افغانستان: ناامیدی در مناطق ویران شده به خاطر بحران اقلیم

حتی از دور نیز انبوهی از آوار و گل ولای به چشم می خورد. تخته سنگ ها و تنه های درختان در میان آوار دیده می شوند. باد خیمه ها را تکان می دهد. عاصی الله احمد، پیر مردی با ریش سفید و لنگی تیره رنگ در حومه منطقه کوچک فولول (خوش تپه) ایستاده است و به مکانی ویران شده نگاه می کند، که همین چند هفته پیش خانه اش بود.

بیشتر از یک ماه پیش اینجا در شمال افغانستان، ناگهان ابرها در آسمان جمع شدند و باران و طوفان فاجعه بار را در پی داشت. احمد می گوید که آب رودخانه در دره در عرض چند دقیقه بالا رفت و به یک سیل خروشان تبدیل شد. «مثل یک سیل عظیم بود.» 

صفحه اینستاگرام ما را دنبال کنید!

مدت ها بود که در این منطقه باران نباریده بود. ولایت بغلان و بخش های بزرگ افغانستان از سه سال به این طرف از خشکسالی رنج می بردند. احمد می گوید زمانی که در بهار امسال ریزش باران شدت گرفت، در ابتدا مردم منطقه امیدوار شدند. اما هیچ چیز به اندازه گذشته قابل پیش بینی نیست. احمد توضیح می دهد که چگونه اقلیم تغییر کرده است. به خصوص تابستان ها به طور فزاینده ای گرم تر و خشک تر شده اند.

افغانستان در مقایسه با کشورهای دیگر، مسئول انتشار جهانی گازهای گلخانه ای نیست. با این حال، این کشور از بحران های اقلیمی بیشتر از هر کشور دیگری متاثر می شود.

منطقه فولول در میان دره ای کوچک قرار دارد که اطراف آن را دامنه های شیب دار و صخره ها احاطه کرده است. تقریباً چهار ساعت با موتر از شهر پلخمری ولایت بغلان فاصله دارد.

سیل ناگهانی در ماه می در بغلان باعث از بین رفتن محصولات زراعتی در مزارع شد و تمام قریه ها را متاثر کرد. سازمان ملل از جان باختن بیش از ۳۰۰ تن و ویرانی ده ها هزار خانه سخن گفته است.

 احمد در منطقه فولول به مسجد کوچکی اشاره می کند که پا برجا مانده و یکی از معدود ساختمان ها در این قریه با تقریبا ۸۰۰ نفر جمعیت است. احمد می گوید وقتی سیل آمد، ابتدا به اتاق کوچک نمازخانه و سپس به پشت بام مسجد فرار کرد و جان خود را نجات داد. او خوش شانس بود، چرا که تنها در فولول ۶۲ نفر در اثر سیلاب ها غرق شدند.

این منطقه شمال شرقی افغانستان در واقع به دلیل درخت های توت اش که از میوه های آن بیشتر به عنوان میوه خشک در افغانستان استفاده می شود، شهرت دارد.

احمد نیز چندین باغ توت داشت که از این طریق می توانست خودش و خانواده اش را امرار معیشت کند و برای فرزندانش زمینه آموزش را فراهم کند. اما سیلاب در کنار سه خانه این خانواده، همچنین محصولاتی را  که آماده برداشت بودند، از بین برد.

او با اشاره به میدان کوچکی که درخت های تازه غرس شده از خاک گل آلود تازه جوانه زده می گوید: «حالا همه چیز را از نو شروع می کنیم.» بحران اقلیم همچنان یک تهدید بزرگ برای امنیت غذایی و ثبات این کشور که بدون آن هم یکی از فقیرترین کشورهای جهان به شمار می رود، به حساب می آید. اکثریت افغان ها برای امرار معیشت شان مستقیماً به منابع طبیعت وابسته اند.

در عین حال از زمانبه قدرت رسیدن طالبان در تقریباً سه سال پیش و اعمال سیاست های محدود کننده فزاینده ای به خصوص در مورد زنان و دختران، تمایل بین المللی برای اهدای کمک های مالی به طور چشمگیری کاهش یافته است. اداره طالبان اجازه شرکت در کنفرانس سالانه بین المللی اقلیم را نداشت و پروژه های کمکی برای مبارزه با بحران اقلیم نیز توقف یافت.

احمد نمی تواند این را بفهمد. کمک های اضطراری پس از سیلاب وجود داشت، سازمان های امدادی و همچنین طالبان تشناب و همچنین خیمه ها و مواد غذایی را توزیع کردند، اما او می گوید که کمبود حمایت بلند مدت و راه حل های پایدار شدیدا احساس می شود.

مطالب ویدیویی را در صفحه یوتیوب ما ببینید!

احمد می گوید که مردم به فکر کوچ کردن به مناطق امن تر در بالای کوه ها اند، اما تاکنون کمبود امکانات مالی برای آن وجود داشته است. احمد علاوه بر اداره طالبان، بیش از همه جامعه بین المللی را مکلف می داند. او می گوید: «حالا نباید ما به دست فراموشی سپرده شویم.»

nk, pa (EPD)