مهاجرین نایجریا: بدون پول و چشم اندازی برای آینده

لوفت ایکومابور یک زن جوان نایجریایی که هشت ماه حامله است، از شهر بنین، پایتخت ایالت ایدو، شهری که به مرکز مهاجران نایجریایی تبدیل شده است، می آید. لوفت ۲۱ سال دارد وقتی از او سوال می شود که پدر طفل اش کی است یک نفس عمیقی می کشد و به طور مختصر و واضح پاسخ می دهد: "فرزند من پدر ندارد." او در حال حاضر در مرکز زنان بنام "خانه خوش آمدید"، که یک پروژه از راهبه های کاتولیک است و برای زنان جوان بدون خانواده یک محل امن برای زندگی فراهم می کند، بسر می برد.

لوفت در لیبیا حامله شده است. این یکی از داستان های مهاجرت مانند ده ها هزار دیگر است. لوفت آرزو داشت که از طریق شمال افریقا به اروپا خود را برساند. او در اروپا می خواست یک کار پیدا کند، پول بدست آورده اش را به نایجریا بفرستد. لوفت با این برنامه در سال ۲۰۱۶ کشور اش را ترک کرد. او می گوید که "اما وضعیت خوب نبود و تصمیم گرفتم که به تاریخ اول دسمبر دوباره برگشت کنم." لوفت نمی خواهد سرگذشت اش را دقیقا بیان کند.

هزاران نایجریایی هنوز در لیبیا هستند

لوفت می گوید سازمان بین المللی مهاجرت (IOM) به او کمک کرد. این سازمان در حال حاضر ۳۶ هزار نایجریایی را در لیبیا ثبت کرده است. در اردوگاه های پناهندگان در لیبیا، اغلب شرایط فاجعه باری حاکم است. از ماه جنوری سال ۲۰۱۷ به این طرف سازمان بین المللی مهاجرت بیش از ۷۳۰۰ نایجریایی را از لیبیا به لاگوس، پورت هارکورت و شهر بنین بازگشت داده است. سازمان بین المللی مهاجرت از اواسط ماه نوامبر تا به حال فعالیت زیاد در این ساحه دارد. در آن زمان، یک گزارش کانال تلویزیونی امریکایی (CNN) در مورد بازار برده فروشی در حومه شهر طرابلس لیبیا، باعث وحشتزدگی جهانی شد. پناهجویان در این بازار به فروش می رسیدند.

حکومت نایجریا بعد از انتشار این ویدیو اعلام کرد که در اسرع وقت مهاجران نایجریایی را به میهن شان باز می گرداند. اما به گفته فرانس سلستین، معاون مدیر کمیته بین المللی مهاجرت نایجریا، این کار ماه ها طول خواهد کشید. کسانی که می خواهند برگشت کنند، ابتدا باید ثبت نام و بررسی شوند، که برای سازمان های زیادی یک فشار است. از همه بیشتر کمبود هواپیما برای انتقال مهاجران وجود دارد. سلستین می گوید: "حتی هواپیما های کافی در دسترس نیستند. مقامات لیبیا تصمیم گیرنده است که چه هواپیمایی اجازه فرود را در این کشور دارند و اغلب می خواهند شرکت های مستقر در لیبیا این اجازه را داشته باشند."

روزماری، مادر چهار طفل است و موفق گردید در ماه نوامبر سال گذشته به کشور اش عودت کند. آرامش اولیه که از بابت فرار از شرایط غیر انسانی در لیبیا برایش پیدا شده بود، در حال حاضر به خشم تبدیل شده است. این مادر با چهار طفل اش فعلا در همان وضعیتی قرار دارد  که او یک سال قبل، پیش از فرارش قرار داشت: "هنگامی که ما به اینجا آمدیم، ۹۰ یورو دریافت کردیم، با این پول نمیتوان کاری کرد!" او عصبانی است و می گوید که از این پول که سازمان بین المللی مهاجرات برایشان داده است، برای فرزندانش غدا خردیداری می کند.

عدم پول برای کرایه و مواد غذایی

روزماری، که نمیخواهد نام کاملش را افشا کند، از زمان برگشت اش در جستجوی کمک ها است. پدر چهار فرزندش دیگر زنده نیست.

وقتی که روزماری در لیبیا بود، مادراش از سه دختر ۵ تا ۹ ساله و پسر دوساله اش مراقبت می کرد. مادر روزماری می گوید: "من خیلی خوشحال شدم که دخترم دوباره برگشته است."

چنین واکنشی استثنایی است. بسیاری از خانواده ها برای کمک به اقارب شان که می خواهند خود را به اروپا برسانند، قرضدار شده اند. اگر بازگشت کنندگان قادر به ارسال پول از اروپا نیستند، حداقل باید قرض های شانرا پرداخت کنند. در عوض مادر روزماری حتی از تصمیم دخترش که می خواست از طریق لیبیا به اروپا برود آگاهی نداشت. او می گوید: "روزماری به من نگفت و من مدت ها نمی توانستم با او تماس برقرار کنم."

روزماری هیچ پولی برای خرید غذا برای فرزندانش، حمایت از مادرش یا کرایه یک اتاق ندارد. کرایه یک اتاق در منطقه فقیر نشین شهر بنین ماهانه ۹ تا ۱۲ یورو است. او شب ها را با دوستان، گاهی اوقات با آشنایان اش می گذراند.

انتونیا ایاده یکی از راهبه های مرکز "خانه خوش آمدید" می گوید که تعداد زیادی از افراد که بازگشت کرده اند در شرایط مشابه روزماری قرار دارند. او از زنان جوان در "خانه خوش آمدید" مراقبت می کند. "آنها می خواهند کاری انجام دهند، ما به آنها می گویم که حکومت برنامه های دارد، اما شما باید صبور باشید."

حکومت باید مسئولیت بگیرد

در واقع، برنامه های متعددی از جمله از جانب سازمان بین المللی مهاجرت وجود دارد. فرانتس سلستین از این سازمان می گوید: "در میان چیزهای دیگر، ما دوره های آموزشی در بخش های مدیریت تجارت یا یاد گرفتن ارائه عریضه برای کار داریم تا بازگشت کنندگان برای بازار کار جالب شوند." با این حال، وی برآورد می کند که ۴۰ درصد از افراد بازگشت کننده، زمانیکه در نایجریا چشم انداز پایداری برای آینده شان نداشته باشند، دوباره به سمت شمال فرار می کنند.

لوفت، مادر جوان حامله اما می خواهد در نایجریا بماند. او می گوید: "وقتی کودک من تولد شد، پس از آن من می خواهم دوباره مکتب بروم و بعد از اتمام مکتب، کاری برایم پیدا کنم." این آرزوی است که لوفت دارد. او هنوز در کدام مکتبی، جا برایش پیدا نکرده است. روزماری تقریبا برنامه مشابه برای آینده اش دارد. او همچنین می خواهد کار کند و پول پیدا کند. مهمتر از همه، او خواستار تعهد سیاسی است: "در اروپا، حکومات برای شهروندان خود کار می کنند و من می خواهم که این امر در نایجریا نیز وجود داشته باشد."

nka,si (Gänsler)