Vim Venders na vrhuncu karijere

Filmski festival u Berlinu režiseru ukazuje čast i dodjeljuje mu „Medvjeda za životno djelo“. Vendersov poslednji dokumentarac, „So zemlje“, upravo je nominovan za Oskara. U martu, Muzej moderne umjetnosti u Njujorku mu ukazuje čast retrospektivom, a u aprilu „Palata umjetnosti“ u Diseldorfu pokazuje njegove fotografije. U avgustu, Vim Venders slavi 70. rođendan.

„Dobijati priznanja kod kuće, u svom gradu – to je divno“, rekao je Venders. Zahvalan je Berlinalu i direktoru festivala Diteru Kosliku. Filmski festival ne samo da mu daje nagradu za životno djelo, već prikazuje i deset njegovih restauriranih djela. Tih deset filmova i još malo više, Amerikanci će moći da vide u martu. Uvod u obimnu retrospektivu u čuvenoj MOMI u Njujorku čini Vendersovo remek-djelo iz 1984. „Pariz, Teksas“.

Karijera u zenitu

Dakle, Venders je na vrhuncu karijere. To baš i nije moglo da se predvidi prije nekoliko godina. Njegovi poslednji filmovi nisu bili komercijalno uspješni, kritike su često bile negativne. Ali Venders je u svom životu i tokom svoje karijere često počinjao nešto novo – recimo da snima dokumentarce.

„So zemlje“ je njegov poslednji dokumentarni film: omaž čuvenom brazilskom fotografu Sebastijanu Salgadu. Neki kažu da bi Venders trebalo samo da snima dokumentarce. Taj filmski žanr mu je donio najveće uspjehe u proteklih 15 godina. Njegovi poslednji igrani filmovi su, međutim, brzo otišli u zaborav. Ko se još sjeća „Palermo Shooting“ ili „Land of Plenty“?

Prvo je bio introvertan umjetnik

To je nekada bilo drugačije. Režiser tako poznatih filmova kao što su „Pariz, Teksas“ i „Nebo nad Berlinom“ stalno se umjetnički razvijao. U kasnim 60-im, bio je izuzetno stidljiv i povučen mladić koji se javnosti predstavio crno-bijelim radovima kao što su „Alisa u gradovima“ ili „Tokom vremena“. Bio je jedan od pionira tzv. „Novog njemačkog filma“.

Ime „Vim Venders“ je u međuvremenu postalo brend: kolege ga poštuju, studenti filma ga traže na univerzitetima, poštovan je u međunarodnom svijetu umjetnosti. Njegov razvoj može se opisati kao dosljedan. On ima jak osjećaj za sliku za vizuelne kompozicije svih vrsta, za sofisticiranu i raskošnu estetiku. To je jasno vidljivo čak i u njegovim prvim igranim filmovima. Za korišćenje muzike u svojim filmovima uvijek je bio obasut pohvalama, čak i onda kada su reakcije na sam film bile negativne.

Lomovi u karijeri

Međutim, Vendersova karijera nije uvijek išla uzlaznom putanjom. U svojim filmovima sa Venders je na kraju izgubio lakoću. To je bilo u kasnim 80-im, poslije njegovog uspjeha „Nebo nad Berlinom“.

Ali Venders je počeo nešto novo. U godini kada su svi bili obuzeti padom Berlinskog zida on se bavio japanskim modnim kreatora. Film „Jamamoto – bilješke o gradovima i odjeći“, pokrenuo je njegovu drugu karijeru.

Taj radoznali režiser putovao je po svijetu, upijao svaki detalj i počeo intenzivno da se bavi dokumentarni žanrom. Deset godina kasnije, on trijumfuje sa filmom o grupi starih i vitalnih muzičara sa Kube: „Buena Vista Social Club“ je bio uspješan film na svjetskom nivou.

Dokumentarni film o njemačkoj koreografkinji Pini Bauš – „Pina“, zaradio je nominaciju za Oskara. „Katedrale kulture“ je nedavni primjer radoznalosti režisera, da se bavi novim tehnikama snimanja filmova.

Na 65. Berlinalu prikazan je njegov najnoviji igrani film. „Sve će biti u redu“ je priča o piscu čiji se život naglo mijenja posle saobraćajne nesreće. Kao i u većina Vendersovih filmova iz nedavne prošlosti i u ovom filmu glumi nekoliko međunarodnih zvijezda.