Φέργκιουσον: ο ρατσισμός δεν είναι έμφυτος

Όπως είπε προς την Γερμανική Ραδιοφωνία η πολιτική επιστήμονας Τζόι Μασχάμπεν, η οποία διδάσκει στο Πανεπιστήμιο του Σεντ Λούις που βρίσκεται κοντά στο Φέργκιουσον, στις ΗΠΑ υπάρχει σαφέστατα ένα σύστημα δυο κοινωνικών τάξεων, ωστόσο, «όχι υπό την έννοια των φυλετικών διακρίσεων, αλλά του ποιος μπορεί να πληρώσει καλούς δικηγόρους και ποιος ζει στις καλές συνοικίες. Αυτοί έχουν καλύτερες δυνατότητες στην εκπαίδευση και στην αγορά εργασίας. Μιλάμε για την άνιση κατανομή των οικονομικών πόρων, κυρίως όσον αφορά το σχολικό σύστημα, το οποίο είναι και το αίτιο του προβλήματος. Οι περισσότεροι λευκοί που εγκατέλειψαν το Φέργκιουσον μετά το 2000 και 2010, έφυγαν επειδή τα σχολικά συστήματα στις βόρειες περιοχές έχασαν τις άδειές λειτουργίας τους. Αυτό θα ήταν κάτι το αδιανόητο στη Γερμανία, να χάνει μια ολόκληρη συνοικία την άδεια λειτουργίας για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση».

Σύμφωνα με την πολιτική επιστήμονα, λοιπόν, το πρόβλημα του νεαρού Αφροαμερικανού Μάικλ Μπράουν δεν ήταν το χρώμα του δέρματός του, όσο το γεγονός ότι ζούσε σε μια από τις φτωχογειτονιές του Φέργκιουσον:

«Το χρώμα του δέρματος παίζει ρόλο μόνον υπό την έννοια ότι μιλάμε για μη προνομιούχους που στο μεγαλύτερο μέρος τους είναι μειονότητες. Και οι οποίες ζουν στο ενοίκιο επειδή δεν μπορούν να αγοράσουν σπίτι, με αποτέλεσμα να μην καταβάλλονται φόροι ακίνητης περιουσίας με τους οποίους χρηματοδοτούνται τα σχολεία. (…) Θα πρέπει να βρούμε τελείως διαφορετικούς τρόπους προκειμένου να δώσουμε σε όλους ίσες ευκαιρίες στην εκπαίδευση και στην αγορά εργασίας».

«Οι άνθρωποι δεν γνωρίζονται μεταξύ τους»

Ο θανάσιμος πυροβολισμός του Μάικλ Μπράουν δεν είναι βέβαια μια μεμονωμένη περίπτωση. Κάθε τόσο ακούγονται περιπτώσεις νεαρών μαύρων που πέφτουν θύματα σκληρής αστυνομικής βίας. Μήπως τελικά υπάρχει πρόβλημα ρατσισμού στην αμερικανική αστυνομία; Εντέλει, είναι έμφυτος ο ρατσισμός, ρωτήθηκε η Τζόι Μασχάμπεν;

«Ποτέ δεν θα έλεγα ότι ο ρατσισμός είναι έμφυτος. Είτε είναι επίκτητος, είτε απλά δεν είχες ποτέ τη δυνατότητα να γνωρίσεις κόσμο από άλλες συνοικίες. Το βασικό πρόβλημα στο Φέργκιουσον και σε άλλες περιοχές του Σεντ Λούις είναι ότι οι περισσότεροι αστυνομικοί είναι λευκοί, επειδή δεν μπορούν να προσελκύσουν στο αστυνομικό σώμα τους υπόλοιπους. Εν μέρει οι αστυνομικοί αναγκάζονται να ζουν στις περιοχές όπου εργάζονται. Οι περισσότεροι δεν το θέλουν αυτό εξαιτίας του κακού σχολικού συστήματος, κυρίως στο κέντρο της πόλης. Ο ρατσισμός αυτός σχετίζεται με το γεγονός ότι στις διαχωρισμένες αυτές γειτονιές, που ξεκίνησαν από τις δεκαετίες του ’40 και ’50, οι άνθρωποι δεν γνωρίζονται μεταξύ τους. Εάν είχαμε μια επικοινωνιακή πολιτική όπου οι αστυνομικοί διασχίζουν τους δρόμους περπατώντας και συνομιλώντας με τους γείτονες, θα μπορούσε να οικοδομηθεί μια σχέση εμπιστοσύνης. Όταν όμως κάθονται στο αυτοκίνητο και ο καθένας που περνά μπορεί να οπλοφορεί, τότε αυτό δεν μπορεί να έχει θετική κατάληξη».

DLF / Κώστας Συμεωνίδης