تهمینه کوهستانی: لبخند را با خود به افغانستان می برم

دویچه وله: فکر می کنی آیا در مسابقات المپیک برنده می شوی؟

تهمینه: قهرمان شدن آروزی هر ورزشکار است؛ اما امکاناتی که در افغانستان داریم بسیار متفاوت است. در این مدتی که در اروپا تمرین می کنم، بسیار خوبی ها را یافتم. اگر این امکانات را می داشتیم، می توانستیم آرزوی مدال هم داشته باشیم.

من فکر می کنم حضور پیدا کردن برای تمام هموطنانم بالاتر از مدال ارزش دارد؛ چرا که من تنها دختری هستم که از افغانستان نمایندگی می کند.

دویچه وله: چند سال است که تمرین می کنی؟ و چطور تمرین می کنی؟

تهمینه: بیش از هفت سال است که تمرین می کنم. شش ماه قبل من به مسابقات لندن معرفی شدم. من در این شش ماه قرنطین بودم و هر روز در کمیته المپیک کابل تمرین می کردم.

دویچه وله: در افغانستان شرایط برای دختران نسبت به پسران محدودتر است. برای یک ورزشکار شرایط باز و به خصوص برای ورزش دوش لباس خیلی مهم است. با لباس های زیاد و امکانات افغانستان چطور تمرین می کنی؟

تهمینه: من در اروپا تفاوت هایی را هم در بعد اجتماعی، هم از بعد تخنیکی و تاکتیکی دیدم. اینجا از وقت کم ما می توانیم استفاده بیشتر کنیم. من در افغانستان با هر دو نوع مشکل روبرو هستم. وقتی از خانه حرکت می کنم تا استدیوم باید سه مسیر را پشت سر بگذرانم. وقتی که می خواستم به تمرین برسم با هزار مفکوره مواجه می شدم.

هر روز با مردمانی مواجه می شدم که بعضی هاشان من را حمایت می کردند و برخی ها هم از من نفرت داشتند.

ما فقط همین شش ماه را توانستیم به خوبی از استدیوم المپیک استفاده کنیم. با وجود این که به امر رییس المپیک، استدیوم در اختیار ما بود و کس حق نداشت وارد شود، بعضی روزها بود که مربی های ما با مردم جنگ می کردند. کسانی می آمدند آنجا می نشستند و حرف های بد می گفتند. با آن هم، می توانم بگویم که من بیشتر با مشکلات اجتماعی دست و پنجه نرم کردم تا مشکلات تخنیکی.

نمی خواهم بگویم که چرا مردم ما نمی پذیرد. چون کاملا وارد یک مرحله جدید بعد از چند دهه جنگ شدیم و من توقع بیشتر از این از ملتم ندارم... و هرچیز زمان کار دارد. شاید بعد از یک مدت زمان درک کنند.

دویچه وله: خانواده ات چگونه با تو رفتار می کند؟ حمایت خانواده چطور است؟

تهمینه: خوشبختانه اعضای خانواده از همان گام های نخستین با من همراه بودند. تشویق و انگیزه های آنان بود که من را به اینجا رساند. تنها کسی که زیاد تشویق کرد، پدرم بود و گفت که راهی را که انتخاب کردم اشتباه نیست و با تمام وجود باید تلاش کنم. پدرم می گوید باید انگیزه باشی برای دیگر دختران افغان که خود را برای مسابقات بعدی آماده بسازند و هر کدامشان بخواهند تهمینه باشند.

دویچه وله: آیا در دیگر رشته های ورزشی هم فعالیت داری؟

تهمینه: من دانشجوی سال سوم تربیت بدنی پوهنتون تعلیم تربیه کابل هستم. بسکتبال هم بازی می کنم با دیگر بازی ها هم کمی آشنایی دارم.

دویچه وله: کمی از خودت بگو. چند ساله هستی؟

22 ساله و متولد کابل هستم؛ اما اصالتا از ولایت کاپیسا هستم. وقتی ما برای مسابقات می آییم یک ورزشکار باید از آن ملتش باشد. من هیچگاه خود را به یک ولایت مختص نمی سازم. من در بعضی انجمن های اجتماعی هم اشتراک می کنم و به نویسندگی هم علاقمندی دارم.

دویچه وله: چه تجربیات خوبی را از اروپا با خود به افغانستان می بری؟

تهمینه: آنچه که زیاد برایم مهم بوده، لبخند بوده است. هیچگاه ندیدم مردم اینجا عصبانی باشند. هر وقت به همدیگر لبخند می زنند. متاسفانه ما این رقم فرهنگ را در مملکت خود نداریم. ما همیشه با عصبانیت برخورد می کنیم و یکدیگر را نمی پذیریم. این ها همدیگر را می پذیرند؛ اما ما همیشه می خواهیم خود را از یکدیگر بلندتر بگیریم.

دویچه وله: چه آرزو داری؟

تهمینه: قبلا آرزویم این بود که به مسابقات المپیک راه پیدا کنم. حالا می خواهم فرهنگ ورزش را باید در کشورمان به جریان بیندازیم. هرکس نه به عنوان قهرمان بلکه برای سلامتی باید ورزش کند. می خواهم خانم ها را به ورزش سوق بدهم. وقتی بر می گردم، دوست دارم که یک اکادمی داشته باشم و زمینه ورزش را برای خانم ها آماده بسازم.

مصاحبه کننده: نادیه فضل

ویراستار: عاصف حسینی