Μερτς: «Εμείς έπρεπε να διαμαρτυρηθούμε» για τους μετανάστες

Συνέντευξη εφ' όλης της ύλης παραχωρεί ο επικεφαλής της χριστιανοδημοκρατικής αντιπολίτευσης (CDU) Φρίντριχ Μερτς στην Frankfurter Allgemeine Zeitung (FAZ). Ενδιαφέρον παρουσιάζουν, μεταξύ άλλων, οι απαντήσεις του για τις αντιδράσεις που προκαλεί στις γειτονικές χώρες η επέκταση των συνοριακών ελέγχων στα χερσαία γερμανικά σύνορα.

Στην επισήμανση του δημοσιογράφου ότι η Αυστρία και η Ολλανδία δεν δέχονται να πάρουν πίσω κανέναν από τους νεοαφιχθέντες, ο Φρίντριχ Μερτς επισημαίνει: «Δεν χρειάζεται να δεχθούν πίσω κανέναν. Τους έχουν ήδη στην επικράτειά τους. Απλώς δεν πρόκειται να τους δεχθούμε εμείς. Όταν κάποιος έχει καταγραφεί σε άλλη χώρα της ΕΕ, τότε είναι οπωσδήποτε σωστό να μην τον δεχθούμε».

Δεν ανησυχεί όμως ο Φρίντριχ Μερτς ότι μπορεί να επιδεινωθούν οι διμερείς σχέσεις της Γερμανίας με γειτονικές χώρες; Η απάντησή του: «Δεν επιθυμώ κάτι τέτοιο. Αντιθέτως, εμείς θα είχαμε κάθε λόγο να διαμαρτυρηθούμε στους γείτονές μας, που δεν τηρούν πλέον τις διατάξεις των ευρωπαϊκών Συνθηκών και Κανονισμών. Το να αφήνεις ελεύθερα μετανάστες να έρχονται στη Γερμανία είναι παράνομο και αποτελεί μη φιλική πράξη απέναντί μας. Αλλά δεν θα το συμψηφίσουμε. Σε κάθε περίπτωση, η Γερμανία έχει το δικαίωμα να προστατεύσει τα σύνορά της από την παράτυπη μετανάστευση».

Σχεδόν καθημερινές αφίξεις από την Ελλάδα;

Στο μεταξύ, δημοσίευμα της Stuttgarter Zeitung κάνει λόγο για συνεχείς αφίξεις μεταναστών από την Ελλάδα, επαναφέροντας το ζήτημα της δευτερογενούς μετανάστευσης που συχνά συζητείται στο Βερολίνο.

«Μέσω του αεροδρομίου της Στουτγάρδης ταξιδεύουν στη Γερμανία σχεδόν καθημερινά αιτούντες άσυλο, οι οποίοι έχουν ήδη καταθέσει ή τουλάχιστον θα έπρεπε να έχουν καταθέσει αίτηση ασύλου στην Ελλάδα» υποστηρίζει η εφημερίδα. «Αυτό προέκυψε από τη δική μας δημοσιογραφική έρευνα. Ομοσπονδιακοί αστυνομικοί και εργαζόμενοι στο αεροδρόμιο ανέφεραν ότι έρχονται στη Στουτγάρδη από ένας μέχρι και πολλές δεκάδες μετανάστες με πτήσεις της γραμμής, από τα διεθνή ελληνικά αεροδρόμια. Εδώ καταθέτουν εκ νέου αίτηση ασύλου στην Ομοσπονδιακή Αστυνομία, η οποία είναι υπεύθυνη για το αεροδρόμιο».

Η εφημερίδα της Στουτγάρδης αναφέρει ότι αυτήν την εποχή η Εγκληματολογική Υπηρεσία του κρατιδίου (της Βάδης-Βυρτεμβέργης), σε συνεργασία με τοπική πανεπιστημιακή σχολή «τροφοδοτούν ένα σύστημα Τεχνητής Νοημοσύνης με ένα ευρύ φάσμα δεκάδων χιλιάδων δεδομένων. Στο μέλλον, με τη βοήθεια της Τεχνητής Νοημοσύνης, οι ανακριτές θα είναι σε θέση να εντοπίζουν ταχύτερα και με ασφάλεια πλαστές ταυτότητες και άλλα νομιμοποιητικά έγγραφα (για τον έλεγχο της μετανάστευσης). Ήδη κατά τη δοκιμαστική φάση ανακαλύφθηκαν περισσότερες από 300 περιπτώσεις, που σχετίζονται με άλλες ερευνητικές διαδικασίες και υπό άλλες συνθήκες δεν θα είχαν εντοπιστεί».     

So long, Marianne…

Το Σάββατο ο Λέοναρντ Κοέν θα συμπλήρωνε τα 90 χρόνια του, αν ζούσε. Με αυτή την αφορμή το πρώτο πρόγραμμα της γερμανικής τηλεόρασης (ARD) και η νορβηγική τηλεόραση (NRK) προβάλλουν ταυτόχρονα μία νέα σειρά αφιερωμένη στον θυελλώδη έρωτα του Κοέν και της Νορβηγίδας Μαριάν Ιλέν στα τέλη της δεκαετίας του '50 στην Ύδρα. Πρόκειται για μία διεθνή συμπαραγωγή, στην οποία συμμετέχει και η Ελλάδα, ενώ μεγάλο μέρος των γυρισμάτων έχει γίνει πράγματι στην Ύδρα. Ο τίτλος, τι άλλο; «So long, Marianne».

Ενθουσιώδης κριτική από την Süddeutsche Zeitung: «Δεν χρειάζεται να είσαι φαν του Λέοναρντ Κοέν, ούτε να ξέρεις την ιστορία του για να σου αρέσει αυτή η τηλεοπτική σειρά. Το «So long, Marianne» θυμίζει την κινηματογραφική μεταφορά των βιβλίων της Σάλι Ρούνι 'Normal people' και 'Conversations with friends'. Ωραίες εικόνες, επιτυχημένοι διάλογοι, έξυπνοι, ποιητικοί, συγκινητικοί, ποτέ υπερβολικοί. Με χαρακτήρες περίπλοκους που αναζητούν ελευθερία, αγάπη κι ένα στήριγμα. Τους εύχεσαι να πονούσαν λιγότερο σε αυτή τη ζωή».

Η ιστορία του Λέοναρντ Κοέν και της Μαριάν Ιλέν δεν είχε όμως αίσιο τέλος μετά από τα ανέμελα χρόνια της Ελλάδας. Όπως εξηγεί ο αρθρογράφος, «η ελευθερία που βρίσκουν και μοιράζονται στην Ύδρα, δεν αντέχει την πραγματικότητα που βρίσκουν στο Μόντρεαλ και το Όσλο. Κάθε τόσο ο ουρανός τους πέφτει στο κεφάλι και φαντάζει μία φυλακή με αποτυχίες, οικονομικά αδιέξοδα, λανθασμένες προσδοκίες, ψυχικές διαταραχές και ένα παιδί που εκείνη το θέλει, αλλά εκείνος όχι. Η ελευθερία δίνει τη θέση της στη στενοχώρια (…) Αργότερα ο Κοέν θα πει ότι θυσίασε την αγάπη στον βωμό της δόξας. Αυτές είναι οι ιστορίες που γράφει η ζωή και όχι το Χόλυγουντ».