11 dana februara - vrhunac Islamske revolucije

1. februara 1979. ajatolah Ruholah Homeini se iz egzila u Parizu vraća u Teheran. Na aerodromu je dočekan frenetičnim oduševljenjem. Godinama je Homeini kritikovao šaha i njegovu političku elitu zbog represije nad onima koji misle drugačije i zbog, kako je to izgledalo u Homeinijevim očima, "pozapadnjačenja" Irana. Homeini je tu prije svega mislio na njihov ekstravagantni i dekadentni život.

Oko četiri miliona Iranaca pratilo je tog dana konvoj u kojem se Homeini odvezao na centralno groblje gdje je održao govor povodom svog dolaska. Godinu dana ranije on je stalno dolazio u zemlju na demonstracije protiv šahovog režima. Od avgusta 1978. opozcija je svaki put iznova organizovala generalni štrajk koji je paralizovao privredu zemlje.

Šah Reza Pahlavi napustio je zemlju već 16. januara 1979. Na konferenciji u Gvadalupeu već je izgubio podršku važnih šefova vlada zapadnih zemalja. Oni su, umjesto s njim, tražili da razgovaraju s Homeinijem. Američki predsjednik Džimi Karter ponudio je šahu da na neodređeno vrijeme dođe u Sjedinjene Države što je ovaj i prihvatio.

Šah je prethodno na mjesto premijera prelazne vlade imenovao Šapura Bahtijara, nekadašnjeg vođu opozionog Nacionalnog fronta, misleći da će tako udovoljiti svojim protivnicima, ali, bez uspjeha. Bahtijar biva isključen iz svoje partije jer je dozvolio da ga šah imenuje za premijera. A članovi partije su se složili da sarađuju samo s Homeinijem.

Homeini je već po samom dolasku u Teheran stavio do znanja da ne priznaje Bahtijarovu vladu. Po izslasku s aerodroma odvezao se na teheransko centralno groblje gdje je, pred stotinama hiljada oduševljenih Iranaca, održao borben govor. I monarhiji i parlamentu odbio je da prizna legitimitet. Umjesto toga, Homeini je predložio da on sam obrazuje novu vladu Irana.

I u Teheranu, ali i u drugim gradovima u zemji nastavljeni su sukobi između revolucionara i šahovih pristalica. Tokom uličnih borbi, danima je bilo nejasno ko će na kraju zapravo dobiti. Vojska je uvela policjski čas, ali rijetko da se koji Iranac toga pridržavao.

5. febraura 1979. Homeini je Mehdija Bazargana iz Nacionalnog fronta imenovao za premijera prelazne vlade. Tako da je u početku izgledalo kao da vjerski klir želi da sarađuje sa liberalnom opozicijom. Ali, između dvije grupacije vrlo brzo je došlo do sukoba. Bazargan 5. novembra, reagujući na Homeinijevo držanje talaca u Američkoj ambasadi u Teheranu, podnosi ostavku.

Nakon Bazarganovog imenovanja, na ulicama su ponovo mase ljudi koje daju podršku prelaznoj vladi. Vojska je saopštila kako se neće miješati u borbu za vlast. Time je Šapur Bahtijar izgubio svaku podršku. I morao je pred naoružanim Homeinijevim pristalicama da napusti kuću. U aprilu 1979. odlazi u Egzil u Francusku.

U stavu mirno pred religioznim vođom: elitna jedinica iranskog vazduhoplovstva pozdravlja ajatolaha Homeinija. Homafaran, oficir u iranskoj vojsci, je imao veliku ulogu u pobjedi revolucije jer je, tokom revolucije, narodu dozvolio pristup skladištu oružja. 9. februara je i carska grada prestala da postoji, upravo kada je pokušala da napadne bazu u kojoj je bio Homafaran.

A potom su se proširile borbe između carske garde i iranskog naroda. 11. februara 1979. dotadašnji poredak je potpuno urušen. Revolucionari su zauzeli parlament, senat, državnu televiziju i druge državne institucije. Ubrzo potom zvanično je objavljen pad monarhije. A Iran i danas 11. februar slavi kao godišnjicu Islamske revolucije.