Ιράν: «Μία εικόνα πιο ηχηρή από κάθε λέξη»

Σε μία εκδήλωση διαμαρτυρίας που έκανε τον γύρο του κόσμου η φοιτήτρια Αχού Νταριάγι βγήκε με τα εσώρουχα στον προαύλιο χώρο του πανεπιστημίου της στην Τεχεράνη, για να εκφράσει την αντίθεσή της με το θεοκρατικό καθεστώς της χώρας της. Λίγο αργότερα συνελήφθη και η τύχη της παραμένει άγνωστη.

«Αυτή είναι μία γυναίκα που μπούχτισε πια με τους νόμους που δεν της επιτρέπουν να κάνει ό,τι θέλει με το σώμα της, με τις διατάξεις που ορίζουν πώς πρέπει να ντύνεται και πώς να συμπεριφέρεται», σχολιάζει η tageszeitung.

«Το σώμα μίας γυναίκας στην Ισλαμική Δημοκρατία είναι σαν ένα πεδίο μάχης με τους συγγενείς, την κοινωνία και το κράτος να το διεκδικούν εξίσου ως κτήμα τους, ως κάτι που πρέπει να ελεγχθεί, να προστατευτεί ή να περιοριστεί. Η συστηματική καταπίεση των γυναικών στο Ιράν αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της Ισλαμικής Δημοκρατίας».

Η Αχού Νταριάγι αποφάσισε να προβεί σε μία διαμαρτυρία που ελάχιστοι άνθρωποι θα είχαν το θάρρος να κάνουν και να τεθεί έτσι αντιμέτωπη με το ιρανικό καθεστώς. Και η εικόνα του δέρματός της «μιλάει πιο δυνατά από κάθε λέξη, η στάση της είναι μία κραυγή σε έναν μουγγό κόσμο. […] Η εικόνα της Ιρανής φοιτήτριας είναι κάτι παραπάνω από ένα στιγμιότυπο. Είναι μία πρόσκληση να κοιτάξουμε καλύτερα, να ακούσουμε πιο προσεκτικά και να καταλάβουμε πως οι Ιρανές γυναίκες δεν απαιτούν πλέον ησύχως το δικαίωμα τους στην ελευθερία και την αυτοδιάθεση. Αλλά πως είναι μέρος ενός κινήματος, […] μίας αντίστασης».

Ισπανία: Οργισμένοι οι πολίτες με την αδράνεια του κράτους

Μετά τις καταστροφικές πλημμύρες που έπληξαν περιοχές της Ισπανίας τις προηγούμενες ημέρες οι πολίτες στρέφονται εναντίον της πολιτικής ηγεσίας και ιδίως κατά του πρωθυπουργού Πέδρο Σάντσεθ, κατηγορώντας το κράτος πως δεν απέτυχε απλώς να προειδοποιήσει εγκαίρως τους ανθρώπους, αλλά επιπλέον πως δεν ήταν σε θέση να αντιδράσει ούτε μετά την καταστροφή.

«Πέντε μέρες μπορούν να φανούν σαν μεγάλο χρονικό διάστημα. Πέντε ημέρες κατά τις οποίες οι πλημμυροπαθείς της Ισπανίας έχουν χάσει τα πάντα, […] ανησυχούν για τους συγγενείς τους και περιμένουν ακόμη ρεύμα, φαγητό, νερό και την αποκατάσταση του δικτύου τηλεφωνίας. Πέντε ημέρες που αναρωτιούνται αν θα κάνει τελικά το οτιδήποτε το ισπανικό κράτος», γράφει η Süddeutsche Zeitung. «Πέντε μέρες χρειάστηκαν ώσπου να έρθει τελικά ο πρωθυπουργός Σάντσεθ στις περιοχές όπου συνέβη η καταστροφή και έπρεπε να φυγαδευτεί μακριά από τους οργισμένους ανθρώπους».

Κατά την εφημερίδα του Μονάχου, το ιδανικό θα ήταν ήδη από την πρώτη μέρα της καταστροφής να απομακρυνθεί ο κυβερνήτης της Βαλένθια και να σταλούν απευθείας τα μεγάλα μέσα: «ο στρατός, οι κομάντος, ελικόπτερα, τρόφιμα. Μία κατάσταση εθνικής ανάγκης.

Όμως η πολιτική ηγεσία της Ισπανίας πέρασε τον χρόνο της αναλωνόμενη στις επιρρίψεις ευθυνών και τις συνήθεις, παιδιάστικες κομματικές διαμάχες έως ότου τελικά θυμήθηκε ποιο είναι το καθήκον της: να υπηρετήσει τον λαό. Θα χρειαστούν μήνες ή και χρόνια για να αντιμετωπιστούν οι επιπτώσεις της καταστροφής. Το ίδιο ισχύει και σε πολιτικό επίπεδο: […] θα χρειαστεί πολύς χρόνος για να επανακτηθεί η εμπιστοσύνη του ισπανικού λαού στο κράτος».

Ένας αποχαιρετισμός στον Κουίνσι Τζόουνς

Σε ηλικία 91 ετών άφησε χθες την τελευταία του πνοή ο Κουίνσι Τζόουνς, ένας από τους μεγαλύτερους μουσικούς παραγωγούς στην ιστορία.

«Με τον θάνατο του Κουίνσι Τζόουνς μπαίνει ένα τέλος και στο κεφάλαιο της μουσικής ιστορίας για τον 20ο αιώνα και τη μοντέρνα μουσική του προσέγγιση», γράφει η Süddeutsche Zeitung. «Σχεδόν κανένας παραγωγός δεν επηρέασε την άνθηση της τζαζ που έφτασε να γίνει μια πολύ εμπορική μουσική του δυτικού κόσμου τόσο όσο ο Κουίνσι Τζόουνς».

«Ο Κουίνσι Τζόουνς ήταν ένας γίγαντας της ποπ ιστορίας και προσέφερε πάρα πολλά στη μουσική των μαύρων», επισημαίνει από την πλευρά της η Frankfurter Allgemeine Zeitung. Με το συγκρότημά του ο Τζόουνς εξέλιξε και εμπλούτισε τις μελωδίες της κλασικής τζαζ και «έχοντας μόλις κλείσει τα 30 του χρόνια, έκανε ενορχηστρώσεις για μουσικούς όπως οι Φρανκ Σινάτρα και Ντίζι Γκιλέσπι», ενώ συνεργάστηκε ως μουσικός παραγωγός με εντελώς διαφορετικούς κορυφαίους καλλιτέχνες, από τη Νάνα Μούσχουρη ως τον Μάικλ Τζάκσον.  «Ο Τζόουνς θα μείνει στη μνήμη μας ως ένας από τους μεγαλύτερους μουσικούς παραγωγούς – ιδίως όμως θα τον θυμόμαστε και για όλα όσα έκανε για τη μουσική και μέσω αυτής και για τη ζωή των μαύρων».