Τα παιχνίδια του Ερντογάν στο ΝΑΤΟ

Λίγο πριν από την έναρξη της Συνόδου του ΝΑΤΟ στο Βίλνιους της Λιθουανίας, ο γερμανικός Τύπος βρίθει σχολίων, ρεπορτάζ και αναλύσεων.Ξεκινώντας με το ζήτημα της Ουκρανίας η Süddeutsche Zeitung παρατηρεί: «(…) Το ΝΑΤΟ δεν θα πρέπει να κλείσει τα μάτια στην αρχή της πολιτικής ασφάλειας που ίσχυε το 2008 (σσ: τότε δεν είχε γίνει δεκτό το αίτημα της Ουκρανίας για ένταξη στο ΝΑΤΟ). Ένα κενό στη συμμαχία δημιουργεί διχόνοια, μπορεί και πόλεμο. Μια ουδέτερη Ουκρανία, θα ζει πάντα με απειλή για την ασφάλειά της και θα είναι συνυφασμένη με μάχες. Δεν θα βρει ποτέ ειρήνη κι έτσι θα αποτελεί διαρκώς κίνδυνο – και ίσως μια μέρα αποκτήσει ακόμη και πυρηνικά όπλα για να διασφαλίσει την ύπαρξή της.

Ο Βλάντιμιρ Πούτιν -και πιθανώς ο διάδοχός του- θα βλέπει πάντα την Ουκρανία ως παράνομη οντότητα και ως στόχο για νόμιμη επίθεση. Από τη σκοπιά του ΝΑΤΟ, κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι η Ρωσία θα έπρεπε να αποτραπεί με στρατιωτικά μέσα.  Στο πλαίσιο αυτής της στρατηγικής αποτροπής, μόνο μια θέση υπάρχει για την Ουκρανία: εντός της συμμαχίας.  Πότε θα ανοίξουν οι θύρες του ΝΑΤΟ; Ίσως στο τελος της παρούσας περιόδου κρίσης, ίσως αργότερα. Αλλά θα ανοίξουν, γιατί η ένταξη είναι το πιο πολύτιμο εργαλείο, για την στρατηγική αποτροπής του ΝΑΤΟ και για τη διασφάλιση της δικής του ασφάλειας».

Καθοριστικός και απρόβλεπτος ο ρόλος της Τουρκίας

Σε εκτενές ρεπορτάζ-ανάλυση από την Κων/πολη η ίδια εφημερίδα εστιάζει στον ιδιαίτερα κρίσιμο ρόλο που διαδραματίζει η Τουρκία του Ερντογάν στο ΝΑΤΟ. Από τη μια πλευρά συνεχίζει να ασκεί πίεση για την ένταξη της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ, ούσα απρόβλεπτη μέχρι την τελευταία στιγμή,και ταυτόχρονα ζητά από τις ΗΠΑ F-16, αν και κατά παράβαση της μεταξύ τους συμφωνίας αγόρασε ρωσικούς πυραύλους S-400 και αποκλείστηκε από το πρόγραμμα αγοράς F-35. Ταυτόχρονα παίζει κι έναν άλλο κρίσιμο ρόλο μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας.

Μεταξύ άλλων η SZ σημειώνει: «Το ότι λίγο πριν από τη Σύνοδο ο Ερντογάν πήρε ξεκάθαρα το μέρος της Ουκρανίας, έρχεται σε αντίθεση με την μέχρι τώρα πολιτική του. Είχε βέβαια καταδικάσει τον επιθετικό πόλεμο του Πούτιν στην Ουκρανία και έστειλε όπλα στο Κίεβο. Όμως πρωτίστως, δεν διέκοψε ποτέ τους δεσμούς με τον Πούτιν. Η Άγκυρα αγνοεί το καθεστώς κυρώσεων και εντείνει μάλιστα τις οικονομικές σχέσεις με τη Μόσχα ιδίως στον ενεργειακό τομέα (…) Ίσως όμως πια ο Τούρκος πρόεδρος να βλέπει την αδυναμία του Πούτιν, η οποία έγινε σαφής με την αποτυχία του στον πόλεμο στην Ουκρανία αλλά και την εξέγερση Πριγκόζιν. Όμως ταυτόχρονα απίθανη θεωρείται και μια σαφής δέσμευση της Τουρκίας για την εισδοχή της Ουκρανίας στο δυτικό μέτωπο: Ως συνήθως ο Ερντογάν θα προσπαθήσει να βάλει τους πάντες να αντιπαρατεθούν με τους πάντες».

Άλλη μια κυβέρνηση καταρρέει για το μεταναστευτικό

Στις ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις στην Ολλανδία,  μετά την αιφνιδιαστική παραίτηση του πρωθυπουργού Μαρκ Ρούτε με φόντο την ασυμφωνία της τετρακομματικής κυβέρνησης για την πολιτική ασύλου, η Frankfurter Allgemeine Zeitung παρατηρεί: «Το τέλος της κυβερνητικής συμμαχίας στην Ολλανδία αποτελεί μια ακόμη περίπτωση κυβέρνησης, που αποτυγχάνει στο πεδίο του μεταναστευτικού. Το θέμα αυτό θα μονοπωλήσει τον επόμενο προεκλογικό αγώνα, μαζί με τους διαξιφισμούς για την κλιματική αλλαγή, το άλλο δηλαδή πεδίο που διχάζει τις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Μπορεί κανείς ήδη να προβλέψει ότι η χώρα θα κινηθεί πιο δεξιά. Μετά την ξεκάθαρη νίκη στις τοπικές εκλογές του Κινήματος Αγροτών-Πολιτών έχει καλές πιθανότητες να γίνει μια κοινοβουλευτική δύναμη, που δεν θα μπορεί κανείς να αγνοήσει. Οι εξελίξεις στην Ολλανδία εντάσσονται σε μια σειρά αλυσιδωτών μεταβολών σε κυβερνητικά σχήματα που ανέδειξαν στην εξουσία λαϊκιστικά κόμματα, με τη μια ή την άλλη μορφή: όπως στη Σουηδία, την Ιταλία ή την Φινλανδία».

Μια διαφορετική προσέγγιση για το πολιτικό μέλλον της Ολλανδίας επιχειρεί σε σχόλιό της η εφημερίδα ΤΑΖ: «Προς ποια κατεύθυνση οδεύει η Ολλανδία, είναι φυσικά για την ώρα απολύτως ασαφές. Δεν μπορεί κανείς να αποκλείσει ότι το Κίνημα Αγροτών-Πολιτών, ένα συντηρητικό κόμμα διαμαρτυρίας, που τον Μάρτιο κατάφερε καθαρή νίκη στις τοπικές εκλογές, δεν θα γίνει επίσης η ισχυρότερη δύναμη στη βουλή. Ή ότι η επικείμενη προεκλογική περίοδος, με έμφαση στον περιορισμό της μετανάστευσης, δεν θα δώσει ώθηση στους δεξιούς λαϊκιστές. Ένα είναι σίγουρο προς το παρόν: η Ολλανδία βρίσκεται σε φάση καμπής. Για τα αριστερά κόμματα, το Partij van de Arbeid και το GroenLinks, όλα αυτά μπορούν να σημαίνουν όμως και μια ευκαιρία, η οποία έρχεται νωρίτερα από ό,τι θα περίμενε κανείς. Αλλά και στην Ολλανδία υπάρχει χώρος και απήχηση για μια προεκλογική εκστρατεία με έμφαση στην κοινωνία και την οικολογία.»