Ιταλία: Η Μελόνι υποψήφια στις ευρωεκλογές;

Στην Ιταλία η εκστρατεία για τις ευρωεκλογές του Ιουνίου ουσιαστικά έχει ήδη αρχίσει. Η πρωθυπουργός  Τζόρτζια Μελόνι δήλωσε ότι σκέφτεται σοβαρά να είναι επικεφαλής του ψηφοδελτίου του κόμματός της «Αδέλφια της Ιταλίας» για την ευρωβουλή.  Δεν έχει ακόμη λάβει την οριστική απόφαση διότι φυσικά η προεκλογική εκστρατεία απαιτεί χρόνο με σειρά ομιλιών και συναντήσεων αλλά είναι ξεκάθαρο ότι η ιδέα της αρέσει πολύ. Σύμφωνα με τους αναλυτές, με τον τρόπο αυτό η Μελόνι θέλει να αυξήσει την ισχύ της έναντι των κυβερνητικών της εταίρων. Τα «Αδέλφια της Ιταλίας» στα τελευταία γκάλοπ συγκεντρώνουν το 28% της πρόθεσης ψήφου ενώ η Λέγκα δεν ξεπερνά το 9,3% και η μπερλουσκονική Φόρτσα Ιτάλια το 7,4%. Ο Ματέο Σαλβίνι από την Λέγκα, απέκλεισε ήδη ότι θα είναι υποψήφιος ενώ δείχνει αρνητικός και ο υπουργός Εξωτερικών Αντόνιο Ταγιάνι της «Φόρτσα Ιτάλια».  

Η Μελόνι έχει κάθε δυνατότητα να εκλεγεί, αν και στην συνέχεια θα πρέπει να παραιτηθεί αμέσως από την ευρωβουλή για να διατηρήσει την έδρα στο ιταλικό κοινοβούλιο. Μια άνετη επικράτηση του κόμματός της όμως θα την βοηθούσε να αλλάξει τις ισορροπίες στην κυβέρνηση ακόμη και να πάει σε πρόωρες εκλογές αν υπάρξουν ουσιαστικές διαφορές με τους συμμάχους. Παράλληλα, ο Τύπος υπενθυμίζει ότι η Ιταλίδα πρωθυπουργός φέτος θα ζητήσει σίγουρα από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή όσο περισσότερη ευελιξία γίνεται για τα δημοσιονομικά. Και μια σαφής επιτυχία στις εκλογές του Ιουνίου δεν θα μπορούσε παρά να την ισχυροποιήσει.  

Την ίδια ώρα, υπάρχει και το μέτωπο των εσωτερικών αναμετρήσεων. Φέτος θα κληθούν να ψηφίσουν οι κάτοικοι πέντε περιφερειών της χώρας αρχίζοντας από την Σαρδηνία στις 25 Φεβρουαρίου. Το κόμμα της Ιταλίδας πρωθυπουργού επιμένει ότι λόγω της ισορροπίας δυνάμεων δικαιούται να εκφράσει τους περισσότερους υποψήφιους περιφερειάρχες. Οι συσκέψεις των κυβερνητικών εταίρων για να προσπαθήσουν να στείλουν μια εικόνα ενότητας είναι συνεχείς αλλά προς το παρόν η διάσταση απόψεων δεν ξεπεράστηκε. Η Τζόρτζια Μελόνι πάντως θυμίζει όλο και περισσότερο τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι της δεκαετίας του 1990 όταν απαιτούσε να έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο σε όλες τις σημαντικές αποφάσεις των υπουργικών συμβουλίων αδιαφορώντας για τυχόν ενστάσεις και διαφωνίες των συμμάχων του.