آرزوهای برباد رفته دختر ورزشکار افغان در ایران

فاطمه جامی از شش سالگی زیر نظر پدرش که استاد کاراته است، ورزش را آغاز کرد. او سپس به خاطر استعدادی که در تکواندو داشت، به این رشته ورزشی روی آورد.

او در شهرستان کاشان در ولایت اصفهان ایران به دنیا آمده بود و همانجا نیز وارد دنیای ورزش شد. اما به عنوان یک کودک مهاجر نمی توانست به جز رقابت هایی که بین محلات برگزار می شد اشتراک کند.

مرتبط: ورزشکار موی‌تای افغانستان از دشواری‌های مهاجرت می‌گوید

او چندین مدال طلا و نقره گرفت که ثبت فدراسیون نشد. بالاخره به تهران رفت تا حداقل دست آوردهایش را ثبت کند. آنجا بیش از ۱۰ مدال طلا در رقابت های نونهالان گرفت که ثبت فدراسیون شده اند.

با آنکه لقب "پر افتخارترین دختر مهاجر ورزشکار" را گرفته بود، بازهم اجازه نداشت به تیم ملی وارد شود: «من نمی توانستم رسما در مسابقات کشوری و منطقه ای اشتراک کنم، چون من و پدرم اقامت قانونی نداشتیم و فقط مادرم داشت. سپس به وزارت خارجه ایران مراجعه کردیم و آنان از طریق اداره اتباع به من کارت اقامت موقت دادند.»

این تنها مشکل نبود، این خانواده حتی توانایی پرداختن هزینه های سفر برای اشتراک در رقابت های لیگ کشوری در ایران را نداشت. از سویی هم مشخص نبود که این استعداد ورزشی به نام کدام کشور و زیر کدام پرچم باید رقابت کند.

با سقوط نظام جمهوری اسلامی افغانستان و آمدن طالبان کار دشوارتر شد. دیگر راهی برای بازگشت به وطن و رقابت زیر پرچم سه رنگ افغانستان وجود نداشت. طالبان ورزش را برای زنان منع کردند. برای فاطمه روزهای سختی می گذشت و او کم کم امیدش را از دست می داد: «در ایران، کشوری که در آن به دنیا آمدم هیچ هویتی ندارم و نمی توانم به نامش رقابت کنم. در وطنم افغانستان نیز کسانی حاکم شده اند که زنان را به عنوان انسان قبول ندارند، چه برسد به ورزشکاری که می تواند افتخار آفرینی کند.»

مرتبط: ورزشکار پارالمپیک افغانستان: سقوط کابل پایان رؤیاهایم بود

یگانه راه برای او مراجعه به سفارت افغانستان در تهران بود که هنوز هم با پرچم سه رنگ نظام ساقط شده جمهوری فعالیت می کند. فاطمه می گوید: «سفیر افغانستان در تهران به من و خانواده ام لطف بزرگی کرد. برای ما با دشواری زیاد پاسپورت درست کردند و توانستیم اقامت قانونی بگیریم.» وی اضافه کرد: «سفارت افغانستان در تهران وعده داد هزینه سفرهای کشوری و اشتراک در رقابت ها در ایران را برایم فراهم کند.»

برای استادان ایرانی اش نیز این آسان نبود که ببینند او با این استعدادش اجازه ندارد در تیم ملی عضویت داشته باشد. تلاش های آنان نیز نتیجه نداد. فاطمه می گوید: «می خواهم با اشتراک در مسابقات آسیایی و سپس جهانی به تمام جهان ثابت کنم که زنان افغان لیاقت شان سرکوب شدن نیست. آنها می توانند افتخارات جهانی کسب کنند و باعث سربلندی مردم شوند.»

هلال جامی، پدر فاطمه خودش نیز ورزشکار رشته کاراته است. او از اینکه استعداد دخترش به خاطر مهاجرت ناشناخته مانده، ناراحت است: «این دختر استعداد خاصی دارد. در هر رقابت با انگیزه خاصی مبارزه می کند و می تواند افتخارات بزرگی را کسب کند. من به عنوان یک استاد رشته کاراته، در وجود او یک قهرمان را می بینم.»

اما احساس پدرانه کافی نیست، امکانات در رقابت های ورزشی بسیار مهم هستند. ورزشکار باید به خودش رسیدگی کند و عضو یک باشگاه رسمی باشد. پدر فاطمه می افزاید: «سفارت افغانستان در تهران هم بودجه ای برای این کار ندارد. آقای سلیمانی هم اگر کمکی می کنند، از جیب شخصی خودشان می کنند.»

مرتبط: زندگی سخت ورزشکاران یوگا تحت حاکمیت طالبان

عبدالقیوم سلیمانی، سرپرست سفارت افغانستان در تهران می گوید تمام تلاش خود را برای کمک به استعدادهای مهاجران افغان می کند: «فاطمه جان تنها استعدادی نیست که به خاطر مهاجرت و یا اینکه والدینش اقامت قانونی نداشته اند، بروز توانمندی و استعدادش با مشکلاتی مواجه است. مهاجران با استعداد زیادی هستند که در وضعی مشابه قرار دارند و به ما مراجعه می کنند.»

وی می افزاید سفارت ها بودجه مشخصی برای حمایت از استعدادهای ورزشی افغان در خارج از کشور ندارند: «ما با امکانات شخصی خود و بعضی دوستان مان تلاش می کنیم تا حدی که توان داریم به این افراد کمک کنیم تا بتوانند حداقل روزنه امیدی به آینده داشته باشند.»

هرچند ممکن است فاطمه در آینده بتواند به عنوان یک مبارز آزاد و یا هم ورزشکاری در تبعید در مسابقات آسیایی و جهانی اشتراک کند، اما بازهم این وابسته به تمدید اقامت شان می باشد. از طرفی نیز او از پس هزینه های این مسابقات بر نمی آیند و برخی از کشورها نیز به وی ویزا صادر نمی کنند.