آزار جنسی؛ «کسی از احساس زنان کولن نمی پرسد»
۱۳۹۴ دی ۱۷, پنجشنبه
تقریباً یک هفته پس از حملات به شمول آزار جنسی و غارت گری ده ها زن در ایستگاه مرکزی قطار شهر کولن، فضا هنوز پر تنش است.
پولیس ها در این منطقه گزمه می کنند و محافظان امنیتی "دویچه بان" یا شرکت قطار آلمان بیشتر از همیشه در حالت آماده باش می باشند. ماموران پولیس مسلح با وسایط نقلیه شان ایستاده اند و انتظار وقوع حادثه را دارند. با اینهم بسیاری مدعی اند که این اقدامات بسیار کم و بسیار ناوقت است.
کارگری در یک شعبه قهوه خانه زنجیری "ستار بکس" که در ایستگاه قطار کولن قرار دارد به دویچه وله گفت: «دقیقاً امروز نسبت به روز های دیگر در اینجا پولیس های بیشتری هستند و مشتریان کمتر اند.»
ایستگاه قطار کولن که معمولاً روزانه مورد استفاده بیش از 400 هزار مسافر قرار می گیرد، امروز نسبت به روزهای دیگر شاهد افراد کمتری است و بلندگوها هر چند دقیقه بعد به کسانی را که در رفت و آمد اند، هشدار می دهد که از وسایل شخصی ای که با خود دارند، مواظبت کنند.
آن هایی که هر روز به این ایستگاه رفت و آمد می کنند گفته اند که در قطار به آن ها قبلاً خاطر نشان شده است که بعد از پیاده شدن مواظب باشند، که این یک اقدام غیرمعمول برای کارمندان قطار در آلمان می باشد.
این در حالیست که همه کس از حوادث هفته گذشته ناراحت نشده است. یک دانشجوی جوان از شهر مونستر که با مهمانش از سویدن همراه بود، به دویچه وله گفت: «حتا با وجود آنکه در مورد آنچه اتفاق افتاده است چیزهایی شنیده ایم، ما تصمیم گرفتیم که روز خوشی در کولن داشته باشیم.»
او افزود: «ما در مورد حملات شنیدیم، اما چه باید کرد؟ شما نمی توانید پس از هر حادثه ای زندگی را متوقف کنید، در غیر آن شما اصلاً زندگی ای نمی داشته باشید.» توریست سویدنی گفت: «زندگی را باید به صورت عادی ادامه داد.»
در کل آن ها گفتند که حضور ماموران پولیس در سرتاسر این شهر محسوس بوده است.
«چنین چیزهایی همیشه اتفاق می افتد»
چند کیلومتر دور تر از مرکز شهر کولن، در کولن مولهایم کانون چند فرهنگی کولن، ده ها زن به منظور روی دست گرفتن اقداماتی برای محفوظ گردانیدن دوباره جاده های کولن اجتماع کرده اند.
تانیا یکی از فعالان و از مبتکران این محفل به دویچه وله گفت: «هیچ کس در مورد این حقیقت گپ نمی زند که چنین چیزی هر روز برای زنان اتفاق می افتد.»
بسیاری از چنین حملاتی در درون ایستگاه مرکزی قطار کولن و اطراف آن اتفاق می افتند.
او می گوید: «کسانی اصرار می نمایند تا از آن یک داستان سیاسی بسازند، آن ها می کوشند تا افکار را به سوی طرفداران و مخالفان پناهجویان متمرکز گردانند. اما در حقیقت هیچ کس به آنچه ما می گوییم گوش فرا نمی دهد. یعنی اینکه زنان حتا پیش از آنکه پناهجویان به اینجا بیایند، از این خشونت ها هر روز در سرک ها رنج می بردند.»
به گفته تانیا، خشونت ها در شب سال نو فرقی از سایر مراسم و جشن های بزرگ در این شهر ندارد: «به دلیل آنکه پناهجویان اکنون یک موضوع داغ است، رسانه ها ناگهان در مورد آن گزارش می دهند، اما هیچ کس نمی خواهد قبول کند که چنین چیزهایی همیشه اتفاق می افتند. من متاسفم که این را به شما عیان می گویم، اما مردانی نیز که در آلمان به دنیا آمده اند، موجب آزار و تجاوز بر زنان می شوند.»
برای دیگران، این یک روز عادی دیگر در کولن بود. نینا گشلوسر 30 ساله که یک عکاس آزاد است، از ایستگاه مرکز قطار کولن دیدار می کرد. او هفته دو بار این کار را هنگامی انجام می دهد که به دانشگاه می رود.
او علاوه می کند: «من چیز غریبی نمی بینم و به هیچ صورت نمی ترسم.» او می گوید: «من فکر می کنم که بعد از سفر کردن به کشورهای دیگر من واقعاً از نوع کسانی نیستم که به سادگی از هر چیز می ترسند، به خصوص در یک شهر آلمان من نمی ترسم. با این هم، برای من تعجب انگیز است که چگونه می تواند چنین حملاتی صورت گیرد و چنین مباحثات غریب را در پی داشته باشد.»
«گپ هایی که برای ما قابل فهم نیست»
تانیا می گوید او چندین دوستی دارد که به هنگام وقوع این حملات در ایستگاه مرکزی قطار شهر کولن بوده اند. او می گوید: «حتا آن ها به من گفتند که نمی خواهند بحث مهاجران باز یک موضوع روز شود. باز برای آنکه واقعیت را نادیده بگیریم، چیزهایی می گویند که برای ما قابل فهم نیست».
او در این شهر چند فرهنگی می گوید که ترک ها، سوریایی ها، همه مهاجران و آلمانی ها همه با هم یکجا اند: «مطمئناً سیاستمداران می خواهند این حملات را برای مقاصد خود شان مورد سوء استفاده قرار دهند. برخی آن ها تعیین سهمیه بندی برای مهاجران می خواهند، عده دیگری می خواهند شمار پناهجویان بیشتر گردد. و چنین قطب بندی هایی در بین افکار عامه آلمان وجود دارد.»
او می افزاید: «چیز مثبت آن خواهد بود که در فرجام شما شاهد آن باشید که این نظرات همدیگر را تعدیل می کنند. اما آیا می دانید که بالاخره کی فراموش شده است؟ خود زنان. یعنی کسانی که پس از پایان یافتن این تبلیغات مبالغه آمیز رسانه یی، این اذیت ها را از سر می گذرانند.»