Berlinale: Αφιέρωμα στις γυναίκες του βωβού κινηματογράφου
16 Φεβρουαρίου 2007
Οι θεατές αγαπούν τα ιστορικά αφιερώματα στη Berlinale, όχι μόνο για τις σπουδαίες ταινίες, αλλά και για το γεγονός ότι οι ταινίες αυτές του βωβού κινηματογράφου συνοδεύονται από ζωντανή μουσική. Από τη μουσική ενός υπομονετικού πιανίστα.
City Girls, αποκαλούνταν κατά κανόνα οι δυναμικές γυναίκες της δεκαετίας του 20. Ακόμα και αν δεν θυμάται κανείς ονόματα γνωστών ηθοποιών η εικόνα τους είναι πασίγνωστη μέσα από αφίσες και καρτ ποστάλ. Κοντά κατσαρά μαλλιά, παιχνιδιάρικο βλέμμα, μακριές πίπες, τσάρλεστον και αδιάκοπο φλερτ. Οι γυναίκες αυτές του σινεμά δεν ήταν τίποτε άλλο όμως παρά ο καθρέφτης της τότε κοινωνικής πραγματικότητας, τουλάχιστον αυτής στα ανώτερα οικονομικά στρώματα. Ο Ράινερ Ρότερ, διευθυντής της κινηματογραφικής λέσχης στο Βερολίνο λέει σχετικά:
«Μέσα στην κοινωνία υπάρχει μια νέα εικόνα της θηλυκότητας. Υπάρχει η ΄νέα γυναίκα΄ σαν κλισέ που μεταφέρεται στον κινηματογράφο. Και υπάρχουν μερικά πολύ ωραία παραδείγματα, τα οποία είναι σκωπτικά και τα οποία έχουμε συγκεντρώσει»
Στις ταινίες αυτές μπορεί κανείς να θαυμάσει σταρ όπως τη Λουίζ Μπρούκς, την Αστα Νίλσεν αλλά και λιγότερο γνωστές όπως την Αστριντ Χολμ και τη Νόρα Μπέρινγκ σε ταινίες με τίτλους όπως «Να αλλάξουμε τη γυναίκα σου» ή «Σάρκα και διάβολος». Ενδιαφέρον όμως είναι και το ιδεώδες της ομορφιάς που παρουσιαζόταν σε αυτές τις ταινίες όπως επισημαίνει η κριτικός κινηματογράφου Χάικε Μέλμπα Φέντελ:
«Το πολύ ενδιαφέρον στο πρότυπο της γυναίκας που παρουσιαζόταν τη δεκαετία του είκοσι είναι ότι δεν πρόκειται για μια ομορφιά, η οποία να ανταποκρίνεται στα ανδρικά ιδεώδη, όπως λεπτή μέση, μεγάλο στήθος, μακριά μαλλιά, πλούσια χείλη. Αντιθέτως παρουσιαζόταν ακριβώς το αντίθετο,: κοντά μαλλιά, σχεδόν ανύπαρκτο στήθος, μια εικόνα ανδρόγυνου. Το να χορεύει κανείς μόνος του, τσάρλεστον ή και άλλους χορούς έγινε απλά της μόδας. Ήταν μια εικόνα της γυναίκας που τη δημιούργησαν οι ίδιες οι γυναίκες.»
Η Χάικε Μέλμπα Φέντελ παρακολούθησε πολλές από αυτές τις ταινίες, οι οποίες εμπεριείχαν τα σπέρματα μιας μόδας που αργότερα επιβλήθηκε:
«Αυτό που επιβλήθηκε τότε στη δεκαετία του 20 είναι η εικόνα της νέας γυναίκας που γίνεται αντικείμενο λατρείας αλλά και παράλληλα εξελίσσεται σε πρότυπο ομορφιάς. Δεν είναι μόνο η σταρ στο πανί είναι η γυναίκα που υιοθετεί τη συγκεκριμένη μόδα και τα συγκεκριμένα προϊόντα, άρα γίνεται πολύ σημαντική για τη βιομηχανία της μόδας»
Όταν βλέπει σήμερα τις ντίβες της δεκαετίας του 20 θα έλεγε κανείς πως αυτό που λείπει από τις σημερινές σταρ είναι η φυσικότητα και ο αυθορμητισμός, αν και τότε κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί πως ήταν όλα αθώα.
Επιμέλεια: Μαρία Ρηγούτσου