Οι Ελβετοί σωτήρες από τη «σατανική» Eurovision

Όσοι παρακολούθησαν τον φετινό διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision θα θυμούνται φυσικά τ@ Nemo, που σήκωσε το κρυστάλλινο κύπελλο για λογαριασμό της Ελβετίας. Αναπόφευκτη συνέπεια αυτής της νίκης είναι το καθήκον της ελβετικής δημόσιας τηλεόρασης (SRG) να αναλάβει τη διοργάνωση του επόμενου διαγωνισμού. Ακόμα δεν υπάρχει απόφαση για το ποια πόλη θα έχει αυτό το «καθήκον και τιμή». Και εδώ αρχίζουν πλέον οι γραφικότητες, που βγάζουν στην επιφάνεια τον συντηρητισμό που υπάρχει σε ένα όχι και τόσο αμελητέο κομμάτι της κοινωνίας.

Ένα περιθωριακό κόμμα

Ο Ντάνιελ Φρίσκνεχτ, πρόεδρος της συντηρητικής καθολικής Ελβετικής Δημοκρατικής Ένωσης (EDU), έχει ορίσει ως πρωτεύοντα πολιτικό του στόχο να αποτρέψει τη διοργάνωση στην πατρίδα του, αφού όπως λέει αυτά που είδαν τα μάτια του στο Μάλμε τον περασμένο Μάιο ήταν έργα του Σατανά. Η EDU είναι ένα μάλλον περιθωριακό κόμμα με ακραίες συντηρητικές απόψεις και μονοψήφια ποσοστά. Στις εθνικές εκλογές του 2023 έλαβε ποσοστό μόλις 1,2% και 2 έδρες επί συνόλου 200 στη Βουλή. Αλλά αυτό δεν την εμποδίζει να κάνει φασαρία, βλέποντας και μια ευκαιρία να ενισχύσει το συντηρητικό της προφίλ.

Τέσσερις υποψήφιες πόλεις

Δεν είναι μόνο η νίκη του non-binary Nemo που αναστάτωσε τους θρησκόληπτους Ελβετούς. Η βλασφημία ενισχύθηκε και από την αντίστοιχη παρουσία της Ιρλανδίας, αλλά και από τις «αντισημιτικές», όπως τις χαρακτηρίζει ο Ελβετός πολιτικός, διαμαρτυρίες κατά της εμφάνισης του Ισραήλ, εξαιτίας του πολέμου στη Γάζα. Δεν βλέπει λοιπόν λόγο να ξοδευτούν τόσα εκατομμύρια για να ξαναακουστούν και να ξανασυμβούν όλα αυτά τα «σατανικά» στην πατρίδα του. Ή ίσως και χειρότερα…

Το σχέδιο λοιπόν είναι στις τέσσερις πόλεις, που έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον για να αναλάβουν το γιγαντιαίο event (Βασιλεία, Βέρνη, Γενεύη και Ζυρίχη), να διοργανώσει δημοψηφίσματα με το ερώτημα αν οι πολίτες επιθυμούν κάτι τέτοιο. Για να συμβεί αυτό θα πρέπει, όπως προβλέπεται στην Ελβετία, να συγκεντρωθούν 2.000 υπογραφές για να προκηρυχθεί αρχικά το δημοψήφισμα, κάτι που δεν φαντάζει απίθανο. 

Το επιχείρημα του κόστους

Πέραν των ηθικών επιχειρημάτων ο Φρίσκνεχτ έχει επιστρατεύσει το επιχείρημα για το μεγάλο κόστος της διοργάνωσης, που βεβαίως αφορά περισσότερο τον ραδιοτηλεοπτικό φορέα και λιγότερο τις πόλεις, που η αλήθεια είναι ότι με βάση την εμπειρία βγαίνουν κερδισμένες από τους χιλιάδες επισκέπτες που συνεπάγεται ένα τέτοιο γεγονός πανευρωπαϊκής εμβέλειας. Εκτός του οικονομικού οφέλους, μια τέτοια «αποστολή» συνήθως λειτουργεί ευνοϊκά ως διαφήμιση τουριστικού χαρακτήρα για το μέλλον...

Τα χρονικά περιθώρια στενεύουν

Για τους τοπικούς άρχοντες που είδαν τον διαγωνισμό ως μια τέτοια ευκαιρία, η πρωτοβουλία της EDU μοιάζει με «πισώπλατη μαχαιριά». Υπάρχει εκτός όλων των άλλων και ένα πρόσθετο πρόβλημα. Τα δημοψηφίσματα δεν μπορούν να οργανωθούν από τη μια μέρα στην άλλη. Το νωρίτερο που θα μπορούσαν να οργανωθούν είναι τον Νοέμβριο, αν όχι στις αρχές του 2025. Αυτό σημαίνει ότι θεωρητικά στην πόλη που θα αναλάβει τη διοργάνωση από την SRG, αν οι πολίτες αποφανθούν ότι «δεν θέλουν», θα είναι ουσιαστικά πολύ αργά να κάνουν πίσω, αφού θα έχουν ήδη ξεκινήσει οι προετοιμασίες.

Πάντως υπάρχουν και άλλες οργανώσεις που δείχνουν έτοιμες να συστρατευτούν με την EDU και να ενισχύσουν τις πρωτοβουλίες για δημοψηφίσματα, ενώ αντιρρήσεις υπάρχουν και στις τάξεις των μεγαλύτερων πολιτικών κομμάτων. Αυτό αντικατοπτρίζει μάλλον τη συνολικότερη διάθεση των Ελβετών απέναντι στο γεγονός. Σε μια τελευταία δημοσκόπηση το 49% ήταν κατά και το 46% υπέρ του ερχομού της Eurovision στη χώρα τους. Το υπόλοιπο σχετικά μικρό ποσοστό των αναποφάσιστων θα είναι αυτό που θα έχει όπως φαίνεται τον τελικό λόγο, αν τα δημοψηφίσματα γίνουν πραγματικότητα.