Ο Γκουαϊδό και τα διλήμματα της Δύσης

Στη Βενεζουέλα στρέφεται σήμερα το ενδιαφέρον των σχολιαστών και στην κοινή διαπίστωση ότι η κατάσταση που περιπλέκεται όσο περνά ο χρόνος θέτει τη Δύση ενώπιον σοβαρών διλημμάτων. Η εφημερίδα Tageszeitung του Βερολίνου εκφράζει τη θέση ότι επειδή απεδείχθη πως ο πρόεδρος Μαδούρο δεν είναι εύκολος αντίπαλος και διαθέτει ακόμη αντοχές, ο Χουάν Γκουϊδό θέλει να προκαλέσει εξωτερική επέμβαση ως μοναδικό τρόπο για να ανέλθει στην εξουσία.

«Ανεύθυνη η πολιτική Γκουϊδό»

«Πάνω από 50 χώρες, μεταξύ αυτών και η Γερμανία, αναγνώρισαν τον Γκουαϊδό ως μεταβατικό πρόεδρο, ωστόσο γίνεται ολοένα και πιο σαφές πόσο λάθος και παράλογο είναι… Η ΕΕ και εκείνες οι ευρωπαϊκές χώρες που απερίσκεπτα έκαναν αυτό το βήμα, αυτοαποκλείσθηκαν ως δυνητικοί διαμεσολαβητές και ακόμη χειρότερα, τίθενται θέλοντας και μη στο πλευρό της αμερικανικής κυβέρνησης που μαζί με δεξιές και ακροδεξιές κυβερνήσεις της περιοχής, θέλουν να επιβάλλουν αλλαγή εξουσίας στη Βενεζουέλα. Αυτό θυμίζει την ατέλειωτη σειρά αμερικανικών επεμβάσεων στη Λατινική Αμερική που όχι μόνο στήριξαν δικτάτορες αλλά τους έφεραν στην εξουσία». Και ο σχολιαστής καταλήγει: «Ο Γκουαϊδό γνωρίζει καλά ότι μόνο μέσω μιας ξένης επέμβασης έχει πιθανότητες να ανέλθει στην εξουσία. Με τις κινήσεις του δείχνει ότι επιζητεί την κλιμάκωση, θέλει να προκαλέσει την υπερβολικά βίαιη αντίδραση της κυβέρνησης για να δικαιολογήσει μια τέτοια επέμβαση. Η πολιτική του είναι ανεύθυνη. Έφτασε ο καιρός να αποσυνδεθεί η ΕΕ από τον Γκουαϊδό».

Ο σχολιαστής της οικονομικής επιθεώρησης Handelsblatt θεωρεί ότι ο κίνδυνος εμφύλιας σύρραξης είναι ορατός όσο ποτέ άλλοτε μετά την αποτυχία της «επιχείρησης ελευθερίας» που εμπνεύστηκε ο Γκουαϊδό. «Ο Μαδούρο θα είχε από καιρό εκδιωχθεί από το προεδρικό μέγαρο Μιραφλόρες, εάν η χώρα του δεν είχε μετατραπεί σε αρένα γεωπολιτικών συγκρούσεων» υποστηρίζει. «Οι ΗΠΑ και πολλές Λατινοαμερικανικές χώρες στηρίζουν την αντιπολίτευση, η Κίνα και η Ρωσία την κυβέρνηση. Κατά την άποψη του ειδικού Ντέιβιντ Σμίντλε από το Πανεπιστήμιο Tulane οι μεγάλες δυνάμεις εμποδίζουν στο να εκδηλωθεί η αναγκαία από καιρό ρήξη ανάμεσα στο Μαδούρο και τους Βενεζουελανούς».

Στήριγμα στον τσαβισμό

Η Süddeutsche του Μονάχου επιχειρεί να αναδείξει τις αδυναμίες και τα όρια των δύο «προέδρων» και να ερμηνεύσει την ανθεκτικότητα του Μαδούρο στο αξίωμά του. «Το στρατόπεδο του προέδρου εμφανίζεται εξασθενημένο, αλλά κρατά ακόμη δυνάμεις… οι εικόνες υποστηρικτών του, φτωχών ανθρώπων από τα barrios, δείχνουν να λατρεύουν με θρησκευτική ευλάβεια τον προκάτοχο, τον Ούγκο Τσάβες διότι όπως πιστεύουν τους έδωσε αξιοπρέπεια και φωνή, στέλνοντας Κουβανούς γιατρούς στα χαμόσπιτά τους και μοιράζοντας χρήματα από το πετρέλαιο. Αυτοί οι άνθρωποι θέλουν να κρατηθούν από την τσαβική επανάσταση ακόμη κι αν από καιρό έχει μεταβληθεί σε δικτατορία. Ορισμένοι βρίσκουν ακόμη στήριγμα σε ένα κρατικό μοντέλο εξαρτήσεων, οπορτουνισμού και πατροναρίσματος μέσα από χιλιάδες επιτροπές και εθνικούς φρουρούς - κατά το πρότυπο της Κούβας και της Νικαράγουας - που δεν μπορούν να προσφέρουν οι υποσχέσεις του Γκουαϊδό για ελεύθερη αγορά. Είναι ένα μοντέλο καθόλου βιώσιμο, αλλά όποιος ζει στις φτωχικές συνοικίες, το μόνο που σκέπτεται είναι πώς θα βγάλει την επόμενη ημέρα. Όπως κάνει και ο Νικολάς Μαδούρο».

Η κατάρρευση της Lehman Brothers και ο Βαρουφάκης

Με αφορμή τις επικείμενες ευρωεκλογές, η εφημερίδα Süddeutsche κάνει μακρά αναδρομή στις απαρχές της δημοσιονομικής κρίσης το 2008 με την κατάρρευση της Lehmann Brothers και τη μετάδοση της κρίσης στην ΕΕ και κυρίως στη νότια Ευρώπη. Το συμπέρασμα του αρθρογράφου είναι ότι τα δεξιά κόμματα επωφελήθηκαν από τις αδυναμίες των Αριστερών, οι οποίοι πάλι ευθύνονται για το ξεθώριασμα της λάμψης τους. «Το όνειρο μιας ζωής υψηλού βιοτικού επιπέδου, με υψηλούς μισθούς, κοινωνικά συστήματα και καταναλωτική συμπεριφορά στηριγμένα σε δανεικά, είχε τελειώσει» υπενθυμίζει. «Οι Βρυξέλλες έθεσαν την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ελλάδα και την Ιταλία υπό αυστηρούς δημοσιονομικούς κανόνες. Ξέσπασε κύμα διαδηλώσεων εναντίον της αποδόμησης του κοινωνικού κράτους και του μοντέλου υγείας σε Μαδρίτη, Αθήνα, Λισαβόνα, Ρώμη και Βαρκελώνη. Δημιουργήθηκαν νέα κόμματα, το παλαιό σύστημα κλονίστηκε».

«Στην Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ κατέλαβε την εξουσία το 2015. Ο τότε υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης είχε αποκαλέσει την περίοδο ως «Ελληνική Άνοιξη»… Το 2012, τα κινήματα στη νότια Ευρώπη αλληθώριζαν με μεγάλη λαχτάρα προς τη Γαλλία αναζητώντας τον ηγέτη στο πρόσωπο του σοσιαλιστή προέδρου Φρανσουά Ολάντ. Ο ιταλός φιλόσοφος Τζόρτζιο Αγκάμπεν και ο σοσιαλδημοκράτης Ρομάνο Πρόντι άρχισαν μάλιστα να ονειρεύονται μια Λατινική Ευρώπη, ένα ρομανικό συνασπισμό εναντίον της ηγεμονίας του καλβινισμού από τον βορρά. Στο τέλος, ο Βαρουφάκης απέμεινε μόνος στην προσπάθεια να κάνει πιο εύγευστη στους ευρωπαίους συναδέλφους του μια νέα ευρωπαϊκή αλληλεγγύη που θα αντικαθιστούσε το φιλελεύθερο μοντέλο ανάπτυξης».

Ειρήνη Αναστασοπούλου