Η Λιβύη οκτώ χρόνια μετά τον Μουαμάρ Καντάφι

Ξιφίες, τσιπούρες πεσκαντρίτσα, στη ψαραγορά της πρωτεύουσας της Λιβύης υπάρχουν όλα όσα προσφέρει πλουσιοπάροχα η Μεσόγειος. Στην μεγάλη σκεπαστή αγορά κοντά στο λιμάνι οι πελάτες πηγαίνουν από πωλητή σε πωλητή, συγκρίνουν τιμές και ποιότητα και αγοράζουν – εκείνοι που μπορούν. Η Λιβύη, 8 χρόνια μετά τη θανάτωση του Μουαμάρ Καντάφι,  βυθίζεται στο χάος ενός εμφύλιου που έχει σπρώξει τη χώρα,  με πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου, στο απόλυτο χάος χωρίς κεντρική κυβερνητική δομή.

Αφημένη στην τύχη της

«Ο πόλεμος είναι ο βασικότερος λόγος για τις ακριβές τιμές και την οικονομική κρίση» λέει η Χαντίγια. «Επηρεάζει την καθημερινότητά μας. Καμιά φορά πρέπει να περάσουμε ακόμη και χωρίς τα βασικότερα. Η έλλειψη ρευστού και η ακρίβεια δυσκολεύουν τη ζωή μας». Έξω από τις τράπεζες στην παλιά πόλη της Τρίπολης οι άνθρωποι στέκονται ώρες στην ουρά, ακόμη κι αν θέλουν να σηκώσουν μικροποσά. Ρευστότητα δεν υπάρχει, ο δημοσιονομικός τομέας έχει ξεφύγει από τον έλεγχο, όλη η χώρα έχει ξεφύγει 8 χρόνια μετά την πτώση και θανάτωση του Καντάφι. Οι τοπικές αρχές δεν μπορούν να προσφέρουν απολύτως τίποτα, χρήματα, ασφάλεια, εργασία, κράτος δικαίου και ιατρική περίθαλψη.

Σε νοσοκομεία της πρωτεύουσας νοσηλεύονται μαχητές από τις πολλές ένοπλες ομάδες που βρίσκονται στη χώρα. Άλλες στηρίζουν την διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνησης εθνικής ενότητας της Τρίπολης, άλλες τον ισχυρότερο στρατηγό των ανταρτικών ομάδων Χαλιφά Χαφτάρ, ο οποίος έχει θέσει υπό τον έλεγχό του τμήματα στα ανατολικά και δυτικά της χώρας και εποφθαλμιά να κατακτήσει και την Τρίπολη.

Facebook, νεκτροταφείο λογαριασμών

«Ηρωικοί στρατιώτες, τώρα ήρθε η ώρα και η στιγμή για τη μεγάλη κατάκτηση» κάλεσε τους ενόπλους του ο Χαφτάρ. «Προχωρήστε με πίστη στο Θεό και μπείτε στην πόλη ειρηνικά, σε όσους επιθυμούν την ειρήνη». Οι συνεχείς προσπάθειες του Χαφτάρ να αλώσει την Τρίπολη έχει κοστίσει τη ζωή σε πάνω από 100 ανθρώπους. Ο ήχος των ένοπλων συγκρούσεων στα περίχωρα της πρωτεύουσας και οι στήλες καπνού έχουν μπει στην καθημερινότητα. Ο κάθε κάτοικος έχει συγγενείς, φίλους και γνωστούς που έχασαν τη ζωή τους στις μάχες. Το Facebook, λέει ένας άνδρας, έχει γίνει σαν νεκροταφείο από λογαριασμούς ανθρώπων που δεν ζουν πια. Ο ίδιος σκέφτεται να φύγει από τη χώρα.

Τις ίδιες ανησυχίες συμμερίζεται και η Χάουλα. «Φοβόμαστε κάθε φορά που πέφτει όλμος στη γειτονιά μας, αλλά έχει γίνει κομμάτι της καθημερινότητας. Η ζωή συνεχίζεται. Και ξέρουμε ότι κάθε στιγμή μπορούμε να πεθάνουμε». Η Χαουλά είναι φοιτήτρια . Η θέα της θάλασσας από την καφετέρια όπου κάθεται, αναδίδει ηρεμία, που είναι όμως πλασματική. Στη χώρα της ο πόλεμος συνεχίζεται.

΄Αννε Αλμελινγκ/dw

Επιμέλεια: Ειρήνη Αναστασοπούλου