Μπολσοναριστές, Τραμπιστές, Ταλιμπανιστές

Πριν δύο χρόνια στην Ουάσιγκτον, χθες στη Μπραζίλια. Σοκ και δέος προκαλούν οι εικόνες κατάληψης του Κογκρέσου από οπαδούς του ηττημένου στις προεδρικές εκλογές Ζαίρ Μπολσονάρο,που παρακολουθούσε σιωπηλά από την αυτοεξορία του στη Φλόριντα. Σύμφωνα με τον αρθρογράφο του Spiegel επρόκειτο για μια προαναγγελθείσα ενέργεια υπό τις επευφημίες πολλών αστυνομικών. "Όσα συνέβησαν χθες έδειξαν για άλλη μια φορά πόσο βαθιά έχουν διεισδύσει υποστηρικτές του Μπολσονάρο στην στρατιωτικά οργανωμένη αστυνομία, η οποία υπάγεται στους κυβερνήτες των πολιτειών" διαπιστώνει. "Ο Λούλα μπορεί στην πραγματικότητα να εμπιστευτεί μόνο την ομοσπονδιακή αστυνομία, ακόμη και αυτή όχι 100%. Ο στρατός έχει κρατήσει χαμηλό προφίλ μέχρι στιγμής, δεν υπάρχει κίνδυνος στρατιωτικού πραξικοπήματος. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι στρατιώτες εκτελούν πρόθυμα όλες τις εντολές του προέδρου, ο οποίος είναι επικεφαλής των ενόπλων δυνάμεων".

Για τον αρθρογράφο της Welt τα χθεσινά γεγονότα, ανεξαρτήτως εάν τα κατεύθυνε ο ίδιος ή όχι, "δίνουν εκ των πραγμάτων τέλος στην πολιτική καριέρα του Μπολσονάρο … με την μακρά σιωπή του οδήγησε σε κατάρρευση τις γέφυρες που εξακολουθούν να υπάρχουν προς τα μετριοπαθή στρώματα του εκλογικού σώματος, τα οποία στέκονται με καχυποψία απέναντι στον διάδοχό του Λούλα ...Στους κεντρώους Βραζιλιάνους οι εικόνες από την Μπραζίλια προκάλεσε σοκ και τρόμο. Αυτή η Κυριακή αποτελεί σημείο καμπής, στο εξής θα σημειωθεί μια υφέρπουσα μετακίνηση του μετριοπαθούς εκλογικού σώματος μακριά από την κλίκα του Μπολσονάρο, αυτό που θα μείνει είναι το στρατόπεδο των ακροδεξιών σκληροπυρηνικών".

Ένας πρόεδρος υπό ομηρία                    

Οι σκηνές απείρου κάλους με κεφαλοκλειδώματα κι άλλες παρόμοιες κινήσεις θα μείνουν στην ιστορία της Βουλής των Αντιπροσώπων, όπως και ο νέος πρόεδρος του σώματος, ο Κέβιν Μακάρθι, ο οποίος εξελέγη τελικά μετά από 15 εκλογικούς γύρους. Ο σχολιαστής της Süddeutsche Zeitung υποστηρίζει ότι το όνομά του αντιπροσωπεύει περίοδο μεγαλύτερης ιδεολογικής σύγχυσης μέσα στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, τουλάχιστον από την εποχή του Ρίτσαρντ Νίξον, ή ίσως και πολύ παλαιότερα, την εποχή του αμερικανικού εμφύλιου πολέμου. Και επιχειρεί να την περιγράψει.

"Οι Ρεπουμπλικάνοι του 2023 δεν συγκρίνονται με το κόμμα του Αβραάμ Λίνκολν, ο οποίος το οδήγησε, νεοσύστατο τότε, σε ´ενότητα σκοπού´, δηλαδή το ένωσε για έναν ευγενή στόχο κατά της δουλείας" σημειώνει. "Το σημερινό συνονθύλευμα αποτελείται από διάσπαρτους παλιούς Ρεπουμπλικάνους της εποχής του Γκίνγκριτς και ίσως και της εποχής Μπους. Περιλαμβάνει υποστηρικτές του Tea Party, ευαγγελιστές, Τραμπιστές και τους λεγόμενους Ταλιμπανιστές. Με άλλα λόγια την πτέρυγα εκείνη που έχει πλέον θέσει σε ομηρία την κοινοβουλευτική ομάδα προκειμένου να επιτύχει τους στόχους της. Αλλά ποιοι θα πρέπει να είναι αυτοί οι στόχοι είναι δύσκολο να πει κανείς, επειδή εκείνοι που μπλοκάρουν γνωρίζουν πάνω απ' όλα τι δεν θέλουν. Είναι όλοι τους καλοί Τραμπιστές, χωρίς όμως να μπορούν να ξεπεράσουν τον δάσκαλο στον λαϊκισμό του". Ο αρθρογράφος της Berliner Zeitung περιγράφει με μελανά χρώματα τις πιθανές εξελίξεις με τον Μακάρθι ως πρόεδρο της Βουλής. "Τώρα κατέχει την κορυφαία θέση, αλλά πρακτικά είναι ανίκανος να δράσει" υπογραμμίζει. "Αν οι αντίπαλοί του κατάφεραν όντως να επιβάλουν τους όρους τους (για να του δώσουν θετική ψήφο), όπως για παράδειγμα ότι ακόμη κι ένας βουλευτής μπορεί να καταθέσει πρόταση μομφής, τότε θα το πράξουν ή τουλάχιστον θα απειλήσουν να το πράξουν σε περίπτωση που ο Μακάρθι κάνει και την παραμικρή σκέψη συμβιβασμού με τους Δημοκρατικούς ή ακόμη και με τον ίδιο τον πρόεδρο. Τι θα σήμαινε αυτό για τη διακυβέρνηση για τα επόμενα χρόνια, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς. Σε κάθε περίπτωση η χαιρεκακία των Δημοκρατικών κι άλλων φιλελεύθερα σκεπτόμενων Αμερικανών σύντομα θα εξανεμιστεί. Ένας εφιάλτης διαφαίνεται".

Η ώρα της αλήθειας για το Λίτσερατ

Η κατάσταση θυμίζει την περίπτωση στο δάσος Χάμπαχ πριν λίγα χρόνια.Τώρα το Λίτσερατ έχει κατακλειστεί από ακτιβιστές για το κλίμα. Έχουν καταλάβει άδεια σπίτια της πόλης για να μην κατεδαφιστούν από μπουλντόζες που υπό ισχυρή αστυνομική προστασία περιμένουν για να ισοπεδώσουν την πόλη. Η περιοχή ανήκει στον ενεργειακό κολοσσό RWE που τώρα θέλει να εκμεταλλευτεί τα κοιτάσματα λιγνίτη για τις ενεργειακές ανάγκες της χώρας μέχρι το 2030 και όχι αργότερα στη βάση συμφωνίας που συνήψαν ο υπουργός Οικονομίας και Ενέργειας Ρόμπερτ Χάμπεκ και η υπουργός Περιβάλλοντος του κρατιδίου της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας, και οι δύο από το κόμμα των Πρασίνων.

"Σε μια χώρα ευρισκόμενη σε `αλλαγή εποχής` θα έρχονταν κανονικά στο Λίτσερατ στελέχη των Πρασίνων για να δείξουν την αλληλεγγύη τους με τους διαδηλωτές" σημειώνει ο σχολιαστής της Neue Osnabrücker Zeitung. "Σήμερα ωστόσο επικρατεί ηχηρή σιωπή στα στελέχη των Πρασίνων που διαπραγματεύτηκαν τη συμφωνία για τον άνθρακα. Μόνο η οργάνωση της νεολαίας στέκεται στο πλευρό των διαδηλωτών … μοιάζει σαν μια ανάμνηση στις πολιτικές ρίζες των Πρασίνων και τα κινήματα διαμαρτυρίας της δεκαετίας του ΄80. Δεν έχουν μείνει πολλά από αυτό το πνεύμα στο αντίκτυπο της κυβερνητικής ευθύνης σε περιόδους πολλαπλών κρίσεων, όπως η ενεργειακή και η κλιματική. Οι Πράσινοι έχουν γίνει συντηρητικοί". Ως σάπια χαρακτηρίζει η Volksstimme την επίσπευση της κατάργησης του άνθρακα από Πράσινους πολιτικούς. "Γιατί ποια η χρησιμότητα για το κλίμα, όταν ο άνθρακας απλά καίγεται πιο γρήγορα; Είναι σημαντικό να παραμείνει στο έδαφος. Διαφορετικά η υπογραφή της Γερμανίας στη Συμφωνία των Παρισιού για το Κλίμα δεν έχει καμία αξία. Εάν ο λιγνίτης του Λίτσερατ χρειάζεται για την εξασφάλιση του ενεργειακού εφοδιασμού της Γερμανίας, αμφισβητείται επιστημονικά. Το βέβαιο είναι αντίθετα τα κέρδη εκατομμυρίων του RWE σε βάρος όλων. Κάποια στιγμή πρέπει να μπει τέλος με τα ορυκτά καύσιμα".

Ειρήνη Αναστασοπούλου