Μία «ρεαλιστική πρόταση» για τις αποζημιώσεις

«Πολλές χαμένες ευκαιρίες» επιγράφεται σχόλιο του γνωστού αναλυτή Μίχαελ Τούμαν για τις ελληνογερμανικές σχέσεις, με έμφαση στις αποζημιώσεις και το κατοχικό δάνειο, που δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα της εβδομαδιαίας εφημερίδας Die Zeit. «Από τη μία πλευρά η μνήμη, από την άλλη η επίμονη λήθη. Τα εγκλήματα της Βέρμαχτ στην Ελλάδα επισκιάζουν μέχρι σήμερα τις σχέσεις μεταξύ των δύο εθνών» σημειώνει ο σχολιαστής, για να ανατρέξει σε προσωπικά βιώματα: «Επισκέφθηκα την Ελλάδα για πρώτη φορά στα μέσα της δεκαετίας του '80. Μίλησα με τον πατέρα φίλης, ο οποίος με δάκρυα στα μάτια μου διηγήθηκε πως πεινούσε, μικρό παιδί, στην Αθήνα του 1941, στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής. Αργότερα μίλησα με ηλικιωμένους που γλύτωσαν από το εκτελεστικό απόσπασμα και με νέους Έλληνες, οι οποίοι με ρωτούσαν γιατί σιωπούν για όλα αυτά στη Γερμανία. Αισθάνθηκα τεράστια ντροπή, πόσο μάλλον γιατί έχω σπουδάσει ιστορία, αλλά ποτέ δεν είχα διδαχθεί την πλήρη έκταση της γερμανικής θηριωδίας στην Ελλάδα, ούτε στο μάθημα του σχολείου, ούτε στις παραδόσεις του πανεπιστημίου. Ένα κενό στη μνήμη των Γερμανών. Σήμερα όμως μπορούμε να πληροφορηθούμε περισσότερα. Όπως έχουν περιγράψει με εντυπωσιακό τρόπο ιστορικοί σαν τον Χάγκεν Φλάισερ και τον Μαρκ Μαζάουερ, τα τάγματα των Ες Ες και η Βέρμαχτ έδρασαν στη Μεσόγειο τόσο ανελέητα, όσο και στις σλαβικές χώρες».

Με αφορμή την πρόσφατη συζήτηση περί αποζημιώσεων στη γερμανική Βουλή ο σχολιαστής αναφέρεται στο Κόμμα των Πρασίνων και στη δική του πρόταση για τη διευθέτηση του ζητήματος: «Οι Πράσινοι κάνουν μία ρεαλιστική πρόταση. Ζητούν να γίνει διαπραγμάτευση με τους Έλληνες μόνο για την καταβολή επανορθώσεων σε μεμονωμένους δικαιούχους, αλλά και για το αναγκαστικό δάνειο. Αυτά τα χρέη, που δεν έχουν επιστραφεί, αποτελούν ιδιαίτερη περίπτωση μεταξύ Αθήνας και Βερολίνου, καμία άλλη χώρα δεν μπορεί να επικαλεστεί κάτι παρόμοιο. Αξιόπιστες ελληνικές πηγές υπολογίζουν τη σημερινή αξία του δανείου γύρω στα δέκα δισεκατομμύρια ευρώ. Γιατί να μην συμφωνήσουν Έλληνες και Γερμανοί σε ένα συμβολικό ποσό, ώστε να εξοφληθεί αυτό το χρέος;»

Για ...ρακές ο διευθύνων σύμβουλος της TUI

Αισιοδοξία για «ασφαλείς διακοπές» το καλοκαίρι εκφράζει, σε συνέντευξή του στην Frankfurter Allgemeine Zeitung (FAZ), ο διευθύνων σύμβουλος του γερμανικού τουριστικού κολοσσού TUI Φρίντριχ Γιούσεν. Πρόκειται για τον μεγαλύτερο τουρ-οπερέιτορ της Ευρώπης, ο οποίος κάθε χρόνο μεταφέρει στην Ελλάδα πάνω από τρία εκατομμύρια τουρίστες. Στο ερώτημα πότε έκανε ο ίδιος διακοπές για τελευταία φορά, ο Φρίντριχ Γιούσεν απαντά: «Πέρσι είχα πάει στην Κρήτη. Συνήθως ταξιδεύω γύρω στις 170 ημέρες τον χρόνο λόγω των επαγγελματικών υποχρεώσεων για την TUI. Αλλά προς το παρόν, όπως και οι περισσότεροι, εργάζομαι εξ αποστάσεως ή από το σπίτι».

Ο επικεφαλής της TUI είναι βέβαιος ότι μόλις ανοίξουν τα σύνορα ο τουριστικός κλάδος θα επανέλθει στους ρυθμούς ανάπτυξης του πρόσφατου παρελθόντος. «Ακόμα και μέσα στην κρίση, τι συνέβη; Μόλις άνοιγε ένας προορισμός για τον τουρισμό, όποιος και αν ήταν αυτός, είχαμε εκτίναξη των κρατήσεων πριν περάσουν 24 ώρες», λέει ο Φρίντριχ Γιούσεν, για να αναφέρει το χαρακτηριστικό παράδειγμα της Μαγιόρκας: «Θεωρητικά η Μαγιόρκα δεν είναι περιζήτητος προορισμός για το Πάσχα, γιατί κάνει ακόμη κρύο. Οι Κανάριες Νήσοι έχουν μεγαλύτερη ζήτηση. Αλλά μόλις άνοιξε ο τουρισμός για τη Μαγιόρκα λόγω μειωμένων κρουσμάτων, οι πτήσεις έκλεισαν τόσο γρήγορα, ώστε προσθέσαμε άλλα 60 έκτακτα δρομολόγια. Και πάλι όμως η κίνηση ήταν ελάχιστη σε σύγκριση με ένα φυσιολογικό καλοκαίρι στη Μαγιόρκα. Άλλωστε είχε ανοίξει μόλις το ένα στα δέκα ξενοδοχεία».

Τι πρεσβεύει τελικά η Αναλένα Μπέρμποκ;

Πολλά τα ενθουσιώδη σχόλια για την απόφαση των Πρασίνων να ανακηρύξουν την Αναλένα Μπέρμποκ υποψήφια για την καγκελαρία. Αλλά όσο πέφτουν πάνω της οι προβολείς της δημοσιότητας, τόσο πιο επιτακτικό γίνεται το ερώτημα για τις πολιτικές της θέσεις, προειδοποιεί το σχόλιο του περιοδικού DER SPIEGEL. Μεταξύ άλλων διαβάζουμε: «Η Αναλένα Μπέρμποκ είναι μία υποψήφια του ‘περίπου'. Η αύρα της ανανέωσης είναι πιο σημαντική από τα γεγονότα, το κάρμα πιο αποφασιστικό από τα επιμέρους. Η υποψήφια των Πρασίνων απευθύνεται στο ‘ευρύτερο Κέντρο', όπως το αποκαλεί. Εκπροσωπεί μία αίσθηση φρεσκάδας, μία ρήξη με πολιτικές συμβάσεις, μία νέα αρχή. Ανταποκρίνεται στη λαχτάρα εκείνων, που έχουν κουραστεί μετά από 16 χρόνια Μέρκελ, έχουν εξαντληθεί με τη νωθρή απάντηση της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης στην πανδημία και την επίδειξη τεστοστερόνης στις εσωκομματικές αντιπαραθέσεις της».

Ωστόσο, υπενθυμίζει το DER SPIEGEL: «Όποιος επιδιώκει μία ριζική αλλαγή, θα πρέπει να εξηγήσει πώς σκοπεύει να την υλοποιήσει και ποιος θα τη χρηματοδοτήσει. Σε διαφορετική περίπτωση η ελπίδα δίνει τη θέση της στην πικρία και ο φόβος στην αντίδραση. Αρκεί να γυρίσει κανείς τέσσερα χρόνια πίσω για να αντιληφθεί που μπορεί να οδηγήσουν όλα αυτά. Την εποχή εκείνη ο Μάρτιν Σουλτς, υποψήφιος του SPD για την καγκελαρία, είχε ανακηρυχθεί Σωτήρας. Οι δημοσκοπήσεις τον εκτόξευαν στα ύψη. Στο τέλος το SPD συγκέντρωσε 20,5%, το χειρότερο αποτέλεσμα στη μεταπολεμική ιστορία του. Ο Σουλτς είχε εμπιστευθεί τους συμβούλους του και πόνταρε αποκλειστικά στο συναίσθημα, άργησε να εκφράσει συγκεκριμένες θέσεις και όταν το έκανε δεν φαινόταν πλέον πειστικός. Το μεγαλύτερο λάθος του ήταν να υποτιμήσει τόσο πολύ τους ψηφοφόρους».

Γιάννης Παπαδημητρίου