اعمال فشار ایتالیا بر اتحادیه اروپا در خصوص پناهجویان

مدیترانه نه تنها نقش سرحد ایتالیا را ایفا می کند بلکه یکی از سرحدات مهم برای اتحادیه اروپا نیز تلقی می شود. در حال حاضر ائتلاف کشورهای عضو این اتحادیه که آلمان نیز در آن نقش دارد، مصروف انجام ماموریت برای نجات صدها پناهجو آب های مدیترانه اند. در نتیجه واژگون شدن قایق های غیرمعیاری، همواره آوارگان در این مسیر غرق می شوند. نجات یافتگان توسط گاردهای ساحلی به جزیره سیسلی و یا میلان ایتالیا انتقال داده می شوند. 
ستیفانو سوگلویزو، کاپیتان یکی از کشتی های گشت زنی در این خصوص می گوید: «ما باهم به گونه مشترک برای حفظ منافع اروپا کار می کنیم، بدون توجه به این که پرچم کدام کشور را حمل می کنیم. هدف از فعالیت های ما، محافظت از این سرحدات می باشد. ما می خواهیم که فعالیت های غیرقانونی را پایان بخشیده و کشور خود را مصئون سازیم. این تنها به معنی مصئون سازی ایتالیا نیست بلکه تمام اروپا را در بر می گیرد.»

پس از مسدود شدن مسیر بالقان، فرانسه و اتریش در تلاش مستحکم سازی سرحدات خود برآمدند. در نتیجه یگانه روزنه امید بیشتر مهاجرین و پناهجویان همانا ایتالیا است. سال گذشته ۱۶۰ هزار مهاجر وارد این کشور شدند و امسال شمار مهاجران از این بیشتر خواهد شد. حالا که ایتالیا بیشتر فشارها را متقبل می شود، چنان به نظر می رسد که وضعیت از کنترول خارج خواهد شد. 
پول کم، پناهجویان بیشتر
ایتالیا که در تلاش است بحران اقتصادی و رقم بالای بیکاری را بهبود ببخشد، در دوراهی دیگر قرار گرفته است. اتحادیه اروپا بودجه ملی این کشور را که منجر به وام گیری بیشتر خواهد شد، رد کرده است. روم به نوبه خود نبود همبستگی در اتحادیه اروپا را زیر پرسش قرار داده است. چنانکه ماتیو رنزی نخست وزیر این کشور به گونه روشن نسبت به عدم سهم گیری در بودجه سال مالی آینده اتحادیه اروپا هشدار داد، به خصوص اگر در این بودجه سهم بیشتری برای کشورهای عضو در نظر گرفته شود. 
رنزی هراسی ندارد که معاونت در خصوص پناهجویان را به عنوان وسیله ای برای انعطاف پذیری بیشتر در خصوص بحران اقتصادی ایتالیا استفاده نماید. او گفت: «از یک سو مجارستان، جمهوری چک و یا سلواکیا نسبت به بحران پناهجویان شکایت می کنند، اما از طرف دیگر افزون بر رد کردن همکاری با ما، خواستار پول ما می شوند. پس تمام ایتالیایی ها با دیدگاه دولت خود که پول بیشتر در این بخش وجود ندارد، موافق می باشند.»
رنزی همچنان به گونه روشن اشاره نمود که اتحادیه اروپا با ناکامی در خصوص تقسیم عادلانه پناهجویان به کشورهای عضو مواجه بوده است. او تاکید کرد: «ما پول خود را زمانی می دهیم که دیگران نیز سهم خود را ادا نمایند. پول از طریق دیوارها عبور نمی کند. آنانی که دیوارها را ایجاد کرده اند، باید منتظر زمان طولانی برای دریافت پول های مان باشند». 

بیشتر از یک زلزله سیاسی
چالش های مالی ایتالیا همزمان با بحران مهاجرت آغاز نشده است بلکه با ریفورم بطی اقتصادی، فساد مالی و مصارف بیش از حد دولت به همراه بوده است. با این همه، وضعیت کنونی بیشتر ایتالیایی ها را نگران ساخته است. تقاضا برای همبستگی بیشتر اتحادیه اروپا با اروپا با وقوع زلزله قوی در مرکز این کشور روز چهارشنبه گذشته اوج گرفت. ماه آگست هم زلزله این چنینی اتفاق افتاد که هردو منتج به خسارات میلیاردی برای دولت آن کشور گردیدند. 
تصاویر و مصاحبه هایی که در رسانه های ایتالیا به نشر رسید، وضعیت جنوبی ایتالیا را تحت شعاع قرار داد: چنان که تلفات دسته جمعی پناهجویان در آب های مدیترانه که تنها در این سال بیش از ۳۸۰۰ جان های شان را از دست داده بودند. این ده برابر از رقم تلفات زلزله ماه آگست می باشد. 

در عین زمان سرنوشت آنعده پناهجویانی که با تحمل خطرات مسیر آبی به مراکز لبریز از آوارگان می رسند به دلیل کمبود بودجه کافی، نامعلوم باقی می ماند. در این مراکز تنها نیازمندی های اولیه آنان مرفوع می گردند. این پناهجویان با محروم شدن از حقوق اساسی خود همانند برده ها مورد سوء استفاده قرار می گیرند. برخی از ناظران وضعیت کنونی اجتماعی را حتی به بمب ساعتی تشبیه نموده اند. با این همه، بحران جاری کنونی نخست وزیر ایتالیا را در موقعیتی قرار داده است که نه تنها در برابر بروکسل حرکت هشدارآمیز را انجام بدهد، بلکه تقاضای همکاری های فوری را نیز نماید.