از همه به پاکستان در جستجوی پیوستگی گسترده در بخش امنیت اقتصادی و بخش های دیگر که زمینه پیشرفت وجود دارد.

در قسمت تشکیل حکومت موجود، آنچه بسیار مهم می باشد این است که نزدیکی های گسترده ای بین رئیس جمهور غنی و داکتر عبدالله در تمام ابتکارات کارکردی کلیدی، چه در بخش های کمبود بودجه، ابتکار ضد فساد، موضوعات مرتبط به امنیت و چه در بخش تعهد به پروسه آشتی وجود دارد. من اخیراً هم با رئیس جمهور غنی و هم با داکتر عبدالله صحبت کرده ام و آن ها از توافق مطلق شان در قبال این حقیقت سخن گفته اند که در قسمت کارکرد و عرضه خدمات حکومت وحدت ملی به مردم افغانستان در توافق کامل اند و برای تقرر وزرای کلیدی بسیار نزدیک گردیده اند.

من به این حقیقت فکر می کنم که چنین تعهد پایدار بین المللی در قبال افغانستان، برای دست آوردهای چشمگیری مهم بوده است که در یک دهه گذشته واقعاً در افغانستان انجام یافته اند.[ این را در] رشد شاخص عوامل اجتماعی، رشد قابل ملاحظه تعلیم و تربیت [می بینیم] که یک سوم اطفال در سن مکتب را اکنون دختران تشکیل می دهند. در قسمت شاخص های صحت [دیده می شود] که توقع حیاتی زنان 20 سال افزایش یافته است. رسانه ها بسیار قوی می باشند. نقش بسیار گسترده زنان در جامعه و همچنان در مسائل حکومتداری. شاخص های به طور قابل ملاحظه وجود دارند که در بسیاری بخش ها به دلیل کمک دوامدار بین المللی به دست آمده اند. کنفرانس لندن آخرین فرصت است تا جامعه بین المللی نشان بدهد که ما به شرکای مان در افغانستان متعهد می باشیم و این یک لحظه بسیار مهم در تاریخ افغانستان می باشد. این به رئیس جمهور اشرف غنی و داکتر عبدالله فرصت می دهد تا دیدگاه های شان را در مورد آینده اجتماعی، سیاسی و اقتصادی افغانستان ارائه کنند.

دویچه وله: در حالی که رسماً کنفرانس لندن شاید یک کنفرانس کمک کننده پنداشته نشود، البته افغانستان هم انتظار دارد و هم نیازمند میلیاردها دالر اضافی برای پرداختن به سه ساحه نهایت مهم برای حکومت جدید می باشد که این ها عبارت اند از فسادی که هنوز شایع است، معضلات حقوق بشری، به خصوص حقوق زنان و همچنان وضع ترسناک امنیتی. آیا شما از دیدگاه ایالات متحده امریکا انتظار اقدامات مشخص و قابل اجرا را برای پرداختن به این موضوعات دارید؟

فیلدمن: در قسمت وعده کنفرانس، آنچه ما و شرکای ما در توکیو انجام دادیم، طرح تعهدات درازمدت ما از سال 2012 تا 2015 بود. کنفرانس لندن به ما این فرصت را می دهد تا آن تعهدات مان را مورد تاکید قرار دهیم. بنابراین تعهدات خاصی در مورد ارقام (کمکی) وجود نخواهد داشت، اما آشکار است که ایالات متحده امریکا میلیاردها دالر جهت کمک در همین چند سال گذشته تهیه کرده است و ما تاکید خواهیم نمود که آن تعهدات تا چند روز دیگر به سر می رسند.

در قسمت این که ما از افغان ها چه انتظار داریم، حکومت افغانستان کنفرانس لندن را فرصتی می داند تا دستور کار خود را مطرح کند و مذاکرات بسیار واقعی را با کمک کنندگان شروع کند که وجوه کمک شده در بهترین صورت آن می تواند به طرح اصلاحات کمک کند. این راهی است برای ایجاد اعتماد گسترده به پایداری فزاینده افغان ها و در برگشت معاونت پایدار کمک کننده ها.

در قسمت [اقدامات] ضد فساد، سوالی وجود ندارد که فساد چالش اساسی برای افغانستان است و چیزی است که هم رئیس جمهور غنی و داکترعبدالله در مورد آن رک و راست اظهار نظر کرده اند و در پیمانی که امضا نموده اند، مبارزه ضد فساد موضوع مرکزی را تشکیل می دهد. حکومت افغانستان قبلاً تعهد نموده است تا جلو فساد را بگیرد، شفافیت را گسترش دهد و بیشتر جوابگو باشد. اما تعهد ما در توکیو مبتنی بر آنچه بود که ما آن را چهار چوب حسابدهی متقابل می خوانیم، که ما به مثابه جامعه بین المللی و حکومت افغانستان روی آن توافق کردیم. برحسب این چهار چوب ما یک درصد بزرگ بودجه کمکی را در میکانیسم های تشویقی و یا انگیزه دهنده اختصاص دادیم که این مخارج را با پیشرفت در ساحه اصلاحات خاصی مرتبط می سازد. این شامل اقدماتی علیه فساد می باشد. بنابراین، همین که حکومت وحدت ملی این اقدامات را به منظور تحکیم حکومتداری و مبارزه علیه فساد به کار گیرد، ما می خواهیم این دستور کار اصلاحات را کمک کنیم. اما ما به مراقبت زیاد مان ادامه خواهیم داد تا مطمئن گردیم که مبارزه علیه فساد یک بخش اصلی دستور کار اصلاحات باقی می ماند.

با توجه به امنیت، ما با شرکا و متحدان مان و رهبران خود افغانستان در قسمت چگونگی بهبود بخشیدن به امنیت در سرتاسر کشور به میاحثات جدی ادامه می دهیم. می خواهم بگویم که نیروهای امنیتی افغانستان قبلاً با جنگیدن خود شان علیه شورشگری، امنیت را برای مردم شان فراهم نموده اند. دست آوردهای حاصل شده توسط آیساف را حفظ کرده اند. آن ها فعالیت نهایت خوبی در تامین امنیت انتخابات ریاست جمهوری و شوراهای ولایتی انجام داده اند و در فصل جنگی سال جاری تلفات سنگینی را متحمل شده اند، اما بر طالبان نیز تلفات سنگینی وار نموده اند.

ما می خواهیم به حمایت از تلاش های آن ها ادامه بدهیم. گرچه ما با دقت همه چالش ها را در نظر می گیریم که افغان ها با آن مقابله می کنند.

دویچه وله: در قسمت مسأله امنیتی در حالی که ایالات متحده امریکا ماموریت جنگی اش را در افغانستان اکنون تمدید کرده است، قرار است ماموریت ناتو در ختم سال جاری پایان یاید. ایا ایالات متحده امریکا با بریتانیا، آلمان و سایر متحدان ناتو نیز در این مورد این صحبت کرده است که آن ها نیز پایان نقش جنگی شان را در افغانستان مورد تجدید نظر قرار دهند؟

فیلدمن: در این مساله کمی ابهام وجود دارد. ایالات متحده امریکا تعهدش را جهت انتقال ماموریت جنگی به ماموریت غیر جنگی در پایان سال جاری تغییر نداده است. همه آنچه را که رئیس جمهور اوباما در ماه می مطرح کرده است، در جایش باقی می ماند. او گفت که ما ماموریت جنگی مان را در پایان سال 2014 ختم می کنیم و این اصل تا حالا مطلقاً در جایش قرار دارد. او گفت که ما در سال 2015 به دو ماموریت محدود می پردازیم و این عبارت خواهد بود از یک ماموریت آموزشی، مشورتی و کمک رسانی برای نیروهای افغانستان و در یک نقش غیر جنگی با ناتو، و دوم این که ما نیروی ضد تروریستی مان را به آن محدود می کنیم که به عملیات علیه بقایای القاعده بعد از سال 2014 ادامه دهد. هیچ یک از این اصول تغییر نخورده اند.

تنها تغییر و یا انکشاف در این است که در خلال چند ماه گذشته ما توضیح دادیم که دقیقاً نیروهای ما چگونه دست به عملیات می زنند. و آنچه ما گفته ایم این است که در شرایط بسیار خاصی ایالات متحده امریکا برخی حمایت های توانمند سازنده را برای افغان ها فراهم خواهد ساخت تا بتوانند منافع استراتژیک کلیدی شان را تامین کنند و ما نیز آشکارا به استفاده از همه امکانات برای حفظ جان نیروهای مان و دیگران ادامه می دهیم و بنابراین همه اقدامات مقتضی برای دفاع از خود را اتخاذ می کنیم. بنابراین کدام تغییری در مفهوم پالیسی یا مشی به وجود نیامده است. این فقط یک توضیح است که در تحت چه شرایطی ما با این دو ماموریت محدود عمل می کنیم.

گفتگو کننده: میشایل کنیگه