50 χρόνια από τους μαύρους Ολυμπιακούς Αγώνες

Με τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1972 στο Μόναχο, η Γερμανία ήθελε να δείξει στον κόσμο ότι είναι χαρούμενη, πολύχρωμη και κοσμοπολίτικη και ότι έχει ξεπεράσει τις σκιές του ναζιστικού παρελθόντος. 27 χρόνια μετά τον Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο τον οποίο είχε ξεκινήσει η Γερμανία και μετά την εξόντωση έξι εκατομμυρίων Εβραίων, οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1972 έπρεπε να είναι ημέρες χαράς. Όμως την ένατη μέρα των Ολυμπιακών Αγώνων, στις 5 Σεπτεμβρίου 1972, ξεκίνησε ένας εφιάλτης που στοιχειώνει μέχρι σήμερα τους αυτόπτες μάρτυρες.

Εκείνο το πρωί, Παλαιστίνιοι τρομοκράτες εισέβαλαν στους χώρους της ισραηλινής ολυμπιακής ομάδας. Πυροβόλησαν τον αρσιβαρίστα Γιόζεφ Ρομάνο και τον προπονητή πάλης Μοσέ Βαϊνμπεργκ και πήραν όμηρους άλλους εννέα Ισραηλινούς.

Αίτημα η απελευθέρωση των ομοϊδεατών

Το βράδυ, οι οκτώ τρομοκράτες και οι εννέα όμηροι ανέβηκαν σε δύο ελικόπτερα. Αίτημά τους ήταν να απελευθερωθούν ομοϊδεάτες τους από φυλακές στο Ισραήλ και τη Γερμανία. Μετά από πολύωρες διαπραγματεύσεις, ο τότε Γερμανός υπουργός Εσωτερικών, Χανς-Ντίτριχ Γκένσερ, τους υποσχέθηκε ασφαλή μετάβαση στο Κάιρο. Οι γερμανικές αρχές τους οδήγησαν σε άλλο αεροδρόμιο από αυτό που τους είχαν υποσχεθεί για να τους παγιδεύσουν αλλά το σχέδιο ναυάγησε. Ανάμεσα στους αυτόπτες μάρτυρες ήταν και ο Χανς Φελγκλ που τότε ήταν απλός στρατιώτης:

«Ήμουν εδώ και κοιτούσα αυτή τη θέση μέχρι που άρχισαν οι πυροβολισμοί και μετά κατέβηκα εκεί κάτω», λέει.

Ο αστυνομικός Άντον Φλίγκερμπάουερ πεθαίνει λίγα μόλις μέτρα από το Φελκλ. Πυροβολισμοί αντηχούσαν σε όλο το αεροδρόμιο μέχρι τα μεσάνυχτα. Μετά μια έκρηξη. Ένας τρομοκράτης είχε ρίξει μια χειροβομβίδα σε ένα από τα ελικόπτερα όπου βρίσκονταν όμηροι που ήταν ακόμα δεμένοι.

Κανείς δεν ανέλαβε την ευθύνη

Καθώς ξημέρωσε έγινε αντιληπτό πως πέντε από τους τρομοκράτες πέθαναν και κανένας από τους Ισραηλινούς ομήρους δεν επέζησε.

«‘Όταν την άλλη μέρα είπαν ότι οι αγώνες θα συνεχίζονταν κανονικά κανείς δεν το κατάλαβε. Παντού υπήρχαν καπνοί, πτώματα, ερείπια», λέει.  

Μετά από μια μέρα διαλλείματος για τις κηδείες, οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο Μόναχο συνεχίστηκαν κανονικά. Κανένας πολιτικός ή η αστυνομία δεν ζήτησαν συγγνώμη για το φιάσκο να απελευθερώσουν τους ομήρους.  Δεν συγκροτήθηκε εξεταστική επιτροπή και κανείς δεν ανέλαβε την ευθύνη για την αποτυχημένη απελευθέρωση. Οι συγγενείς των θυμάτων χρειάστηκε να παλέψουν για δεκαετίες ώστε να αποκτήσουν πρόσβαση στους φακέλους της έρευνας και μέχρι σήμερα παλεύουν για μεγαλύτερη αποζημίωση. Οι άνθρωποι που έζησαν από κοντά τη φρίκη της 5ης Σεπτεμβρίου ακόμα και σήμερα δεν μπορούν να ξεχάσουν.

 

Πέτερ Χίλε

Επιμέλεια: Μαρία Ρηγούτσου