Περί νέας ελληνογερμανικής κόντρας

Όταν το περασμένο καλοκαίρι η γερμανίδα καγκελάριος Α. Μέρκελ και ο υπ. Οικονομικών Β. Σόιμπλε κλήθηκαν να πείσουν τους γερμανούς βουλευτές για την αναγκαιότητα του τρίτου πακέτου διάσωσης της Ελλάδας, το κατάφεραν με δυο, κυρίως, επιχειρήματα: πρώτον, τη σύσταση ενός Ταμείου Ιδιωτικοποιήσεων το οποίο μόλις την Κυριακή η Welt χαρακτήριζε ως ένα από τα μεγάλα αγκάθια των διαπραγματεύσεων καθώς δεν υπάρχει ουσιαστικά καμία πρόοδος, και, δεύτερον και ίσως κυριότερο κατά πολλούς, τους έπεισαν με το επιχείρημα της συμμετοχής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου την οποία η Γερμανία θεωρεί αναγκαία και για τη δική της συμμετοχή στο πρόγραμμα.

Το Βερολίνο θεωρεί απαραίτητη τη συμμετοχή του Ταμείου όχι μόνον για αμιγώς οικονομικούς λόγους, αλλά επίσης -και για ορισμένους είναι ίσως ο σημαντικότερος λόγος, για δε τον Β. Σόιμπλε μάλιστα αναμφίβολα- για την τεχνογνωσία του, για τις πιέσεις που ασκεί και την εμμονή του στην υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων, σε αντίθεση, για παράδειγμα, με την Κομισιόν που θεωρείται ο πιο ελαστικός και ευπροσάρμοστος κρίκος των θεσμών.

Οι θέσεις και οι προσδοκίες του Βερολίνου

Το γεγονός λοιπόν ότι ο έλληνας πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας αμφισβήτησε ανοιχτά τη συμμετοχή του Ταμείου, ήταν φυσικό να προκαλέσει την αντίδραση του Βερολίνου. Στο γερμανικό υπουργείο Οικονομικών, οι επικρίσεις του Αλέξη Τσίπρα για το ρόλο του ΔΝΤ μάλλον εκλαμβάνονται ως πρόκληση, καθώς όχι μόνον δεν ανταποκρίνονται στα όσα έχει δεσμευτεί η ελληνική πλευρά, αλλά αφήνουν έκθετους και τους Μέρκελ και Σόιμπλε απέναντι στους δικούς τους βουλευτές.

Η γερμανική πλευρά αναμένει τώρα από την Αθήνα να τηρήσει τα συμπεφωνημένα έτσι ώστε να ολοκληρωθεί επιτέλους η αξιολόγηση -την οποία η Welt τοποθετεί χρονικά ακόμη και στο ερχόμενο καλοκαίρι- και να οριστικοποιηθεί εν συνεχεία και η συμμετοχή του ΔΝΤ.

Οι εκατέρωθεν δηλώσεις και τοποθετήσεις όμως θα πρέπει να αξιολογηθούν και στα συμφραζόμενα της προσφυγικής κρίσης. Στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και δη στη γερμανική, υπάρχει μεγάλη δυσαρέσκεια για την στάση της Ελλάδας και την αδυναμία, όπως χαρακτηρίζεται, της ελληνικής πλευράς να προστατεύσει τα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ. Μετά την εμφανή προσπάθεια της Αθήνας να εκμεταλλευτεί το προσφυγικό για να αποσπάσει εκπτώσεις στο πεδίο των μεταρρυθμίσεων, ήρθε η σειρά του Βερολίνου να αξιοποιήσει και πάλι το χαρτί της οικονομίας για να πιέσει την Ελλάδα να αναλάβει πιο ενεργό και αποτελεσματικό ρόλο στην αναχαίτιση των προσφυγικών ροών. Δεν αποκλείεται μάλιστα να επανέλθει οσονούπω ο γερμανός υπουργός Οικονομικών και στη συζήτηση περί Grexit. Η γερμανική παροιμία για τη στάμνα στο πηγάδι που χρησιμοποίησε άλλωστε, σημαίνει ότι όποιος το παρακάνει, στο τέλος την παθαίνει.

Κώστας Συμεωνίδης