کنترول مرزی میان دنمارک و سویدن شروع شد

میکائل راندروپ در ایستگاه قطار کُپِنهاگن انتظار می کشد. او به طور منظم به مالمو در سویدن سفر می کند و یکی از 15 هزار مسافری است که در منطقه مرزی اورِسوند روزانه رفت و آمد می کنند. راندروپ حصاری را نشان می دهد که دو خط آهن را از یک دیگر جدا می کند و می گوید: «برای مسافرانی که روزانه رفت و آمد می کنند، این حصار حکم یک پرده جدید آهنین را دارد...».

پیش از این برخی از آوارگان در واکنش به درخواست ارائه مدراک شناسایی از طریق خطوط آهن فرار می کردند. اکنون انتظار می رود که با ایجاد این حصار از فرار آن ها جلوگیری شود. بسیاری از پناهجویانی که این جا به آخرین مرحله سفرشان به مرز سویدن می رسند، هیچگونه سند شناسایی به همراه ندارند. اگر که آن ها در دنمارک کنترول شوند و مشخصات شان ثبت گردد، باید براساس معاهده دوبلین در دنمارک بمانند. اما هدف بسیاری از آن ها سویدن است.

هزاران عابر از کنترول مرزی متاثر می شوند

اما سفر به سویدن سر از روز چهارم جنوری این قدر آسان نخواهد بود: حکومت سویدن از این روز کنترول مرزی انجام می دهد. همه قطارهایی که از کُپِنهاگن به جانب سویدن می آیند، در ایستگاه قطار کاستروپ توقف می کنند، مسافران شان باید پیاده شوند و پاسپورت یا تذکره شان را نشان دهند و بعد سفر ادامه پیدا می کند. این روند می تواند 45 دقیقه به طول بیانجامد.

میکائل راندروپ که به طور منظم میان سویدن و دنمارک سفر می کند، مطمئن است که کنترول جدید مرزی به منطقه اورسوند پیرامون تنگه بحری ضرر می رساند.

اقتصاد اورسوند به خاطر نزدیکی به کپنهاگن، پایتخت دنمارک و مالمو، سومین شهر بزرگ سویدن در حال شکوفایی است. این دو شهر از طریق پُل تقریبا هشت کیلومتری اورِسوند با یکدیگر مرتبط هستند که بر روی آن روزانه قطارها و موترها رفت و آمد می کنند.

سویدن دروازه هایش را مسدود می کند

انجام کنترول مرزی به معنای چرخش کامل در «سیاست درهای باز» سویدن است که تا به حال در پیش گرفته بود. سویدن در سال 2015 در مقایسه با آلمان و به نسبت نفوس اش به شمار بیشتری از پناهجویان جای داده بود. این کشور که 9.5 میلیون تن نفوس دارد، در سال گذشته انتظار 100 هزار تازه وارد را می کشید. اما در پایان سال شمار پناهجویانی که وارد سویدن شدند، دو برابر این تعداد بود. این کشور تحت فشار است و در بسیاری از جاها دیگر امکانات کافی برای اسکان پناهجویان ندارد. ستِفان لوفوِن، نخست وزیر سویدن در نومبر سال 2015 گفت که سخاوتمندی کشورش «ساده لوحانه» بوده است.

هزاران آواره بلافاصله پس از ثبت مشخصات شان ناپدید شده اند و به این ترتیب مشکل بزرگی برای سویدن ایجاد شده است. اداره اتباع خارجی در سویدن می گوید که 80 درصد از پناهجویانی که در سال 2015 وارد این کشور شدند، پاسپورت نداشتند. 60 درصد از آوارگان تا امروز به اداره های مسئول هیچگونه مدرک شناسایی رسمی ارائه نکرده اند.

حتی پولیس سویدن و اداره های مسئول به حکومت نسبت به یک خطر بالقوه برای کشور هشدار داده اند. در پی آن، لوفوِن، نخست وزیر سویدن گفت: «شاید پذیرش این که در میان آنها انسان هایی هم هستند که به قاتلان «دولت اسلامی» گرایش دارند، برای ما دشوار بوده است».

دنمارک عصبانی است

لارس لوکه راسموسن، رئیس حکومت دنمارک از این هراس دارد که اکنون به خاطر کنترول های مرزی شمار آوارگانی که در کشورش تقاضای پناهندگی می دهند، افزایش یابد. او از سوی حزب عوام گرا و دست راستی خلق دنمارک تحت فشار است. این حزب با پذیرش آوارگان مخالفت می کند و خواهان مسدود شدن مرزهای دنمارک است. حزب خلق دنمارک دومین حزب قوی در پارلمان این کشور است و از حکومت بر سر قدرت حمایت می کند.

آیا کشورهای دیگر هم مرزهای شان را مسدود می کنند؟

یوآکیم رویست، محقق مهاجرت از دنمارک و از دانشگاه گوته بُرگ به روزنامه دنمارکی «کریستِلیگت داگ بلات» گفت که فکر می کند، بسیاری از کشورهای اروپایی به پیروی از سویدن مرزهای شان را مسدود کنند.

اما این محقق دنمارکی این اقدام را منفی نمی داند، بلکه برعکس می گوید «کنترول مرزی در نهایت می تواند به تحول در سیاست پناهندگی اروپا و به برخورد انسانی تر با آوارگان منجر شود». به عقیده رویست با کنترول مرزی، برای آوارگان امکان گذر از یک «مسیر فرار امن» عرضه می شود و می شود آن ها را «بلافاصله در مرز با کشورهای همسایه (میان کشورهای اروپایی) توزیع نمود».

لیزا پِلینگ، محقق در مرکز تحقیقی چپ گرای «ارینا آیدیا» نظر کاملا متفاوتی در این باره دارد. پلینگ می گوید که افزایش کنترول مرزی در داخل اروپا در نهایت باعث می شود که شمار بیشتری از آوارگان سوریایی در منطقه جنگی محبوس گردند: «(کنترول مرزی در سویدن) باعث پیروی کشورهای دیگر اروپایی می شود: در کوتاه مدت همه کشورهای اتحادیه اروپا مرزهای شان را مسدود می کنند...» و به عقیده این خانم محقق «کشتار» در سوریه تشدید می گردد، چون مردم دیگر امکان فرار به اروپا را نخواهند داشت.

در اورِسوند، جایی که مردم اسکاندیناوی باید پس از گذشت 53 سال پاسپورت شان را نشان دهند، توره ارِدمَن سوار یکی از آخرین قطارهایی می شود که اجازه دارند بدون کنترول مرزی از روی پل عبور کنند. این شهروند دنمارکی از 20 سال پیش بدین سو در سویدن زندگی می کند. او رئیس پرسونل یک شرکت کفش دنمارکی است.

از زمانی که اعلام شده که کنترول مرزی انجام می شود، او زیاد راجع به تاثیرات آن فکر کرده است: «ما راجع به این غور می کنیم که آیا به زندگی در مالمو ادامه دهیم یا که به دنمارک کوچ کشی کنیم». توره اردمن باید روزانه دو فرزندش را از مکتب به خانه برساند و بعد به خرید برود. او می پرسد: «من چطور به همه این کارها رسیدگی کنم، اگر که (سفر روزمره من با قطار) یک ساعت بیشتر طول بکشد»؟