وضعیت ناامیدکننده مهاجران سوریه در کمپ های اردن

در شهرهای این کشور تشنج افزایش می یابد. محمد رمضان از سوریه هرگز فکر نمی کرد که تا این مدت طولانی در کمپ زعتری به سر ببرد. او زادگاهش در جنوب سوریه را با همسر و دو کودک اش سه سال پیش ترک کرد. دو پسر او حالا پنج ساله و سه ساله هستند و دختر دو ساله او در کمپ زعتری به دنیا آمد.

در این بزرگترین کمپ مهاجرین که در صحرای بزرگ اردن واقع است، هر هفته 80 کودک به دنیا می آیند. رمضان که 30 ساله است، می گوید: "من در این جا هیچ کاری ندارم. ما همین طور با کودکان می نشینیم."

کانتینر کوچک خانواده او با پنچره کوچک، دارای یک فرش، توشک و شماری خریطه های پلاستیکی، یک هواکش و یک بخاری کوچک و نیز یک تلویزیون کوچک است. آنها تلویزیون شان را زمانی می توانند استفاده کنند که ساعت چهار بعد از ظهر در کمپ برق بیاید. کودکان تا ساعت نه تلویزیون می بینند و بعد می خوابند.

رمضان قاعدتاً فقط در هر سه ما یک هفته می تواند کار پیدا کند. او در نزدیکی های کمپ پاک کاری، رنگ مالی و کاشی کاری می کند.

کمپ بزرگ زعتری در سال 2012 ایجاد شد و حالا به یک "شهر کانتینری" تبدیل شده است که حدود 80 هزار مهاجر سوریایی در آنجا به سر می برند. در چهار اطراف آن تا جایی که چشم کار می کند، فقط صحرا دیده می شود.

رمضان یکی از نیم میلیون سوریایی است که در اردن، کشوری با هشت میلیون جمعیت، به سر می برند. بخش بزرگ سوریایی ها، در کمپ ها نه، بلکه در شهر های بزرگ و روستاهای اردن زندگی می کنند.

چنانچه خالد شورمن از یک سازمان غیردولتی اردنی گزارش داده است، اردنی ها هراس دارند که تاریخ تکرار شود و مهاجرین سوریایی مانند مهاجرین فلسطینی در کشور شان بمانند.

این سازمان از جمله پروژه هایی را در زعتری با مهاجرین سوریایی راه اندازی می کند. در اردن کمپ ها زیادی برای مهاجرین فلسطینی از بیش از 60 سال به این سو وجود دارد.

حکومت اردن برای جلوگیری از اعمار خانه های رهایشی توسط مهاجرین سوریه، خشت کاری را در نزدیک کمپ های آنها ممنوع کرده است.

تشنج در اردن مدت ها به این سو رو به افزایش است. ملک عبدالله پادشاه اردن دو ماه پیش هشدار داد که "کاسه صبر" کشورش لبریز شده است.

خالد شورمن می گوید: "اردنی ها در اول نسبت به مهاجرین سوریایی بسیار مهمان نواز بودند". به گفته او، اردنی ها وظیفه خود می دانستند که به همسایه شان کمک کنند، به خصوص در مناطق مرزی اردنی ها و سوریایی ها غالباً به یک قبیله تعلق دارند و باهم ارتباط های تجارتی و روابط اجتماعی دارند.

خالد شورمن می افزاید، اما حالا بسیاری اردنی ها این احساس را دارند که سوریایی ها زمین شان را می گیرند. او در ارتباط با مهاجرین در اروپا می گوید: "وقتی که آلمان مشکل داشته باشد، معلوم است که وضع ما چگونه است."

میزان بیکاری در اردن تا 13 درصد و در نزدیکی های مرز با سوریه بالاتر از آن است. شورمن قصه می کند که بعضی از اردنی ها خشمگین می شوند، زمانی که در سوپرمارکیت ها به خاطر مقداری برنج یا نان در صف انتظار می کشند و در کنار شان یک سوریایی را با بسته هایی پر از گوشت می بینند که با کارت های برنامه غذایی جهان خرید می کنند.

این در حالی است وضعیت در کمپ زعتری برای مهاجرین سوریایی خیلی بد است. محمد رمضان می گوید: "اما وضعیت در سوریه نیز خوب نیست. ما مجبوریم اینجا انتظار بکشیم."