Οι συντηρητικοί λαϊκιστές ευνοούν την ακροδεξιά

Οι ηγέτες των δυο ακροδεξιών κομμάτων απηύθυναν μάλιστα κοινό κάλεσμα προς τους ομοϊδεάτες τους σε όλη την Ευρώπη να συνασπιστούν μετά τις εκλογές του ερχόμενου Μαΐου σε μια νέα πολιτική ομάδα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Για να γίνει όμως αυτό απαιτούνται τουλάχιστον 25 ευρωβουλευτές από επτά χώρες της ΕΕ. Στο παρελθόν ακροδεξιά κόμματα δεν κατάφερναν να εκπληρώσουν αυτές τις προϋποθέσεις. Γιατί να αλλάξει λοιπόν αυτό τώρα; Όπως εκτιμά ο ευρωβουλευτής των γερμανών Πρασίνων Γιαν Φίλιπ Άλμπρεχτ:

«Πιστεύω ότι ο πολιτικά έμπειρος Γκερντ Βίλντερς και η Μαρίν Λεπέν έχουν μια πολύ πιο στρατηγική προσέγγιση από ότι παλαιότερες συμμαχίες. Οι πρώτες προσπάθειες μιας ακροδεξιάς ομάδας στο ευρωκοινοβούλιο το 2007 υπό την Αλεσάντρα Μουσολίνι, εγγονή του δικτάτορα Μουσολίνι, απέτυχε γιατί η ίδια είχε βάλει εναντίον μελών της ομάδας της από τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία. Σήμερα τα δυο αυτά κόμματα (σσ. των Λεπέν και Βίλντερς) δεν θα επέτρεπαν να γίνει κάτι αντίστοιχο. Γίνεται λοιπόν ακόμη πιο επιτακτική η ανάγκη να αναδείξουμε τις πεποιθήσεις τους».

Τα λάθη του παρελθόντος

Στο μεταξύ όμως ακόμη και συντηρητικοί πολιτικοί υιοθετούν συχνά λαϊκίστικες κορώνες, βάλλοντας, για παράδειγμα, κατά της οικονομικής μετανάστευσης. Το σχόλιο του γαλλογερμανού ευρωβουλευτή: «Πολλά παραδείγματα στην Ευρώπη δείχνουν πώς ευρωπαίοι πολιτικοί απέτυχαν να αποστασιοποιηθούν από αυτό τον λαϊκισμό. Το Κόμμα της Ελευθερίας του Βίλντερς για παράδειγμα έγινε τόσο ισχυρό, επειδή οι συντηρητικοί στην Ολλανδία συνεργάστηκαν μαζί τους. (…) Μια ιδιαίτερα ξενοφοβική πολιτική ενός Σαρκοζί ενίσχυσε το Εθνικό Μέτωπο. Στη Μεγάλη Βρετανία η αντιευρωπαϊκή πολιτική του Κάμερον ενισχύεται από το Κόμμα Ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασιλείου, το οποίο αντιτίθεται σε οποιαδήποτε μορφή ευρωπαϊκής ενοποίησης. Οι ψηφοφόροι θεωρούν τα δεξιά αυτά κόμματα πιο αξιόπιστα, γιατί δεν συμμετείχαν μέχρι στιγμής στην κυβέρνηση. Αυτό οδηγεί στο να ανήκει έως και το ένα τέταρτο των βουλευτών στο επόμενο κοινοβούλιο σε αυτά τα λαϊκίστικα κόμματα».

Το ελληνικό παράδειγμα

Ο ευρωβουλευτής των Πρασίνων σημειώνει ότι σε χώρες όπως τη Γερμανία ή την Ισπανία και την Πορτογαλία, που έχουν ζήσει δικτατορικά καθεστώτα, δεν υπάρχουν προς το παρόν παρόμοια φαινόμενα.

«Παρόλα αυτά διαπιστώνουμε ότι αυτό μπορεί να αλλάξει πολύ γρήγορα, όπως για παράδειγμα στην Ελλάδα. Εκεί η Χρυσή Αυγή έχει εν τω μεταξύ διψήφιο ποσοστό. Πολλοί πολίτες είναι απογοητευμένοι από τα μεγάλα δημοκρατικά κόμματα. Έτσι είναι επιρρεπείς σε τέτοια φασιστικά, και ακροδεξιά προγράμματα και πολιτικούς. Και στη Φιλανδία, τη Σουηδία ή τη Δανία, όπου θα περίμενε κανείς μετριοπαθείς πολιτικούς, ανθεί ο λαϊκισμός. Ούτε η Γερμανία θα μείνει αλώβητη. Η εξέλιξη της Εναλλακτικής Επιλογής είναι το μεγαλύτερο καμπανάκι που έχει ηχήσει στη Γερμανία».

Sabrina Pabst / Κώστας Συμεωνίδης

Υπεύθ.σύνταξης: Μαρία Ρηγούτσου