Maroko kao čuvar kapija Evrope

Maroko  sve revnosnije igra ulogu čuvara evropskih kapija. Prema nedavnom saopštenju marokanskih Kraljevskih oružanih snaga, prošle godine je oko 87.000 migranata zaustavljeno na proputovanju ka Evropi.

Većina je privedena na zapadnoj obali ove afričke zemlje. Odatle su španska Kanarska ostrva udaljena svega stotinjak kilometara.

Između januara i novembra prošle godine, oko 57.000 ljudi ipak je uspjelo da se dokopa Kanarskih ostrva. Evropski savjet navodi da je to povećanje od 82 odsto u odnosu na godinu prije toga.

Doduše, ne stižu svi tamo direktno iz Maroka, već i iz drugih, južnijih država Afrike.

Prošle godine je zabilježen i jedan neslavni rekord –  nikad se više ljudi nije utopilo  u Atlantskom okeanu u pokušaju da stignu do Evrope. Španska neprofitna organizacija Caminando Fronteras tvrdi da je stradalo 6.618 ljudi, većina između Maroka i Kanarskih ostrva.

Zbijeg u Evropu mahom ide preko tri rute – Balkanske, Sredozemne i ove Zapadne, ka Španiji. Rijetko ko ide takozvanom Sjevernom rutom, preko Rusije.

„Ima mnogo razloga što je takozvana Zapadna ruta sve popularnija, najviše zato što su ostale rute još opasnije“, kaže za DW Sonja Hegasi (Hegasy) iz njemačkog Lajbnicovog centra za moderni Orijent.

Opisuje da su uslovi u Libiji još teži, jer migranti bivaju hvatani i pritvarani u neljudskim uslovima. Ni druge zemlje sjeverne Afrike ne štede migrante, kaže Hegasi.

Pakt sa Marokom

Izvjesno je da će Maroko biti sve obazriviji čuvar evropskih granica. Nakon punih sedam godina pregovora, prošlog decembra su EU i Maroko dogovorili migracioni pakt.

Hans Lejtens (Leijtens), izvršni direktor evropske granične agencije Fronteks (Frontex), tada je posjetio Rabat kako bi ojačao saradnju sa marokanskim kolegama. „Maroko se ističe kao ključni partner u Africi“, naveo je Lejtens.

Ali, taj pakt je još daleko od primjene, kaže nam Kamile Lekoz (Camille Le Coz) iz Evropskog instituta za migrantske politike. „To je politički sporazum koji pokreće evropska sredstva i osoblje da uspostave infrastrukturu kako bi migracioni pakt bio sproveden u roku od nekoliko godina“, dodaje ona.

„Jednačina podrazumijeva da EU podržava  teritorijalne pretenzije Maroka,  a Maroko podržava evropsku izbjegličku politiku“, dodaje Sonja Hegasi.

Misli se tu na višedecenijski spor u kojem Zapadna Sahara pokušava da se otcijepi od Maroka.

Igre oko Zapadne Sahare

Ta nova privrženost Rabata evropskoj politici držanja migranata dalje od kontinenta bila je testirana već prvog dana ove godine. Marokanska vojska tada je uhapsila više od hiljadu Marokanaca, Alžiraca, Tunišana, Jemenaca i ljudi iz podsaharske Afrike, koji su pokušali da dođu do Kanarskih ostrva i španskih enklava u Africi, Seute i Melilje.

Te dvije španske teritorije – praktično na sjeveru Maroka – jedina su kopnena granica Evrope i Afrike.

Za Maroko je „migracija klasično sredstvo pritiska u pregovorima sa EU“, kaže Sara Zaimi (Sarah Zaaimi) iz vašingtonskog Atlantskog savjeta.

„Tokom 2020. i 2021, usred krize sa Španijom, Maroko je namjerno dozvolio domaćim migrantima i došljacima da navale na granice Seute i Melilje, što je izazvalo paniku u EU i Madridu“, podsjeća ona.

Nakon što je u junu 2022. oko dvije hiljade ljudi jurnulo na granicu Melilje, a u nasilju su stradale 23 osobe, Maroko i Španija su krenuli putem popuštanja napetosti.

U zamjenu za čuvanje granice, Španija je podržala planove Rabata da Zapadnoj Sahari dodijeli autonomiju. U pitanju je bivša španska kolonija, koju je Maroko mahom pripojio 1975. godine. Upravo odatle mnogi migranti kreću put Kanarskih ostrva.

Maroko je i ranije znao da igra na tu kartu. Tako su 2020. Sjedinjene Države priznale ovu regiju kao marokansku teritoriju u zamjenu za normalizaciju diplomatskih odnosa Maroka i Izraela.

Ujedinjene nacije ne priznaju da je Zapadna Sahara dio Maroka i, prema međunarodnom pravu, tamo traje ilegalna marokanska okupacija.

U rijetko naseljenoj i mahom pustinjskoj Zapadnoj Sahari je snažan Narodni front Polisario koji okuplja Saharce, a ima podršku Alžira. Taj Front se pola veka bori za nezavisnost. Maroko i Alžir su komšijske države u stalnim napetostima.

Promena marokanske spoljne politike

„Maroko je decenijama nametao političku pretenziju na Zapadnu Saharu i vjerovatno se sada osjeća sigurno u toj stvari, pa koristi izbjegličku politiku kako bi vršio dalji pritisak i podstakao sopstveni razvoj“, kaže Hegasi.

A opet, izgleda da Maroko ne cilja naprosto na finansijsku injekciju iz Evrope.

„Posljednje promjene u marokanskoj spoljnoj politici pokazuju da je to kraljevstvo postalo samouvjerenije, čak agresivno“, kaže Zaimi.

„Teško mi je da povjerujem kako Maroko koristi migrante kao kartu da dođe do razvojne pomoći. To se pokazalo nakon nedavne krize poslije zemljotresa“, dodaje ona.

U septembru je razorni zemljotres usmrtio skoro tri hiljade ljudi u Maroku, a zemlja je odbila veći dio ponuđene međunarodne pomoći.

„Maroko sada preferira suverenost u starim kolonijalnim odnosima", kaže Zaimi. Posebno jer Rabat širi diplomatske odnose, recimo sa Ujedinjenim Emiratima, Kinom, Saudijskom Arabijom, Rusijom i Latinskom Amerikom, dodaje ona.

Prioritet, kaže Zaimi, sada imaju veliki poduhvati poput domaćinstva Svjetskom fudbalskom prvenstvu 2030. zajedno sa Portugalijom ili planovi za podvodni tunel, koji bi povezao Maroko i Španiju kod Gibraltara.

Ovaj članak je originalno objavljen na  engleskom jeziku.