«Τι κράτος θέλει να είναι η Ελλάδα;»

Καταστροφικές πλημμύρες, ζημίες δισεκατομμυρίων, έκτακτη βοήθεια για ανοικοδόμηση. Σε αυτά τα θέματα εστίασε μεταξύ άλλων o Κυριάκος Μητσοτάκης από την ΔΕΘ, με την οικονομική εφημερίδα Handelsblatt να αναφέρει σε ρεπορτάζ της αναλυτικά τα οικονομικά μεγέθη της καταστροφής, τις εξαγγελίες της κυβέρνησης, την ευρωπαϊκή βοήθεια αλλά και τους δύσκολους δημοσιονομικούς χειρισμούς. Το ρεπορτάζ αναφέρεται ειδικότερα στην αύξηση του φόρου διαμονής για τουρίστες σε πολυτελή ξενοδοχεία που θα κληθούν να πληρώσουν για την φυσική καταστροφή: «Σήμερα κυμαίνεται από 50 σεντ έως 4 ευρώ ανά διανυκτέρευση και πελάτη. Αναμένεται να αυξηθεί στο 1,50 ευρώ στα ξενοδοχεία τριών αστέρων και στα έξι ευρώ στα πεντάστερα ξενοδοχεία». Από εκεί και πέρα, από τις πλημμύρες «επηρεάζεται και η κίνηση στο λιμάνι του Πειραιά, που αποτελεί το μεγαλύτερο λιμάνι μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων στη Μεσόγειο. Από εδώ έφευγαν καθημερινά προς Κεντρική Ευρώπη, πολλά κοντέινερ. Όμως πλέον η σιδηροδρομική γραμμή στη Θεσσαλία έχει καταστραφεί σε μήκος περίπου 50 χλμ (…)» 

Όπως παρατηρεί η εφημερίδα: «Ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξελέγη τον Ιούνιο για δεύτερη θητεία, όμως οι πλημμύρες τον θέτουν υπό πολιτική πίεση. Μετά το χειρότερο σιδηροδρομικό δυστύχημα στην ιστορία της χώρας τον Φεβρουάριο και τη μεγαλύτερη δασική πυρκαγιά στην Ευρώπη τον Αύγουστο, οι πλημμύρες είναι η τρίτη καταστροφή φέτος. Όταν εξελέγη το 2019 για πρώτη φορά υποσχέθηκε εκσυγχρονισμό της δημόσιας διοίκηση κι ένα αποτελεσματικό κράτος. Τώρα πολλοί άνθρωποι στις περιοχές που επλήγησαν από φωτιές και πλημμύρες αισθάνονται ότι έχουν αφεθεί μόνοι».

Aπό την Πύλο στον Πειραιά: Δύο παραιτήσεις

Στον τραγικό θάνατο του 36χρονου Αντώνη Καρυώτη από μέλη του πληρώματος του πλοίου Blue Horizon στο λιμάνι του Πειραιά αλλά και στις πολιτικές εξελίξεις που πυροδότησε αναφέρεται η Süddeutsche Zeitung. «Οι λέξεις που ακούστηκαν από το πλήρωμα μετέτρεψαν τη δολοφονία σε πολιτική υπόθεση. ‘Νόμιζα ότι ήταν μαύρος. Πακιστανός’». Λόγια που όπως παρατηρεί το ρεπορτάζ «προσθέτουν μια άλλη διάσταση στην ήδη σκανδαλώδη υπόθεση». Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε δηλώσει ότι ο θάνατος του Αντώνη «κάθε άλλο παρά ενδεικτικό περιστατικό είναι για το τι είδους χώρα θέλουμε να είμαστε». 

Η SZ διερωτάται: «Τι είδους χώρα θέλει να είναι η Ελλάδα; Το ερώτημα αυτό τέθηκε έντονα ήδη μετά τη βύθιση ενός υπερπλήρους αλιευτικού στα ανοιχτά της Πύλου, οδηγώντας στον θάνατο εκατοντάδες ανθρώπους. Οι επιζώντες (…) κατήγγειλαν με σοβαρές κατηγορίες την ελληνική ακτοφυλακή. Τέλη Ιουλίου παραιτήθηκε ο Νότης Μηταράκης, υπ. Πολιτικής Προστασίας και αρμόδιος για το Λιμενικό, εξαιτίας της αδυναμίας του να αντιμετωπίσει δασικές πυρκαγιές. Όμως ήδη το ναυάγιο της Πύλου είχε προκαλέσει μαζικές εκκλήσεις για να παραιτηθεί. Η δολοφονία του επιβάτη του πλοίου στον Πειραιά οδήγησε στη δεύτερη παραίτηση υπουργού σε δύο μήνες, του Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη».

Κακοτυχία ή αδικία η καταστροφή από ακραία φαινόμενα;

Στην καταστροφή στη Λιβύη μετά τις πλημμύρες αναφέρεται σε σχόλιό της η SZ σημειώνοντας: «Το σημαντικότερο δίδαγμα είναι ότι οι κίνδυνοι από την κλιματική αλλαγή αυξάνονται (…) Εξαιτίας του εμφυλίου πολέμου εναλλάσσονταν διαρκώς στην εξουσία τοπικοί άρχοντες, με αποτέλεσμα να έχουν παραμελήσει για χρόνια τις υποδομές και να μην έχουν την πρόληψη καταστροφών στην κορυφή της ατζέντας τους. Πολλοί κάτοικοι παράκτιων περιοχών δεν είχαν καν ιδέα ότι η καταιγίδα πλησίαζε. Συγχρόνως είναι ένα παράδειγμα αυτού που εδώ και καιρό βιώνουν εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο ως συνέπεια της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Ως είθισται, και στη Λιβύη, χτυπήθηκαν οι φτωχότεροι, δηλαδή εκείνοι του συνέβαλαν λιγότερο στην κλιματική αλλαγή με επιβλαβείς εκπομπές και οι οποίοι έλαβαν το πολύ ψίχουλα από τα έσοδα της χώρας από το πετρέλαιο.»

Η γερμανική ραδιοφωνία Deutschlandfunk αναφέρεται στη σχέση ατυχίας και αδικίας στις περιοχές που πλήττονται από ακραία καιρικά φαινόμενα: «Όσοι βλέπουν παντού την αδικία, δεν μπορούν να αντέξουν την ιδέα απλά μιας κακοτυχίας. Ίσως είναι πιο εύκολο να κατηγορείς τον γιατρό, παρά να αποδεχτείς την τυχαιότητα της ασθένειας. Υπάρχει όμως και ο κίνδυνος οι πολιτικά υπεύθυνοι να χρησιμοποιούν την κακοτυχία ως δικαιολογία για όλα όσα θα έπρεπε να είχαν αποφευχθεί. Είτε πρόκειται για τον σεισμό στο Μαρόκο είτε για τις καταστροφικές πλημμύρες στη Λιβύη, οι άνθρωποι που επλήγησαν δεν ήταν απλώς άτυχοι. Κι ενώ η αντίδραση απέναντι σε μια αστοχία της τύχης αντιμετωπίζεται μόνο με θλίψη, μια άδικη πράξη δικαιολογεί την αγανάκτηση και τον θυμό. Το να στραφεί κανείς νομικά κατά της ατυχίας πρέπει να μένει χωρίς συνέπειες, το να στραφεί νομικά κανείς κατά μια άδικης πράξης όχι απαραίτητα.»