فضای بی‌اعتمادی میان نیروهای ناتو و افغان

به پایگاه عملیات کونیلی خوش آمدید، جایی که نیروهای ایالات متحده امریکا برای قطعه 21 ام اردوی افغانستان در هنگام مقابله با طالبان در میدان جنگ، مشورت های آموزشی و تاکتیکی فراهم می کند.

در هفت ماه بعد پس از پایان رسمی عملیات جنگی ناتو در افغانستان، نیروهای ایالات متحده امریکا، با آمیزه ای از غرور، سردرگمی و شک و تردید، همکاران افغان شان را از کنار یا جنب رهبری کرده است.

این مسأله واضحاً در نقشه این پایگاه موقتی در ولایت ننگرهار دیده می شود که دیوار متشکل از سیم خاردار مارپیچ، اردوهای دو کشور را از همدیگر جدا می گرداند.

برای "عملیات مثلث آهنی" که روز شنبه پایان یافت، نیروهای ایالات متحده امریکا بسیار زیاد به خود شان توجه کرده اند، یک جوقه سگ های محافظ و ماشیندار با کالیبر 7.62 را در نقطه ورودی گذاشته اند، تا این پیام را به نیروهای افغان تقویت کنند که "داخل نشوید".

ویتن تنباکویش را می جود و تُف می کند. به مثابه یک علامت عدم اعتماد که در نتیجه "حملات درونی" از سال ها به اینسو به صفوف سربازان امریکایی رسوخ کرده است، او می گوید: «برخی اوقات آن ها شلیک هوایی می کنند. ما واقعاً نمی دانیم که چرا این کار را می کنند.» در همین "حملات داخلی" بود که یک سال پیش جنرال هرالد گرین، توسط سربازی که تندرو شده بود کشته شد.

روز دوبار، حدود ده مشاور نظامی در حالی که توسط محافظان نظامی شان به شدت حفاظت می شوند، به سمت افغان ها می روند تا دیدگاه های شان را به آن ها بگویند که چگونه می توان سه ولسوالی را نزدیک به مرز پاکستان از همه بقایای مقاومت طالبان پاکسازی کرد.

حدود 2000 سرباز، پولیس و عناصر استخباراتی افغانستان که در عملیات مثلث آهنی شرکت داشتند، در عملیات به تنگنا و مخمصه انداختن طالبان در ولسوالی حصارک واقع در غرب این پایگاه نقش داشتند.

به دنبال تعیین مناقشه برانگیز ملا اختر منصور به حیث رهبر طالبان، در حال حاضر آن ها با یک دوره عدم اطمینان روبه رو اند و اخیراً کارزار بمب گذاری شان را در کابل افزایش داده اند.

محمد زمان وزیری قوماندان منطقه یی نیروهای افغانستان در شرق مدعی است که نشانه‌ای از کاهش جنگ‌های چریکی طالبان دیده نمی شود و پیکارجویان اکنون در دو سوی مرز پناه گرفته اند.

او می گوید: «دشمن از پاکستان می آید.» در حقیقت او پیام هفته گذشته رئیس جمهور غنی را تکرار می کند که کشور همسایه اش را به فرستادن «پیام جنگ» به افغانستان متهم کرد.

پاکستان که بین سال های 1996 تا 2001 یکی از سه کشوری بود که طالبان را به رسمیت شناخته بود، غالباً متهم به حمایت از شورشگری پیکارجویان برای رسیدن به اهداف استراتژیک خودش می باشد. این اتهامی است که پاکستان رد می کند.

از پایان دسمبر به اینسو، 13 هزار نیروی خارجی در افغانستان حضور دارند که کار آن ها محدود به آموزش دادن نیروهای افغانستان می باشد.

جگرن ادوارد بنکستون، سرمشاور امریکایی پایگاه می گوید: «قسمت زیاد کار صرف تبادل نظر می باشد. این تبادل نظر در مورد آن است که ما چطور این کار را انجام می دهیم. برای من فرق نمی کند که آن ها این کار را مثل ما می انجام می دهند یا نه. ما فقط سفارش می کنیم.»

بریدمن الین گروسز، مسئول حمایت هوایی در مقر قوماندانی عملیات مثلث آهنی که به جگرن رسول افغان کمک می کند، نظر بسیار مثبتی در مورد آموزش دارد و مدعی است که این امر همآهنگ سازی بین نیروهای هوایی و زمینی را تغییر داده است.

او با اشتیاق می گوید: «این یک موفقیت نهایت بزرگ است. پیش از این، آن ها بعد از بمباران و فرود آمدن می گفتند: کارم چطور بود؟»

با اینهم جگرن رسول دچار توهم نیست و می گوید که ما تجهیزات کافی نداریم.

از سرنگونی رژیم طالبان در سال 2001 به اینسو تجهیزات برای اردوی افغانستان یک مسأله کلیدی بوده است.

یک افسر افغان که نخواست از او نام برده شود، گفت که یک مشکل دیگر این است که سربازان افغان سلاح شان را به طور درستی نگهداری نمی کنند.

او گفت: «به طور مثال من سلاح خود، مسلسل "ام 16" را هر روزه پاک می کنم، اما هیچ کس دیگر این کار را نمی کند، نگهداری از سلاح در اینجا بسیار خراب است.»

اردوی افغانستان در میدان جنگ تلفات نهایت زیادی دارد. طبق گزارش ناتو، بین شروع ماه جنوری و پایان ماه جولای اردوی افغانستان 4302 سربازش را از دست داده است. این در حالیست که در عین دوره در سال گذشته میزان تلفات 3337 نفر بود.

بنا به اظهار یک افسر افغان، عملیات مثلث آهنی در رسیدن به هدفش جهت «پاکسازی» سه ولسوالی نزدیک به مرز پاکستان از نیروهای دشمن موفق بوده است و حتا منجر به کشف 150 ماده انفجاری شده است که از دور انفلاق داده می شوند.

دگروال جی بی واویل که ریاست مشاوران امریکایی را به عهده دارد، گفت که نیروهای افغانستان در بخش توپخانه، پیلوتی و استخبارات درس های شان را به خوبی یاد می گیرند. اما او هشدار داد که هر دست آوردی تنها در صورتی می تواند ماندگار باشد که با یک راه حل سیاسی درازمدت منطبق به نیاز های مردم محل انطباق داشته باشد.

او گفت: «در این جا موفقیت را می توان چنین تعریف کرد که حکومت مرکزی و ادارات ولسوالی ها بتوانند بیشتر به مردم برسند و امنیت بتواند ادامه یابد.»