خودکشی صدها هزار دهقان در هند و تاثیرات آن بر زنان

ویجای شری بهاگات در مورد گزارش اخیر اداره "مبارزه با جرایم و مواد مخدر سازمان ملل متحد" که در آن گفته شده خطرناک‌ترین مکان برای زنان خانه است، چیزی نمی‌داند؛ اما او با این پیام موافق است. چند متر دور از جایی‌که خانم بهاگات نشسته، برخی از کشاورزان زن دستان خود را بالا کرده و خواستار عدالت از دولت شده اند. او به آنها نگاه کرد و گفت: "این خوب است اما چه کسی از ما، از خانواده ما محافظت خواهد کرد؟"

بهاگات ۲۹ سال دارد و یک زن دهقان در ناحیه واردها در ایالت غربی "ماهاراشترا" هند است. کشاورزان در تعدادی از ایالت‌های هند، به ویژه در جنوب و غرب، به دلیل کاهش قیمت محصولات تولیدی، کاهش محصول، افزایش هزینه‌ها و افزایش قرضه‌ها در معرض بحران زراعتی قرار گرفته اند. این امر باعث شده تا بسیاری از آنها دست به خودکشی بزنند.

طبق آمار منتشر شده توسط "اداره ملی آمار جرایم هند" حدود ۲۵۷ هزار دهقان بین سال های ۱۹۹۵ تا ۲۰۱۰ خود را در این کشور کشته اند.

روزنامه "تایمز هند"، برآورد می‌کند که تنها در ایالت "ماهاراشترا"، هفت دهقان روزانه خود را می‌کشند. بحران زراعتی و خودکشی دهقانان مرد باعث شد تا اعتراضات گسترده‌ای در دهلی نو در اواخر ماه نوامبر راه اندازی شود. بیش از۱۰۰ هزار کشاورز به پایتخت رفتند و خواستار دریافت راه حلی از دولت نخست وزیر نارندرا مودی شدند.

بیشترین خودکشی توسط کشاورزان مرد انجام می شود، مانند پراشنات، شوهر ویجایشرری بهاگات، که پس از به دست نیاوردن مکرر محصولات زراعتی و چالش های داخلی، جان خود را گرفت.

آنها هفت ماه پیش ازدواج کرده بودند و بهاگات باردار بود. بهاگات گفت: «من گیج شده بودم. نمی دانستم که در اطرافم چه اتفاق می افتد».

او به خانه پدر و مادرش رفت؛ جایی که چند سال پیش، برادر دهقانش نیز بخاطر ثمر ندادن حاصلاتش با مصرف نفت سفید به زندگی‌ خود پایان داد.

به زودی پس از تولد فرزندش، خانواده شوهرش همه روابط خود را با این خانم قطع کرد. او همچنین تمام  زمین‌های زراعتی را که مشترکاً از آن استفاده می‌کردند و همچنان خانه ای که در آن زندگی کرده بود، از دست داد.

صدای زنان دهقان

داستان های زنان مانند بهاگات در زمینه بحران زراعتی هند به عنوان یک مسئله جانبی در نظر گرفته شده است. فعالان می گویند در اعترا‌ض‌های مرتبط به بحران زراعتی، به ندرت به  دشواری‌های زنان زراعت‌پیشه پرداخته شده است.

آرتی بایس، یکی از بنیانگذاران گروه "سواراجیا میترا" در منطقه "ماهاراشترا" که یکی از بالاترین میزان خودکشی کشاورزان در این کشور را دارد، می گوید: «۸۰ درصد کار در مزرعه توسط زنان انجام می‌شود و در عین حال، دولت هند این زنان را به عنوان دهقان به رسمیت نمی‌شناسد».

اما وضعیت به آرامی در حال تغییر است. دو هفته پیش، بهاگات و یک گروه ۸۰ نفری از دهقانان زن به شهر بمبئی پایتخت ایالت "ماهاراشترا" رفتند و اعتراضشان را در "میدان آزاد" مطرح کردند. زنان در جریان تظاهرات‌ خواستار رویکرد حساس نسبت به مسئله جنسيت و ایجاد شبکه‌ امن تر اجتماعی شدند. اما مهمتر از همه، آنها خواستار به رسمیت شناخته شدن موجودیت‌شان از سوی دولت شدند.

گروهی از سازمان های غیر دولتی، فعالان و محققان موسوم به "ماکام" در مورد  ۵۰۵ خانواده‌ زراعتی تحقیق کرده اند که یکی از اعضای مردشان خودکشی کرده است.

براساس نتایج به دست آمده، دولت و بخش وسیع جامعه، زنان کشاورز را نادیده گرفته اند. سیما کولکارنی مسئول ماموریت ملی " ماکام" به دویچه وله گفت: «مقام‌ها تنها پس از خودکشی شوهر یک زن دهقان با او صحبت می‌کنند. آنهم تنها به خاطر تائید خودکشی». او همچنان به دیوان‌سالاری دولتی در رابطه با تحقیقات موارد خودکشی مرتبط با بحران زراعتی اشاره می‌کند.

طبق گزارش اداره ملی جرایم در سال ۲۰۱۶، ورشکستگی، فقر، مشکلات خانوادگی و مسائل مربوط به ازدواج یکی از دلایل عمده خودکشی کشاورزان در هند بوده است.

از سوی دیگر، مشکلات مربوط به کشاورزی تنها سبب ۱۹،۵ درصد خودکشی ها شده است. سازمان های مدافع حقوق بشر در این کشور دولت را متهم می‌کنند که این مشکلات را نادیده گرفته و به آن نپرداخته است.

تنها ۳۵ درصد زنان مصاحبه شده برای این گزارش اظهار داشتند که پس از مرگ شوهران‌شان توانسته اند حق شان را به دست بیاورند و متباقی مجبور شده اند تا جایگزین پیدا کنند.

ذهنیت فرهنگی  به عنوان مانع عمده

اکثر زنان مزرعه‌دار باید به مبارزه بپردازند، حتی برای دسترسی به اموال شوهران‌شان. به گفته کولکارنی از سازمان "ماکام" دسترسی به زمین‌های زراعتی حیاتی است زیرا این تنها منبع معیشت برای اکثر این زنان می‌باشد. او تاکید می‌کند که این زنان بدون داشتن مزرعه قادر نخواهند بود تا غذای مورد نیازشان را فراهم کنند.

به عنوان مثال، ویجای شری بهاگات مجبور است به عنوان یک کارگر روزمزد در مزارع دیگران کار کند. او روزانه تنها حدود دو دالر درآمد دارد. با این حال، در یک ماه گذشته، او هیچ کاری نکرده است؛ زیرا در روستای‌شان آب کافی برای کاشت محصول زمستانی وجود ندارد.

حتی اگر زمینه‌های کاری وجود داشته باشد، دیدگاه‌های زن ستیزانه باعث می‌گردد تا از دسترسی آنان به کار جلوگیری شود.

سونیتا دهاج، زن بیوه کشاورز می‌گوید که نمی‌تواند در برنامه‌های اشتغال‌زایی که از طرف دولت تمویل می‌شود، سهم بگیرد چون به گفته او مردان قریه به زنی بیوه اجازه نمی‌دهند که کار کند. سونیتا معتقد است که این مسئله در باورهای سنتی ریشه دارد.

اما زنان خسته از بی توجهی، مانند بهاگات در حال حاضر به طور فزاینده ای صدایشان را بلند می‌کنند. این زنان یکی پی دیگر در جریان مظاهرات‌شان مشکلات خود را فریاد زده اند.

یک زن درباره اینکه او همچنان از سوی مقامات دولتی محلی برای دسترسی به برنامه های رفاه دولتی مورد آزار و اذیت قرار گرفته بود، صحبت کرد.

دیگری از زمانی یاد کرد که حتی مجبور شده بود در برابر خانواده‌اش بجنگد و همچنان از مورد دیگری که او از جایش برخاسته و از نخست وزیر ایالتش خواسته که به دیدگاهش گوش دهد.

برای بهاگات اعتراض سه روزه در بمبئی به قیمت عاید سه روزه‌اش تمام شد، اما او می گوید زمانی که سازماندهندگان از او خواستند تا در تظاهرات شرکت کند، بی درنگ پذیرفت. وی اظهار می دارد: «من گفتم، اگر ما به آنجا می‌رویم تا برای به دست آوردن حقوقمان مبارزه کنیم، من می آیم».

کونال پوروهیت \ ن. ا.